Μα Έλενα, είναι δυνατόν να μην ευχηθούμε "Γι'αυτήν που πηγαίνει παντού..."; Και όπως σοφά μας λες: " Δεν έχει σημασία το όνομα, γιατί δεν μπερδεύεται Εκείνος..."

Γι'αυτήν που πηγαίνει παντού...

Είναι μια από τις ψυχούλες που διάλεξαν την μαυροντυμένη "ασημαντότητα " του μοναχικού ενδύματος. 
Μου πήρε καιρό να την ξεχωρίσω από τα άλλα... κουκούλια και να την λέω με το όνομά της, καθώς όλες εξαφανίζονται σε κάποιο στενό, σε κάποιον διάδρομο, σε κάποια στοά, με σκυμμένο κεφάλι και έτσι δεν έχεις τον χρόνο να εντοπίσεις πρόσωπο και να συνδυάσεις όνομα...
Νομίζω πως γιαυτό ακριβώς περπατούν ανάλαφρα αλλά βιαστικά. Για να μείνουν μαύρες, ανώνυμες σκιές και να μην αποκτήσουν ιδιαιτερότητα στα μάτια των ανθρώπων.
Είναι, βλέπεις, και αυτός ένας δρόμος για τον Θεό!
Ετούτη λοιπόν την έμαθα πριν από τις άλλες για έναν πρακτικό λόγο (λόγο διακονίας) και είναι λίγο περισσότερο "δικιά μας" από τις άλλες.
Πολλά λόγια βέβαια δεν έχουμε καθώς καμία δεν λέει παραπανίσιες κουβέντες που τους τρώνε χρόνο προσευχής. Όμως το βλέμμα της όταν της μιλάς σε βεβαιώνει πως είσαι αίτημα δέησης γι' αυτήν και το χαμόγελό της πώς περνάει ίσια στο κεντρικό της καρδιάς σου, βρε παιδί μου!
Κατέβηκε στην Αθήνα χθες για μια... επανεξέταση. Όταν μου είπαν πως δεν υπάρχει ακόμη σαφής απάντηση, ένιωσα έναν φόβο.
Από ώρα σε ώρα θα ξέρουμε.
Γονατίζω σε καθέναν από σας και παρακαλώ για την προσευχή σας. Δεν έχει σημασία το όνομα, γιατί ξέρει ο Κύριος.
Πείτε "αυτή που πηγαίνει παντού", αν και ...
Σας παρακαλώ ολόθερμα και με χίλια δάκρυα.