"Ερωτήσεις είναι τώρα αυτές;"

Το απλωμένο χέρι του, διακριτικά, 

έφτασε κοντά στο ανοιχτό παράθυρο

του σταματημένου στο φανάρι αυτοκινήτου σου.

Τον ρώτησες το όνομά του.

- Σου είπε: "Γιώργος".

Τράβηξες έναν χυμό, που γι΄αυτές τις περιστάσεις έχεις τον τελευταίο καιρό 

κάτω από το κάθισμά σου,

(Έχεις καταλάβει πως 2 κουβέντες 

και κάτι άμεσα φαγώσιμο,

πολλές φορές είναι προτιμότερο 

από τις πενταροδεκάρες,

που σου έχουν απομείνει...)

και έκανες να του τον δώσεις.

- "Θέλεις;", του είπες.

Σε κοίταξε μέσα στα μάτια, 

αλλά τόσο βαθιά που ένιωσες 

την ματιά του να σε "τρυπάει"...  

- Και σου είπε:

 "Ερωτήσεις είναι τώρα αυτές;"
Πήρε τον χυμό. Σε ευχαρίστησε με λόγια 

& με ένα πικρό χαμόγελο...

Σε αφόπλισε.

Σχεδόν ντράπηκες, 

που δεν ήσουν εσύ στη θέση του...

(Κι αν ήσουν;) 

Έφυγες.

Δε σταμάτησες όμως από εκείνην την ώρα 

να τον σκέφτεσαι...

Ψάχνεις να βρεις με ποιους τρόπους θα μπορούσες

να του προσφέρεις, έστω & μια προσωρινή ανακούφιση.

Προς το παρόν & μέχρι να σκεφτείς κάτι που ν΄αξίζει, 

έβαλες τον "Γιώργο" 

στην προσευχή σου 

μαζί με τους υπόλοιπους 

"Γιώργους", που έχεις συναντήσει...

αμφοτεροδέξιος.-

(σκανδαλωδώς ευλογημένος...)

ΥΓ. "αμφ":

2 χρόνοια μετά, 

ο Γιώργος δεν βρίσκεται πια στο "στέκι" του...