«Καλά, αυτά τα μάθαμε στο Δημοτικό, δεν βαριούνται να λένε τα ίδια και τα ίδια στους ανθρώπους»;
Οι πιστοί, γνωστοί, άγνωστοι, με πλατύ χαμόγελο ανταλλάσσαμε ευχές !
Όλοι όμως υπό την «ασπίδα προστασίας» της ευχής του μεγάλου γέροντα Προκοπίου.
Από απέναντι με το μπαστουνάκι στο χέρι ένας χαμογελαστός κύριος περίπου εξηντάρης μου κάνει νεύμα και με φωνάζει.
«Έλα να σου πω», μου λέει.
«Σε βλέπω που έρχεσαι στο μοναστήρι και αποφάσισα να σου πω την ιστορία μου, για να ξέρεις τι γέροντα έχουμε».
Και ξεκίνησε τη διήγηση...
Ήμουν ταξιτζής και έφερνα πολύ συχνά προσκυνητές στο μοναστήρι.
Πάντοτε όμως περίμενα έξω από το μοναστήρι, να τελειώσει η ακολουθία, το προσκύνημα, ανάλογα τον προσκυνητή.
Μια μέρα περιμένοντας, έκανα το λογισμό «τι να λέει άραγε στην εκκλησιά ο παπάς;» και αποφάσισα να μπω, να ακούσω.
Έλεγε το ευαγγέλιο, την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λάζαρου.
Δυσανασχέτησα...
«Καλά», μονολογούσα, «αυτά τα μάθαμε στο Δημοτικό, δεν βαριούνται να λένε τα ίδια και τα ίδια στους ανθρώπους»;
Στεκόμουν υπεροπτικά, εξεταστικά, σχεδόν με οίκτο, και κοίταζα τους πιστούς που άκουγαν το Ευαγγέλιο μέχρι να τελειώσει ...
Μόλις τέλειωσε, ετοιμαζόμουν να βγω έξω, όταν βλέπω τον γέροντα να βγαίνει φουριόζος από το ιερό.
Ήρθε και στάθηκε μπροστά μου κοιτάζοντας με εξεταστικά.
Μου λέει
«Έλα μέσα στο ιερό ΤΩΡΑ να σε εξομολογήσω. Ο περιπαικτικός λογισμός που έκανες πριν λίγο για τους πιστούς είναι η σταγόνα για να σου συμβεί μεγάλος πειρασμός. Αν δεν εξομολογηθείς θα τρακάρεις και θα πάθεις ζημιά».
Προς στιγμήν σοκαρίστηκα από τη δύναμη που έβγαζε αποκαλύπτοντας τους λογισμούς μου...
Μου έκανε εντύπωση που ήξερε τον λογισμό μου, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που έλεγε.
Γελώντας του είπα
«Παπά με τις εξομολογήσεις έχω τελειώσει από παιδί» και βγήκα έξω.
Σε λίγο ήρθαν οι κυρίες που έπρεπε να τις γυρίσω πίσω και φύγαμε από το μοναστήρι.
Στο δρόμο, το τελευταίο που θυμάμαι να σκέφτομαι ήταν τα λόγια του....
Το άλλο πρωί ξύπνησα στο νοσοκομείο όπου με πληροφόρησαν ότι είχα τρακάρει.
Οι κυρίες δεν είχαν πάθει τίποτα, όμως εγώ ήμουν ... παράλυτος.
Έβαλα γνωστούς και αγνώστους να μου βρουν το τηλέφωνο του γέροντα.
Τελικά επικοινώνησα μαζί του.
Με κλάματα εξομολογήθηκα τελικά από το τηλέφωνο.
Πέρασε πολύς καιρός, γνωρίστηκα με τον γέροντα και με τις ευχές του, όπως βλέπεις, άρχισα σιγά σιγά να περπατάω πάλι .
Από όλη την ιστορία μου, αυτό που αποκόμισα και είναι κυρίαρχο στην ψυχή μου, είναι εάν μεγάλο ευχαριστώ στο Θεό που μου γνώρισε τον Άγιο Του και με ξανάφερε στην Εκκλησιά.
Δεν με πειράζει που κουτσαίνω, η χαρά μου υπερβαίνει την έλλειψη.
Τέτοιον σαν κι αυτόν δεν βρίσκουμε εύκολα ...
«Σε βλέπω που έρχεσαι στο μοναστήρι και αποφάσισα να σου πω την ιστορία μου, για να ξέρεις τι γέροντα έχουμε».
Και ξεκίνησε τη διήγηση...
Ήμουν ταξιτζής και έφερνα πολύ συχνά προσκυνητές στο μοναστήρι.
Πάντοτε όμως περίμενα έξω από το μοναστήρι, να τελειώσει η ακολουθία, το προσκύνημα, ανάλογα τον προσκυνητή.
Μια μέρα περιμένοντας, έκανα το λογισμό «τι να λέει άραγε στην εκκλησιά ο παπάς;» και αποφάσισα να μπω, να ακούσω.
Έλεγε το ευαγγέλιο, την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λάζαρου.
Δυσανασχέτησα...
«Καλά», μονολογούσα, «αυτά τα μάθαμε στο Δημοτικό, δεν βαριούνται να λένε τα ίδια και τα ίδια στους ανθρώπους»;
Στεκόμουν υπεροπτικά, εξεταστικά, σχεδόν με οίκτο, και κοίταζα τους πιστούς που άκουγαν το Ευαγγέλιο μέχρι να τελειώσει ...
Μόλις τέλειωσε, ετοιμαζόμουν να βγω έξω, όταν βλέπω τον γέροντα να βγαίνει φουριόζος από το ιερό.
Ήρθε και στάθηκε μπροστά μου κοιτάζοντας με εξεταστικά.
Μου λέει
«Έλα μέσα στο ιερό ΤΩΡΑ να σε εξομολογήσω. Ο περιπαικτικός λογισμός που έκανες πριν λίγο για τους πιστούς είναι η σταγόνα για να σου συμβεί μεγάλος πειρασμός. Αν δεν εξομολογηθείς θα τρακάρεις και θα πάθεις ζημιά».
Προς στιγμήν σοκαρίστηκα από τη δύναμη που έβγαζε αποκαλύπτοντας τους λογισμούς μου...
Μου έκανε εντύπωση που ήξερε τον λογισμό μου, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που έλεγε.
Γελώντας του είπα
«Παπά με τις εξομολογήσεις έχω τελειώσει από παιδί» και βγήκα έξω.
Σε λίγο ήρθαν οι κυρίες που έπρεπε να τις γυρίσω πίσω και φύγαμε από το μοναστήρι.
Στο δρόμο, το τελευταίο που θυμάμαι να σκέφτομαι ήταν τα λόγια του....
Το άλλο πρωί ξύπνησα στο νοσοκομείο όπου με πληροφόρησαν ότι είχα τρακάρει.
Οι κυρίες δεν είχαν πάθει τίποτα, όμως εγώ ήμουν ... παράλυτος.
Έβαλα γνωστούς και αγνώστους να μου βρουν το τηλέφωνο του γέροντα.
Τελικά επικοινώνησα μαζί του.
Με κλάματα εξομολογήθηκα τελικά από το τηλέφωνο.
Πέρασε πολύς καιρός, γνωρίστηκα με τον γέροντα και με τις ευχές του, όπως βλέπεις, άρχισα σιγά σιγά να περπατάω πάλι .
Από όλη την ιστορία μου, αυτό που αποκόμισα και είναι κυρίαρχο στην ψυχή μου, είναι εάν μεγάλο ευχαριστώ στο Θεό που μου γνώρισε τον Άγιο Του και με ξανάφερε στην Εκκλησιά.
Δεν με πειράζει που κουτσαίνω, η χαρά μου υπερβαίνει την έλλειψη.
Τέτοιον σαν κι αυτόν δεν βρίσκουμε εύκολα ...
Γέρων ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ΜΕΡΤΥΡΗΣ
(21 Δεκεμβρίου 1929 - 14 Μαΐου 2016)
(21 Δεκεμβρίου 1929 - 14 Μαΐου 2016)
~ Μαρτυρία της Anni Gelia με αφορμή την ανάρτηση:
"Συνήθως δε σχολιάζω τις αναρτήσεις μόνο παρακολουθώ.
Ήταν πνευματικός μου...
Ήταν η παρηγορία μου ο καλός μου ο Γέροντας Προκόπιος!!!
Έχω το κινητό του στο τηλέφωνο μου αποθηκευμένο και κάθε φορά που αναζητώ κάποιο όνομα από (Γ) με πιάνει η νοσταλγία και μελαγχολώ.
Ό,τι και να πω για το Γέροντα Προκόπιο Μερτύρη θα είναι πολύ φτωχό...
Η γλυκύτητα του, η αγάπη του,
η έννοια του για όλα του τα παιδιά,η διορατικότητα του..
Ήξερε μέχρι και τι έχεις αν σε απασχολούσε θέμα υγείας,
ήξερε και αν θα γίνεις καλά...
Ακόμα και σε πόση ώρα θα βγει
ο άνθρωπος σου απ' το χειρουργείο ήξερε..
Πάντα θα μαρτυρώ με αγάπη πόσο χαρισματικός ήταν..
Δυσαναπλήρωτη η απουσία του.
Την ευχή του να έχουμε την ευλογημένη!!!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου