"Αλλάζει η γεύση του Θεού διαρκώς στα χείλη μου..." - π. Ανδρέας Κονάνος

Πορεία αλλαγής όλη η ζωή.
Αλλάζει μέσα σου η εμπειρία του Χριστού.
Μορφώνεται μέσα σου το Πρόσωπό Του. Όχι με τρόπο στατικό.

Θεός: Αυτός που είναι εδώ, κι όλο φεύγει.
Τον ακουμπάς, και Τον χάνεις.
Αλλάζει η γεύση Του στα χείλη και την καρδιά.
Όταν βλέπεις αυτές τις αλλαγές, σημαίνει ότι πας καλά!
Αν βλέπεις μέσα σου στατικότητα, κάπου βάλτωσε όλη αυτή η δυναμική υπόθεση.
Έχει να κάνει όλο αυτό με την προσευχή που κάνεις. Με τη μελέτη. Την αυτογνωσία. Την τριβή με την αλήθεια της ζωής. Με τους ανθρώπους δίπλα σου. Με τα γεγονότα.
Άλλο τα βιβλία, άλλο η εμπειρία.
Ο Θεός είναι πέρα από βιβλία, διαβάσματα, ακούσματα.
Άλλος ο δικός Του ψίθυρος μέσα σου. Αυτό αξίζει τελικά. Η φωνή Του μέσα σου.
Άγιε Πορφύριε,
βοήθα μας να γνωρίσουμε το Θεό,
όπως Τον αγάπησες εσύ.
Με τρόπο θελκτικό, αγαπητό,
ζωντανό, εκστατικό,
μεθυστικό, εμπειρικό.

Αυτοί που σταύρωσαν το Χριστό, νόμιζαν ότι ξέρουν καλά το Θεό!
Η αγνωσία τους, απίστευτη.
Ο καθένας μας θα περάσει διάφορα στάδια γνωρίζοντας το Θεό. Νήπιο, ανώριμο παιδί, φτώχεια, ωριμότητα, πλούτος, σοφία.
Σεβαστή η κάθε κατάσταση. Μα μη ξεχνάμε ότι σκοπός μας είναι η πρόοδος.
Όλοι οι άγιοι, άνοιξαν!
Ο νους τους πλάτυνε, και χώρεσε μέσα του τους πάντες, τα πάντα, τον απέραντο Θεό.
Απόδειξη πνευματικής υγείας: αυτή η προκοπή.
Δύσκολο όλο αυτό.
Δύσκολη η μετακίνηση απ’ το γνωστό στο άγνωστο.
Νομίζεις ότι αυτό που ¨νομίζεις¨ για Θεό, είναι όντως έτσι.
Ή πνευματικότητα όμως θέλει: εύπλαστο μυαλό, ευελιξία, κι όχι πετρωμένους λογισμούς.

Ένας τέτοιος Θεός, ακαλούπωτος, κάνει και τους αγίους Του άνετους, ανοιχτούς, ανατρεπτικούς.
Γεννά έναν άγιο Πορφύριο, έναν π. Σωφρόνιο του Έσσεξ κι άλλους πολλούς, που πάνε πίσω απ’ τα φθαρτά φαινόμενα, στην άκτιστη ωραιότητα, που βρίσκεται στο βάθος και του πιο μεγάλου αμαρτωλού.
Τέτοιοι άγιοι, ξεκλειδώνουν και τις πιο κλειστές καρδιές.
Μπροστά τους γίνεσαι αλοιφή, ανοίγεσαι, πέφτεις, παραδέχεσαι τα πάντα, αφήνεις τις άμυνες.
Η ψυχή τους σε γεμίζει λιακάδα.
Ο κόσμος σήμερα φοβάται λίγο τους ¨πνευματικούς ¨ ανθρώπους.
Τι Θεό άραγε βλέπουν στο πρόσωπό τους.
Για πολλούς ισχύει, το ¨ήλθον, είδον, και απήλθον…¨ .
Και φταίμε εμείς οι ¨πνευματικοί¨ άνθρωποι, για όλο αυτό.

Είσαι κοντά στο Θεό;
Θα το νιώσεις απ’ τις αλλαγές που θα βλέπεις διαρκώς μέσα σου.
Πρακτικά θα βιώνεις κάπως έτσι:
Ήμουν αυστηρός, έγινα επιεικής.
Ήμουν κολλημένος, χαλάρωσα.
Ήμουν παράξενος, έγινα απλός.
Ήμουν φανατικός, απέκτησα διάκριση.
Πονάει όλο αυτό. Διότι θέλει γκρέμισμα του παλιού, κατάρρευση κάθε βεβαιότητας, αναστάτωση, φασαρία, σκόνες, ερείπια.
Μα το καινούργιο που θα χτιστεί, θα είναι πολύ πιο λειτουργικό, όμορφο, χαροποιό.
Άρα, ο πόνος που περνάς, θα σε πάει σε κάποιο ξέφωτο.
Αρκεί να είσαι με το Χριστό σ’ όλη αυτή τη διαδικασία.
Η ειλικρίνεια μετρά πολύ...

π. Ανδρέας Κονάνος