Αύριο, μνήμη οδυνηρή για τον Ελληνισμό... 20 Ιουλίου 1974... ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...

Λείπουν οι πατεράδες, οι μητέρες, τα αδέλφια, τα παιδιά...

οι φίλοι μας...
Μας λείπει το σπίτι μας...
Η γειτονιά που μεγαλώσαμε...
Η ακρογιαλιά που μάθαμε κολύμπι...
Το φουρνάκι εκείνο στην αυλή, που είχε φτιάξει ο πατέρας με τα χέρια του...

Ο παππούς της φωτογραφίας, ο Χρήστος Δράκος, πρόσφυγας από το 1974 στην ελεύθερη Κύπρο, δάκρυσε πάλι για τη γυναίκα του Μαρίτσα και τα δυο του παιδιά, τον Γιώργο και τον Νίκο, όταν τον ρώτησα για το χωριό του τον Αη-Γιώργη, εκεί κοντά που έγινε η απόβαση... 
Οι Τούρκοι σκότωσαν μπροστά στα μάτια του τα παιδιά του, 10 και 14 ετών, μαζί με τη μητέρα τους, και τον άφησαν αυτόν ζωντανό να φύγει για να διαδώσει τη φρίκη ώστε να μη μείνει Έλληνας στην τουρκοπατημένη περιοχή...
Τον άφησαν να ζει για να πονάει...

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ... και περιμένουμε την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στη γη μας!
Είμαστε όλοι...ΚΥΠΡΙΟΙ!

Μπέτη Μπιζά