http://www.sport24.gr/Επιμέλεια: Αλέξανδρος Λοθάνο
αμφ: Ακόμα και στον "βούρκο" του σημερινού ποδοσφαίρου, υπάρχουν & "διαμάντια"...
«Αφιερώνω το γκολ στο Θεό που μ' έχει εδώ και απολαμβάνω το ποδόσφαιρο. Είναι περίπλοκη η ιστορία της ζωής μου και αν μιλάμε, δεν θα φύγουμε μέχρι αύριο. Συγχαρητήρια στην ομάδα »
Και, για του λόγου τ' αληθές, η ζωή του Νιγηριανού επιθετικού όντως ήταν δύσκολη, περίπλοκη μέχρι να βγει στο φως, μέσω του ποδοσφαίρου.
Και, για του λόγου τ' αληθές, η ζωή του Νιγηριανού επιθετικού όντως ήταν δύσκολη, περίπλοκη μέχρι να βγει στο φως, μέσω του ποδοσφαίρου.
Το Ατζενγκούλε είναι μια αχανής παραγκούπολη στην πρωτεύουσα Λάγος, όπου ζουν σχεδόν τρία εκατομμύρια κάτοικοι. Χιλιάδες σκουπίδια στους δρόμους, ανέχεια και πλημμυρισμένα σπίτια όταν, όπως συνηθίζει στην διάρκεια της άνοιξης, βρέξει λίγο παραπάνω.
Ο Εμανουέλ Αμουνίκε, ο Ταρίμπο Γουέστ, ο Ιφεάνι Ουντέζε (με 11ετή καριέρα σε Καβάλα, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ), ο Βίκτορ Αγκάλι (με πέρασμα από Ξάνθη και Λεβαδειακό), ο πρώην ομοσπονδιακός προπονητής της χώρας, Σιμόν Σιάσια και, μεταξύ πολλών ακόμα, ο Μπράουν Ιντέγε.
«Το να μεγαλώνεις στο Ατζενγκούλε ήταν σκληρό και δύσκολο γιατί είσαι εκτεθειμένος σε επικίνδυνες καταστάσεις σε νεαρή ηλικία. Αλλά έχω μια μητέρα που με κράτησε προσγειωμένο. Θα είχα καταλήξει στην φυλακή ή η ζωή μου θα τελείωνε πρόωρα λόγω του πολέμου των συμμοριών» εξηγεί ο Ιντέγε, ο οποίος θεωρεί εαυτόν πολύ τυχερό που γλίτωσε.
«Ίσως, όμως, να ήταν η χάρη του Θεού που με έσωσε» συμπληρώνει.
Ο Ιντέγε άρχισε να κάνει ποδοσφαιρικά όνειρα σε ένα μεγάλο οικόπεδο που οι ντόπιοι είχαν βαφτίσει ως «Μαρακανά». Δεν έχει, βεβαίως, εξέδρες, χορτάρι ή τέρματα. Απλά δεν είναι γεμάτο σκουπίδια και παρέχει την δυνατότητα στα παιδιά να παίζουν μπάλα. Όχι, βεβαίως, ότι δεν υπάρχουν και «φυσικά εμπόδια» σε αυτή την προσπάθεια.
Ο Μπράουν Ιντέγε με τον φίλο του Πολ Οκτσούκβου Μπάνεϊ
«Σε μια γωνιά υπήρχαν παιδιά που πωλούσαν μαριχουάνα και τα κυνηγούσε πάντα η αστυνομία. Έκοβαν δρόμο μέσα από τον αγωνιστικό χώρο. Πέφταμε στο έδαφος όταν ακούγαμε το «ποπ, ποπ, ποπ» από τα όπλα και μετά συνεχίζαμε την προπόνηση» θυμάται ο Όντιον Ίγκαλο, παιδικός φίλος του Ιντέγε που ξέφυγε από τον βούρκο και βγάζει το (πλούσιο) ψωμί του στην αγγλική Γουότφορντ.
«Είναι μέρος της ζωής, αλλά οι σφαίρες δεν γνωρίζουν πάντα ποιοι είναι οι ποδοσφαιριστές και ποια είναι τα κακά παιδιά» συμπληρώνει ο Ίγκαλο για τα όσα βίωσε, μαζί με τον νυν επιθετικό του Ολυμπιακού, σε μια δύσκολη παιδική ηλικία, όπου το ποδόσφαιρο φάνταζε ως η αχτίδα φωτός στο απόλυτο σκοτάδι.
Ο Ιντέγε έχασε τον πατέρα του, Τζόελ, όταν ήταν 13 ετών και είχε ως στήριγμα την μητέρα του. «Θα μπορούσα εύκολα να είχα χάσει τον δρόμο μου. Ήθελα να ασχοληθώ με την μουσική και να γίνω ένας διάσημος καλλιτέχνης, αλλά οι άνθρωποι που ασχολιόντουσαν με αυτό ήταν επικίνδυνα άτομα και ήταν εύκολο να πάρεις τον άσχημο δρόμο. Η μητέρα μου το διαπίστωσε και πάντα με προφύλασσε από το να αναμειχθώ μαζί τους» εξηγεί ο Μπράουν για την καθοριστική επίδραση της μητέρας του στην ζωή του.
Δύο δρόμους είχε ο Ιντέγε: Ή να γίνει μουσικός - ποδοσφαιριστής ή να μετατραπεί σε εγκληματία για να επιβιώσει.
«Αν βγεις ζωντανός από το Ατζενγκούλε, τότε είσαι μια ζωντανή απόδειξη ότι υπάρχει Θεός»
εξηγεί χαρακτηριστικά ο φορ του Ολυμπιακού, ο οποίος μια φορά «επισκέφτηκε» αστυνομικό τμήμα (χωρίς την θέλησή του, εννοείται), αλλά έμεινε μακριά από μπελάδες, χάρη στην μπάλα.
Και αυτό παρ' ότι αρχικά η μητέρα του δεν ήθελε ούτε να ακούει για ποδόσφαιρο, αφού νόμιζε ότι θα τον οδηγούσε σε κακές παρέες και, κατ' επέκταση, στις συμμορίες. «Όταν πήρα το συμβόλαιο στην Ελβετία (Ξαμάξ), επέστρεψα σπίτι και κάθισα με την οικογένειά μου για φαγητό. Κάποια στιγμή, η μητέρα μου με φωνάζει στο δωμάτιο της και μου λέει: «Λυπάμαι για όλα, ο πατέρας σου έχει πεθάνει και είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σε καθοδηγήσει. Έβλεπα τι έκαναν οι φίλοι σου και πίστευα ότι αν σε άφηνα να παίξεις ποδόσφαιρο θα γινόσουν και εσύ έτσι». Εγώ της είπα πως το κατάλαβα. Εκείνη, όμως, άρχισε να κλαίει. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι προσπάθησε να με σταματήσει από το να γίνω αυτό που απολαμβάνει σήμερα» θυμάται συγκινημένος ο Ιντέγε για την μητέρα του, η οποία πλέον παρακολουθεί, με μεγάλη αγωνία και περηφάνια, τα παιχνίδια του γιου της, φορώντας την φανέλα της εκάστοτε ομάδας του.
Και το κάνει μπροστά από μια τηλεόραση στο (σαφώς πιο περιποιημένο πλέον) σπίτι της οικογένειας Μπράουν στο Ατζενγκούλε, το οποίο δεν θα βγει ποτέ από την καρδιά του Ιντέγε, όπως άλλωστε και οι κάτοικοί του.
Μεταξύ αυτών, ένας παιδικός του φίλος ονόματι Πολ Οκτσούκβου Μπάνεϊ, ο οποίος ζει μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Πολ έπεσε θύμα ατυχήματος με μοτοσικλέτα, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά. Δεν είχε χρήματα για τα νοσήλια και, μέσω Διαδικτύου, εντόπισε τον Ιντέγε, ο οποίος τότε αγωνίζονταν στην Ντιναμό Κιέβου.
Χωρίς να το σκεφτεί δύο φορές, ο Μπράουν έστειλε τα χρήματα που χρειάζονταν ο φίλος του και άλλοτε συμπαίκτης του στην AJ Λίστσεστερ, την πρώτη ομάδα του στον δρόμο για την ποδοσφαιρική καριέρα που τον έφερε στην Ελλάδα πριν από δύο μήνες.
«Όταν ήρθα σε επαφή μαζί του, δεν μπορούσα να μιλήσω, γιατί το ατύχημα είχε κάνει ζημιά στο πρόσωπό μου, αλλά επικοινωνήσαμε μέσω Facebook. Πλήρωσε όλους τους λογαριασμούς του νοσοκομείου και μου έδωσε και επιπλέον χρήματα για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου πριν επιστρέψω στην δουλειά. Με εξέπληξε το γεγονός ότι έκανε όλα αυτά για εμένα. Παρ' ότι είναι φίλος μου, είχα ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που ξεχνούν τους φίλους τους όταν είναι μακριά» έλεγε, συγκινημένος και υγιής πλέον, ο Πολ για την βοήθεια του παιδικού του φίλου, ο οποίος δεν ξέχασε ποτέ από πού ξεκίνησε. Ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου