Με αφορμή μια σοβαρή πνευμονία του πατέρα μου βρίσκομαι εδώ και 20 μέρες καθημερινά στο νοσοκομείο, στο πλάι του. Στο διπλανό κρεβάτι ο Γιώργος, 58 ετών με όγκο στον εγκέφαλο. Ο Γιώργος αργοπεθαίνει, δεν έχει ελπίδες. Τις πρώτες μέρες που ήρθε ούρλιαζε από τους πόνους, σου ξέσκιζε κυριολεκτικά την καρδιά. Φώναζε, έβριζε, δεν ήξερε τι ήθελε. Η Διονυσία πάντα διπλα του βράχος, τρυφερή και ανδρεία του κρατούσε το χέρι και του γλυκομιλουσε. Θαύμασα τις αντοχές της. Οι κοινές ώρες μάς ένωσαν, μιλήσαμε πολύ, συνδεθήκαμε. Πολύ σύντομα ο Γιώργος έπεσε σε κώμα. Η Διονυσία δεν έφυγε ούτε λεπτό από δίπλα του, μέρα νύχτα σε μια καρέκλα, να του βρέχει τα χείλη του, να τον χαϊδεύει, να του μιλάει. Πού και πού πετάγονταν στα πεταχτά στον προαύλιο χώρο για ένα τσιγάρο και με παρακαλούσε να την πάρω τηλέφωνο αν κάτι δω. Διαπίστωσα ότι δεν τρώει τίποτα, βασικά φοβάται μην γίνει το μοιραίο όσο αυτή θα λείπει. Το τσιγάρο δεν μπορώ να το κόψω, μου λέει, μου δίνει παρηγορια, ενώ το φαγητό δεν μου λείπει. Εξάλλου τίποτα δεν κατεβαίνει. Πώς αντέχει; Άρχισα να τις παίρνω τυρόπιτες, χυμούς, νερό. Τα δεχόταν όλα με απλότητα και ευγνωμοσύνη.
Τέτοιες ώρες, στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου με βαριά περιστατικά, όπου δεν ξέρεις αν θα βγεις από τον θάλαμο ζωντανος ή πεθαμένος, συνδέεσαι με τον άλλον με ένα περίεργο και βαθύ δέσιμο.
Πριν τρεις μέρες οι γιατροί την προετοιμασαν ότι είναι θέμα ωρών το να φύγει. Η Διονυσία ξεσπά σε κλάματα. Πέφτει στην αγκαλιά μου και μου λέει, δεν πρέπει να με νιώθει ότι κλαίω, πάμε πιο έξω. Ήρθαν εκείνη την ώρα δύο νοσηλεύτριες και έφυγαν διακριτικά συγκινημένες, δεν ήθελαν να χαλάσουν τη στιγμή. Έκλαψε πολύ στην αγκαλιά μιας άγνωστης ως τώρα και εκτονώθηκε. Μετά μπήκε ξανά δυναμικά μέσα. Ήρθαν και τα παιδιά να αποχαιρετισουν τον πατέρα. Του κρατούσαν το χέρι ενώ παράλληλα αγκάλιαζαν και τη μαμά. Κι εγώ παραδίπλα. "Αν μπορούσε κάποιος να μου εγγυηθεί ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή και ότι θα είναι καλά, θα ήμουν πολύ πιο ήσυχη", γύρισε ξαφνικά και μου είπε η εικοσάχρονη κόρη. Σου εγγυωμαι εγώ , της είπα αυθόρμητα και με σιγουριά. Κι ο παράδεισος είναι γεμάτος καρκινοπαθείς, γιατί αυτοί είναι μάρτυρες. Έλαμψε το προσωπάκι της και με ευχαρίστησε.
Ήρθαν και τα αδέλφια του Γιώργου. Ο θάνατος ευτυχώς στην χώρα μας κρατάει ακόμα τον κοινοτικό και κοινωνικό του χαρακτήρα, σκέφτηκα.
Ο Γιώργος έφυγε πριν λίγες ώρες ήρεμα και ησυχα περιτριγυρισμένος από τους αγαπημένους του, αφού προηγουμένως διάβασε η εικοσάχρονη κόρη του μεγαλόφωνα το "Πιστεύω...". Το πρόσωπο του έβγαζε μια απίστευτη γαλήνη.
Κι εγώ κάθομαι σήμερα και κοιτάζω ήρεμα το άδειο κρεβάτι που έχει σηκώσει τόση οδύνη και πόνο πάνω του.
Και σκέφτομαι τη Διονυσία που μου έμαθε τόσα πολλά αυτές τις μέρες με την ανιδιοτελή στάση της, την τρυφερότητα και την υπομονή της. Μοιράστηκε την οδύνη της μαζί μου και με έκανε κοινωνό μιας τοσο σημαντικής στιγμής της. Η ανίατη ασθένεια και ο πόνος έγιναν αφορμή για αλλού είδους νοηματοδοτησης της ζωής και του θανάτου, για όλους μας σε αυτόν τον θάλαμο. Γιατί σημασία έχει όχι μόνο το ευ ζην αλλά και το ευ θνήσκειν.
Να με συγχωρείτε αν σας φόρτωσα καλοκαιριάτικα.
Peli Galiti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου