"Μάνα, αποφάσισα να νηστέψω..."
Αρχές Μάρτη, Δευτέρα πρωί, νέες γυναίκες στο γραφείο με την άνοιξη να ελλοχεύει στην ενδυμασία και τον άνευ ορατού λόγου ξεσηκωμό να δημιουργεί μια μικρή αναστάτωση, ανησυχία και ....ορμονική διαταραχή περιβάλλοντος!
Βλέπεις δεν είχαν προλάβει, στον καιρό τους, να βάλουν φιόγκους, να μαζέψουν το μέλι των φιλιών, να αγαπήσουν εδραιώνοντας το αληθινό και τώρα ψάχνουν (κάθε που σκάει μύτη η Άνοιξη) σε λάθος τόπο, λάθος χρόνο και λάθος προσδοκίες την "δικαίωση" -πάντα "αδικημένες" και διαρκώς φωνασκούσες-.
Στις μαζεμένες φωνές ξεχώρισε η δική της, αγανακτισμένη και τσιριχτή "πας καλά που θα κάνεις νηστεία 40 μέρες; ". Συνήθως δεν δίνω σημασία στις φωνές αλλά τώρα ήταν το θέμα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον.
Η γυναίκα μιλούσε τηλεφωνικά στην 15χρονη κόρη της η οποία -προφανώς- της ανακοίνωσε την απόφαση την δική της και όπως έμαθα μετά και της 13χρονης αδελφής της να νηστέψουν.
Αργότερα όταν είπα στην μητέρα (η οποία είναι φίλη) πως δεν είναι κακό αυτό και αδίκως εξερράγη, μου μίλησε για την...εξάντληση που μπορεί να νιώσουν τα παιδιά.
Αντέτεινα πως αν δεν συντρέχουν ιατρικοί λόγοι ας μην σταματήσει την προσπάθειά τους να αγωνιστούν και άρχισε να μου λέει ότι δεν έχει τον χρόνο να τους μαγειρεύει νηστίσιμα, πως αυτά είναι για μητέρες που δεν εργάζονται κ.τ.λ.
Της απάντησα ότι μία από τις κολλητές μου φίλες έχει τέσσερα παιδιά στην εφηβεία, είναι εργαζόμενη και νηστεύουν οικογενειακώς.
Η κουβέντα σταμάτησε εκεί, η κοπέλα φάνηκε να είναι δυσαρεστημένη αλλά δεν μπορούσα να μην μιλήσω καθώς ποτέ δεν την άκουσα να κραυγάζει όταν τα κορίτσια της έρχονταν στο γραφείο τόσο "μοντέρνα" ντυμένα που έμοιαζαν... γυμνούλικα και με νύχια βαμμένα, μαθήτριες ούσες.
Οπωσδήποτε γνωρίζω ότι οι εποχές άλλαξαν (ζω στο κέντρο της πόλης και όχι απομονωμένη στα βουνά) αλλά ποιός είπε ότι απαγορεύεται να αρθρώνουμε λόγο εμείς που ζήσαμε και σε πιο αξιοπρεπείς καιρούς;
Η ελευθερία δεν είναι μόνο για όσους ακολουθούν τον ρουν των ημερών αλλά και για όσους δεν παραβλέπουν τον ρουν της ιστορίας όπου υπάρχει σαφής διαχωρισμός ελευθερίας και ελευθεριότητος.
Η δυνατότητα επιλογής είναι για όλους και -κατά την ταπεινή μου γνώμη- και αν εμείς σιωπήσουμε "οι λίθοι κεκράξονται". Αλλά όταν θα φτάσουν να... φωνάξουν οι πέτρες θα είναι πλέον τραγικά αργά για μας.
Δεν έχει τόση σημασία αν θα μας ακούσουν.
Το σημαντικό είναι να υπάρχει κάπου ο ήχος της αντίδρασής μας καθώς ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα την χρειασθεί ως στήριγμα, υπόμνηση ή αρχή αποδόμησης ενός υποτιθέμενου προοδευτισμού.
Άλλωστε οι επαναστάσεις ποτέ δεν ξεκίνησαν από τους συμπλέοντες με το ρεύμα αλλά από κείνους που δεν δίστασαν να πάνε κόντρα σ'αυτό, με όποιο τίμημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου