Ίσως ο πιο απρόθυμος αποχαιρετισμός του έτους. Οι τελευταίες
μέρες, ώρες με το Χριστός Ανέστη. Απόδοση του Πάσχα. Σαν να αποχαιρετάς ένα
καλό φίλο που ξέρεις πως θα τον δεις σε ένα χρόνο ακριβώς, μα θα σου λείψει,
πώς να το κάνεις.
Τα τελευταία χρόνια βρήκες το κόλπο σου: Τρίτη βράδυ,
Τετάρτη μεσάνυχτα στην απόδοση του Πάσχα πήγαινες αγρυπνία. Στην ενορία σου,
στον Άγιο Δημήτριο. Έβγαζες το άχτι σου. Με τη μισολιωμένη σου, τη Λαμπριάτικη
λαμπάδα. Δεν άφηνες τροπαράκι που να μην το ψάλεις μαζί με τους ψαλτάδες.
Εκφώνως. Άνετα. Απ’ έξω κι ας είναι και λάθος. "Ἀναστήτω ὁ Θεός ...", "Ἀναστάσεως
ἡμέρα ...", "Πάσχα ἱερὸν ..." και ξανά "Ἀναστάσεως ἡμέρα ...". Πάσχα από την αρχή. Μεταλάβαινες
κι όλας και μετά δίπλωνες το Χριστός Ανέστη στα τέσσερα, το 'βαζες στο τσεπάκι
σου στη θέση της καρδιάς να σε ζεσταίνει όλη τη χρονιά.
και πίσω να γυρίσεις …
Μα φέτος ο παπά Μανώλης ανακοίνωσε πως η αγρυπνία θα γινόταν
για της Αναλήψεως τη γιορτή. Βόμβα στα θέμελα του ονείρου σου για Πάσχα από την
αρχή, για το τροπαράκι το ζεστό για το κατοστάρι το Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν… Χρειάστηκε να φύγει επειγόντως ο παππούλης και στην μικρή σου πόλη δεν είχε αγρυπνία σε άλλη εκκλησία.
Άναψες τη μισολιωμένη Λαμπριάτικη λαμπάδα στα ‘κονίσματα.
Αυτή που γαληνεύει τις φουρτούνες. Είπες τα τροπαράκια σου εκφώνως κι άνετα μα
το Χριστός Ανέστη δεν το δίπλωσες για το τσεπάκι σου. Σε πήρε το παράπονο να
βλέπεις τη χάρτινη εικόνα της Ανάληψης. Πού πας και μας αφήνεις; Και παίρνεις
και το τροπαράκι το ζεστό μαζί σου. Μας αφήνεις το «Δι’ εὐχῶν» δε λέω, μα…
συγκρίνονται;
όπως μας άφησες να μας βρεις …
Χτύπησε το κινητό σου. Mail.
«Γιατί είναι μεγάλη η γιορτή της Αναλήψεως;»[1]
Όχι, κανένας δε σου έκανε πλάκα. Ο Παύλος σου ‘στειλε ένα βιντεάκι, επίκαιρο. Κήρυγμα του Δεσπότη από την Αθήνα. Αυτόν που «’χε μια ήρεμη φυσιογνωμία και ένα βλέμμα που κάποιες στιγμές νόμιζε πως από την οθόνη της τηλεόρασης έφτανε ως τα τρίσβαθα της καρδιάς του»[2] ... Λες να 'ξερε ο Παύλος, πώς σ’ είχε πιάσει το παράπονο; Ή το 'ξερε ο Δεσπότης; Ή Αυτός που ανεβαίνει στον Πατέρα Του;
Όχι, κανένας δε σου έκανε πλάκα. Ο Παύλος σου ‘στειλε ένα βιντεάκι, επίκαιρο. Κήρυγμα του Δεσπότη από την Αθήνα. Αυτόν που «’χε μια ήρεμη φυσιογνωμία και ένα βλέμμα που κάποιες στιγμές νόμιζε πως από την οθόνη της τηλεόρασης έφτανε ως τα τρίσβαθα της καρδιάς του»[2] ... Λες να 'ξερε ο Παύλος, πώς σ’ είχε πιάσει το παράπονο; Ή το 'ξερε ο Δεσπότης; Ή Αυτός που ανεβαίνει στον Πατέρα Του;
«Μεγάλη και δύσκολη γιορτή
γιορτάζουμε.
Μας μπερδεύει…
Πώς γίνεται να χαίρονται οι μαθητές, κι ας φαίνεται πως χωρίζονται απ’ το Χριστό για πάντα;
Αν όμως δεις σ’ αυτό το χωρισμό την ολοκλήρωση του σχεδίου για να σωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία, γίνεται.
Το σχέδιό Του, πέτυχε!
Λίγο είναι αυτό; Αυτό είναι!
Η ολοκλήρωση του σχεδίου της σωτηρίας μας από το Θεό.
Μας μπερδεύει…
Πώς γίνεται να χαίρονται οι μαθητές, κι ας φαίνεται πως χωρίζονται απ’ το Χριστό για πάντα;
Αν όμως δεις σ’ αυτό το χωρισμό την ολοκλήρωση του σχεδίου για να σωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία, γίνεται.
Το σχέδιό Του, πέτυχε!
Λίγο είναι αυτό; Αυτό είναι!
Η ολοκλήρωση του σχεδίου της σωτηρίας μας από το Θεό.
Και δε θα σας αφήσω ορφανούς –
μας υποσχέθηκε.
Σε δέκα μέρες θα σας στείλω το Άγιο Πνεύμα.
Τι άλλο ζητάς;
Άλλο στόχο καλύτερο για τη ζωή σου, δε θα βρεις!
Να λάβεις το Άγιο Πνεύμα!
Λίγο είναι αυτό;
Σε δέκα μέρες θα σας στείλω το Άγιο Πνεύμα.
Τι άλλο ζητάς;
Άλλο στόχο καλύτερο για τη ζωή σου, δε θα βρεις!
Να λάβεις το Άγιο Πνεύμα!
Λίγο είναι αυτό;
Και έπειτα, θα ξανάρθει.
Με τον ίδιο τρόπο που Τον βλέπεις στην εικόνα να αναλαμβάνεται στους Ουρανούς, έτσι και θα Τον δεις να ξαναέρχεται.
Δε μας έχει ξεχάσει ο Θεός!»
Με τον ίδιο τρόπο που Τον βλέπεις στην εικόνα να αναλαμβάνεται στους Ουρανούς, έτσι και θα Τον δεις να ξαναέρχεται.
Δε μας έχει ξεχάσει ο Θεός!»
Με ένα μεγάλο κι απολαυστικό «Δι’ εὐχῶν» τελείωνε το βίντεο
του Παύλου. Μα τώρα, σου ακουγόταν κι αυτό σαν τροπαράκι που σου ζεσταίνει
καρδιά.
κι ακόμα και καλύτερα!
Τετάρτη 5 Ιουνίου 2019, 8:30 το βράδυ. Ο ήλιος είναι ακόμα
ψηλά. Στον Άγιο Δημήτριο ξεκινά η αγρυπνία για τη γιορτή της Αναλήψεως.
Τῇ ς' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου
Πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίωνος τοῦ Νέου, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Δαλμάτων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος μάρτυς Γελάσιος,
ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Πέμπτῃ τῆς ἕκτης Ἑβδομάδος
ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν Ἀνάληψιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν
Ἰησοῦ Χριστοῦ
Τ’ ακούς, τ’ ακούς; Δεν έτυχε, να ξέρεις. Άσε τα παράπονα
επιτέλους. Να μεταλάβεις και να Του το πεις. «Φοβόμουνα μη χάσω την Ανάσταση.
Φοβόμουνα τους αποχωρισμούς. Πίστευα μόνο σε όσα βλέπουνε τα μάτια. Δεν ήξερα.
Δεν ήξερα ότι όπως η μια γιορτή παίρνει τη θέση της άλλης έτσι και μια άλλη ζωή
έρχεται μετά από αυτήν εδώ. Και ότι η ζωή αυτή δεν τελειώνει».
Άσε τα παράπονα και μάθε. Να επιστρέφεις πάντα «μετὰ χαρᾶς
μεγάλης». Να μη λες: «μέχρι του χρόνου την Ανάσταση», αλλά να λες: «ως την
επόμενη Ανάσταση» που αν το θες, μπορεί να ‘ναι και τώρα.
Ώρα καλή σου Πασχαλιά
και πίσω να γυρίσεις.
Όπως μας άφησες να μας βρεις
κι ακόμα και καλύτερα![3]
και πίσω να γυρίσεις.
Όπως μας άφησες να μας βρεις
κι ακόμα και καλύτερα![3]
Ν.Β.
[3] Τραγούδι από τη Δεσκάτη Γρεβενών. Το τραγουδούν την Παρασκευή
της Ζωοδόχου Πηγής, στην πλατεία του χωριού όπου γίνεται πάνδημο γλέντι, στο
τέλος του οποίου «στήνεται η Αντρομάνα». Κατά το διάρκεια του στησίματος της
Ανδρομάνας οι θεατές αρχίζουν να τραγουδούν και να χορεύουν το τραγούδι του
«ξεπροβοδίσματος της Πασχαλιάς»:https://www.youtube.com/watch?v=msLwM0iyPGs
Τι φοβερό κείμενο είναι αυτό!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή