* Και τώρα τι; Βάζουμε αρχή.

Το συλλαλητήριο ολοκληρώθηκε. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί τη Μακεδονία -- και μετά το Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη και την Ήπειρο, όπως είχε καυχηθεί αμετροεπώς ο Κοτζιάς 

("θα λύσει όλες τις εκκρεμότητες με Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια") πριν πάει σπίτι του. Πολλοί σκέφτονται και αναρωτιούνται: εντάξει, καλό το συλλαλητήριο, αλλά τώρα τι; Τι καταφέραμε δηλαδή;

Οι κυβερνητικοί μιλάνε για "ακροδεξιά βία" από τη μια, και "καλή συμφωνία" με την οποία διαφωνούν "μόνο γραφικοί εθνικιστές που ονειρεύονται την κόκκινη μηλιά" από την άλλη. ΟΚ, ας πούμε μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι έχουν ένα point μέσα στην παράνοιά τους: αφού δεν πήραμε την Πόλη σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ το συλλαλητήριο απέτυχε(!). 

Όσο για το ποιοί ήταν εκείνοι που χρησιμοποιήθηκαν ως αφορμή για την σαδιστική καταστολή, και από ποιά ήπειρο εισήχθησαν διεθνιστικώς και προοδευτικώς... βλ. και τις φωτογραφίες από εδώ. 

Δυστυχώς δεν εκλπησσόμεθα.

Τα μέσα ενημέρωσης της ΝΔ λένε ότι το συλλαλητήριο πέτυχε, γιατί έδειξε τη μεγάλη δυσαρέσκεια εναντίον της κυβέρνησης. Αυτοί νομίζουν ότι ο Τσίπρας θα κάνει ότι είναι να κάνει, και αυτοί θα παραλάβουν βελούδινα σαν ώριμο φρούτο την εξουσία κι αυτό είναι όλο. Μετά την αρχική αποδοκιμασία των συλλαλητηρίων πέρυσι (γιατί δεν είμαστε εγκεφαλικά νεκροί), φέτος θα διαμαρτυρηθούν "κόσμια", "πολιτισμένα", "διακριτικά". Θα πουν ότι διαφωνούν με τις "μεθοδεύσεις Τσίπρα". Αλλά, φυσικά, "δε θα διασύρουν τη χώρα αν περάσει η συμφωνία από τη Βουλή, γιατί η Ελλάδα σέβεται την υπογραφή της". Το μείγμα υποκρισίας και ανοησίας φέρνει σύγκρυο. Αλλά το σύγκρυο θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο αν συνειδητοποιήσουμε ότι τέτοιας ποιότητας παραμυθάκια επιλέγαμε να πιστεύουμε μέχρι τώρα... (Πώς βρέθηκε άραγε αυτή η κυβέρνηση να είναι κυβέρνηση; Ποιός την ψήφισε μετά την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος το 2015, κάποιοι άλλοι;)

Για να αναλογιστούμε σοβαρά αν το "συλλαλητήριο πέτυχε", πρέπει πρώτα να σκεφτούμε ποιό είναι το μέτρο σύγκρισης -- τι θα είχε νόημα να ζητήσουμε ώστε το συλλαλητήριο να έχει πετύχει; Για να σκεφτούμε θα πρέπει πρώτα να ξεκολλήσουμε από τα ΜΜΕ και το παγκοσμιοποιημένο, μεταμοντέρνο κοσμοείδωλο που καλλιεργούν μέσα στα κεφάλια μας. Αν δεν μπορούμε να σκεφτούμε με τους δικούς μας όρους, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία των πραγμάτων, να ορίσουμε στόχους και να τους πετύχουμε. Γιατί πριν να "πετύχεις" κάτι, πρέπει να καταλαβαίνεις με απόλυτη διαύγεια την αξία του, το με ποιά έννοια είναι η επίτευξη του στόχου είναι "καλή" και ποιός τρόπος επίτευξης διατηρεί και αυξάνει την αξία αυτή.

Τα περσινά συλλαλητήρια ήταν εκρηκτική επιτυχία: μας απέδειξαν ότι είμαστε μια πλατειά πλειονότητα που απορρίπτει το παγκοσμιοποιημένο μεταμοντέρνο αφήγημα. Εκεί που οι επιλογές ήταν "ενθουσιώδης παραχώρηση της Μακεδονίας" ή "απρόθυμη παραχώρηση της Μακεδονίας", ξαφνικά βρέθηκε ένα εκατομμύριο κόσμος που, παρά τους Ρουβίκωνες και τις απειλές, παρά το χλευασμό, παρά την καλλιέργεια του κλίματος "δε θ'αλλάξει τίποτα", ΠΗΓΑΝ. Πολλοί κι απ'αυτούς ακόμα που πήγαν εξεπλάγησαν θετικά -- γιατί και οι ίδιοι εισέπρατταν από τα ΜΜΕ την αίσθηση ότι είναι λίγο πολύ οι "τελευταίοι των Μοϊκανών", κάποιοι λίγοι σε μια ακρούλα που η "πραγματική ζωή" έχει "προσπεράσει". Τα περσινά συλλαλητήρια ήταν ένα σημαντικό τετελεσμένο: η αναγγελία της επιτυχούς εξάλειψής μας ήταν κατά πολύ ανακριβής.

Οι ξυλοδαρμοί και οι δολοφονίες που ακολούθησαν σε απάντηση (και φυσικά τα mainstream ΜΜΕ αποσιώπησαν πλήρως οτιδήποτε λιγότερο από φόνο)  απέδειξαν ότι εδώ δεν μιλάμε "δημοσκοπικά" και "δημοκρατικά" και "μία ψήφο ο καθένας". Μιλάμε για μια αδίστακτη "πρωτοπορία", αποφασισμένη να επιβάλλει το όραμά της με απόλυτη, συνειδητή περιφρόνηση στην ουσία της δημοκρατίας και φυσικά στην πλειοψηφεία. 

Με τα περσινά συλλαλητήρια μας έγινε σαφές ότι υπάρχει μια πατριωτική πλειοψηφεία που διαφωνεί -- ήταν δηλαδή αρχικά μια συνειδητοποίηση άρνησης, απαραίτητη αλλά άρνηση. Σε όλο τον καιρό που μεσολάβησε, και πάνω απ'όλα με τη δολοφονία του Κωνσταντίνου και την ξαφνική ενσάρκωση του ιδεώδους μπροστά στα μάτια μας, πολλά πράγματα μπήκαν στην θετική τους διάσταση. 

Το χτεσινό συλλαλητήριο αποκρυστάλλωσε κι άλλα θετικά στοιχεία, και διεύρυνε θεαματικά την ξεκάθαρη εθνική πλειοψηφεία.

Άμεσα, έγινε σαφές ότι καμία "λύση" χωρίς δημοψήφισμα δεν μπορεί να περάσει μ'αυτό το πολίτευμα. Όλοι οι χώροι ζητάνε δημοψήφισμα (αθλητές, αλλά και προνομιακοί χώροι της αριστεράς όπως καλλιτέχνες κλπ). Όλες οι δημοσκοπήσεις (πλέον) βγάζουν μεγάλη πλειοψηφεία του κόσμου να απορρίπτει τη συμφωνία και να θέλει δημοψήφισμα. Ελλείψει λειτουργικών γκουλάγκ, αυτό απλά δεν παλεύεται -- μέχρι και ατόφιοι νεοταξίτες μέχρι κόκκαλο τύπου Κούλη θα συρθούν θέλοντας και μη στο να στηρίξουν το δημοψήφισμα (όπως σύρθηκαν στο να σχεδόν-στηρίξουν το συλλαλητήριο).

Όμως η βίωση και η διατύπωση ενός ζωντανού και λειτουργικού εθνικού παλμού δεν τελειώνει σε νομικά, εκλογικά και στενά πολιτικά ζητήματα. Επίσης, δεν τελειώνει στο πόσο κακοί είναι οι "άλλοι", οι όποιοι άλλοι.

Αν αυτή τη στιγμή οι σταλινίσκοι της φακής προσπαθούν να μας τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί, πώς φτάσαμε ως εδώ; Φταίνει μόνο οι άλλοι -- κι εμείς είμαστε τα άσπιλα αθώα θύματα; Αλήθεια;;;;

Εμείς δεν βολευτήκαμε αποδεχόμενοι παραμυθάκια ποτέ; Δεν είναι πολιτικό μόνο με την στενή έννοια των βουλευτικών εκλογών αυτό -- πόση σημασία δίναμε στη συνείδησή μας όταν "όλα ήταν καλά" και κανείς δε μας έβλεπε; Πόσο εύκολα δικαιώνουμε και δικαιολογούμε τον εαυτό μας ενώ απαιτούμε οι άλλοι να είναι "σωστοί"; Όπως λέει κι ο Σολτζενίτσιν, "Τι εύκολα που θα ήταν αν υπήρχαν κάπου οι κακοί άνθρωποι, που ξεδιάντροπα κάνουν τις κακές πράξεις! Θα έπρεπε απλά -- εμείς οι καλοί -- να τους μαζέψουμε και να τους εξουδετερώσουμε. Όμως δεν είναι έτσι: τα χαρακώματα όπου πολεμάει το καλό με το κακό διασχίζουν κάθε ανθρώπινη καρδιά. Και ποιός είναι έτοιμος να κόψει ένα κομμάτι της καρδιάς του;"

Τα συλλαλητήρια απέδειξαν ότι δεν είμαστε μόνοι μας κι αξίζει να το παλέψουμε. 

Αλλά δεν είναι εύκολο το πράγμα -- πρέπει να το παλέψουμε. Μπορούμε να βάλουμε μια αρχή. Αρχή ενός μεγάλου και πολύπλευρου πνευματικού αγώνα -- δεν ψάχνουμε ένα happy end, ούτε μαγικές λύσεις, και δεν ξεσπάμε να νεύρα μας με κραυγές και σλόγκαν... 

Τίποτα δεν τελείωσε.

Άλλος είναι Αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο.

Δεν παραιτούμαστε από την ευθύνη μας για τη ζωή μας και τον τόπο μας.

Πολλούς χαιρετισμούς,

Αγησίλαος
(εκ των "συν αυτώ"...) 

ΥΓ: Και για όποιους ανησυχούν πολύ, και θέλουν εδώ και τώρα ανθρώπινες "απαντήσεις" και "λύσεις", έχω μια ερώτηση-απάντηση: 

Ποιά είναι η διαφορά αγγλικανών και ορθοδόξων; 

Οι αγγλικανοί είναι καθωσπρέπει άνθρωποι, που πιστεύουν ότι η ηθική συμπεριφορά προάγει την κοινωνική αρμονία, και τιμούν την αρχιτεκτονική, τη μουσική και τη λογοτεχνία των προγόνων τους.

Οι ορθόδοξοι πιστεύουν ότι κάθε άνθρωπος ξεχωριστά και όλοι μαζί είναι παιδιά ενός παντοδύναμου και παντογνώστη Θεού που μας αγαπάει. Και δεν γίνεται ποτέ τίποτα περισσότερο, και τίποτα λιγότερο, απ'ότι επιτρέψει ο Θεός... σεβόμενος πάντα την ελευθερία μας... (από την κακή χρήση της οποίας προέρχονται σχεδόν όλα τα προβλήματά μας...)

Εμείς, καταλαβαίνουμε τη διαφορά; Είμαστε ορθόδοξοι;