"Οι άνθρωποι θέλουμε ένα Θεό να μας μοιάζει. Να θυμώνει, να στραβώνει με τα λάθη μας, κυρίως των άλλων, και να τους εκδικείται...

...Έτσι δεν χρειάζεται να μεταμορφώσουμε την ζωή μας, μας μοιάζει τόσο που τον κατέχουμε. Είναι κατ’ εικόνα δική μας. 

Τον Άλλον, εκείνον τον Θεό πατέρα που μας αποκάλυψε ο Χριστός ε, μεταξύ μας τώρα, δεν τον πολυχωνεύουμε, γιατί αγαπάει, συγχωρεί, δίνει ευκαιρίες και κυρίως δεν τιμωρεί τους εχθρούς μας. 

Παραείναι φωτεινός για το σκοτάδι μας. 

Αγαπάει πολύ για τις δικές μας αντοχές.

Δοξάζω τον Θεό και τις πρώτες κοινότητες της εκκλησίας που μας έδωσαν το Ευαγγέλιο, την παραβολή του ασώτου υιού, την άλλη με τον γεωργό και τον αμπελώνα, μα και τα περιστατικά με την πόρνη γυναίκα, την μοιχαλίδα και τον ληστή επάνω στον σταυρό. 

Τώρα υπάρχουν αυτά Θεέ μου και όμως πάλι σε παρουσιάζουν ως τιμωρό, εκδικητή, βάναυσο και αιμοσταγή, την δικαιοσύνη σου την κατανοούν με ανθρώπινες εικόνες και κριτήρια, φαντάσου Χριστέ μου, να μην υπήρχαν όλα αυτά που είπες και έπραξες. 

Τότε δεν θα μας έκαιγαν οι φωτιές της "κολάσεως", θα μας είχαν κάψει ζωντανούς κάποιοι από εκείνους που αισθάνονται ότι σε ορίζουν.

π.Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος