Ζωή Ανοχύρωτη...
«Γιατί εκθέτεις ετσι άτσαλα τον εαυτό σου»,
μου είπες,
«γιατί δεν προστατεύεσαι λιγάκι; Εκει εξω είναι σφαγείο, ζούγκλα, Θα σε ρημάξουν, θα χυμήξουν πάνω σου, δεν θα αφήσουν παρά κόκκαλα και αυτά τσακισμένα. Φυλάξου λιγάκι».
Μπορεί νάχεις δίκιο σκέφτομαι, μπορεί να είναι ετσι τα πράγματα. Αλλα τί νόημα εχει; γιατί και προς τί; Τί θα βγει αν περπατώ σε σκιές και αν προσποιούμαι, αν δείχνω άλλος άνθρωπος, αν φορώ μάσκες , αν χαμογελώ και αφήνω τες αγάπες μου κρυφές! Τί θα βγεί αν δείχνω δυνατός και ισχυρός, αν με φοβούνται οι άνθρώποι και οι φίλοι με πλησιάζουν μονάχα γιατί δεν γνωρίζουν, απο συμφέρο μονάχα αν σχετίζομαι και αν δεν τολμώ να κοιταχτώ σε φωτεινούς καθρέφτες;
Ισως εχεις δίκιο αλλά κουράστηκα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, να κρατώ άμυνες, να στήνω αγάλματα στο ψέμα και να θυσιάζω σε εικονικούς θεούς.
Ισως εχεις δίκιο αλλά κουράστηκα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, να κρατώ άμυνες, να στήνω αγάλματα στο ψέμα και να θυσιάζω σε εικονικούς θεούς.
Δεν εχει νόημα. Κανένα απο ολα αυτά τα συστήματα με τα οποία παλεύεις να ξορκίσεις το φοβο δεν με γοητεύει πιά. Γιατί ναι. Φοβάμαι. Πολλά και διάφορα, δεν είμαι σίγουρος για περισσότερα, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα, εξόν απο το χαράζω μερικές γραμμές που ερωτικά εναγκαλίζονται πάνω σε λευκά και άδολα χαρτιά.
καληνύχτα.
Δεν θέλω να παραιτηθώ απο την ανοχύρωτη ζωη μου…
καληνύχτα.
Δεν θέλω να παραιτηθώ απο την ανοχύρωτη ζωη μου…
Γεώργιος Κόρδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου