~ "Είναι ο αδελφός μου ο Στάθης..."

Η πρώτη απόπειρα να ηχογραφηθεί και να αποτυπωθεί σε βίντεο η ιστορία, στην οποία πρωταγωνιστεί ο παππούς μου ο Σταύρος με τον μικρό αδερφό του, τον Στάθη έγινε πριν ακόμα γίνει η παρουσίαση των "Ψιθύρων".
Από μια ψυχή, εκ των "συν αυτώ"...
Και ήταν εκπληκτική!
Ενθουσιάστηκα!
Και όταν, στην πορεία των προετοιμασιών για εκείνη τη βραδιά, Ο Θεός μας έστειλε ως ένα ακόμα δώρο τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, τα πράγματα έγιναν πιο "συνηθισμένα" από ποτέ.

Η αφήγησή του είναι πέρα των προσδοκιών...
Έφτασε μέχρι του σημείου ο ίδιος να προσπαθεί να μας πείσει πως η ιστορία αυτή πρέπει να ηχογραφηθεί σε στούντιο με τον πιο επαγγελματικό τρόπο που γίνεται.
Και πήγε και το έκανε. 

(Στο Studio 19st Athens / sound & multimedia team, στον Άγιο Δημήτριο).

Πάντα χωρίς κανένα προσωπικό κέρδος, σαν φίλος από παλιά.

Ακούγοντάς τον, νομίζεις πως είσαι κι εσύ εκεί. 
Δίπλα στο φευγιό τους...
Και σε κάνει και κλαις.
Έτσι απλά.
Να τρέχουν τα δάκρυα ανεξέλεγκτα και να μη θες να τα ελέγξεις.
Η απίστευτη δύναμη της ιστορίας του Στάθη.
Και κάπου εκεί ήρθε και η απογείωση της όλης ιστορίας με την πλαισίωση των πάντων από την απίθανα ταιριαστή "Σμύρνη" του Σταμάτη Σπανουδάκη, που σε ταξιδεύει (δίχως ναύλα...) σ΄εκείνα τα πατρογονικά μέρη.
Κι έρχεται να με μπερδέψει ακόμα περισσότερο. 
Τι είναι πιο δυνατό πάνω σε αυτήν την ψυχή; 
Η μεγαλωσύνη του ή η γενναιοδωρία του;
Η πίστη του σε Εκείνον ή η πνευματικότητά του;
Η πρώτη δική του σελίδα στο βιβλίο;
Η παρουσία του σε εκείνο το αξέχαστο βράδυ της παρουσίασης;

Η απίστευτη πραγματικότητα πως είναι ένας εκ των "συν αυτώ", ίσως ο πιο απρόβλεπτος "κολλητός";

Ή η μουσική του που τύλιξε σαν νεογέννητο αυτό το βίντεο;
Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στην Ιωάννα Σκαρλάτου και στην όλη επιμέλεια των εκδόσεων "Έαρ", σε όσους παρευρέθησαν στην παρουσίαση, ακούγοντας την ιστορία μας για πρώτη φορά ζωντανά, αλλά και σε όλους εκείνους, γνωστούς και αγνώστους, που έχουν οδηγήσει στην απρόσμενη εξάντληση σχεδόν της α΄έκδοσης, ένα μήνα αφότου κυκλοφόρησε το βιβλιαράκι μας.

* ΥΓ:
Παρ΄όλα αυτά, τίποτα δεν είμαστε.
Η εύνοια του Θεού στέκει από πάνω μας, σχεδόν σκανδαλώδης...
Ένα τραγουδάκι πάντως που τελευταία ακούγεται λέει, μεταξύ άλλων: 
"...να πάψω να βλέπω τα μπράβο του κόσμου!"
Εμείς έτσι το βλέπουμε.
Απλά πως ο καλός Θεός μάς δωρίζει και κάποιες τέτοιες στιγμές (ανάμεσα σε άλλες που παραχωρεί και πάλι "προς το συμφέρον", αλλά δεν μπορούμε να τις καταπιούμε με τίποτα...), που νοστιμεύουν τις ζωές μας.

Κι αν, που και που, έτσι χαιρόμαστε εδώ, σκέψου πως θα΄ναι εκεί όπου δεν θα λαχταράμε ν΄ακούμε πια τους ψιθύρους του Θεού, αλλά θα απολαμβάνουμε στην αιωνιότητα τα ίδια τα λόγια Του. 
Βλέποντας Τον Ίδιο, πρόσωπο προς πρόσωπο...

[Τα videos (1) και (2) της παρουσίασης, όπως ανέβηκαν από το φιλικό μας ιστολόγιο "Άπαντα Ορθοδοξίας").

Τέλος και τω Θεώ δόξα...