Για τον Σταύρο μας...(1)

Περίλυπες οι καρδιές μας...

Από την Κυριακή το βράδυ, όταν ένας έφηβος δέχτηκε ένα μήνυμα στο κινητό του από έναν "κολλητό" συμμαθητή του.

Στη μια και, τα ξημερώματα...

"Κάντε προσευχή για τον Σταύρο! 

Κοιμήθηκε πριν λίγο. Μετά από ένα ατύχημα..."

Ξυπνάς.

Το διαβάζεις και παθαίνεις.

Σα να ήταν το δικό σου παιδί. 

Μηνύματα, τηλεφωνήματα...

Μαθαίνεις.

Ανεξήγητο ακόμα το περιστατικό.

Να μην το χωράει ο νους.

Το πως έγινε.

Κάτω από ποιες συνθήκες.

Ποιος ευθύνεται.

Θα αποδοθούν ευθύνες;

Ραδιόφωνα, δελτία ειδήσεων, 

ζωντανές ανταποκρίσεις από τους αυτόπτες μάρτυρες.

Και δεν έχει σταματημό...

Εσύ βέβαια τα ξέρεις από πρώτο χέρι.

Τι σημασία όμως έχουν τέτοιες στιγμές όλα αυτά;

Και ψάχνεις κάτι που να σε παρηγορήσει.

Εσένα.

Που δεν είσαι ούτε ο Πατέρας, ούτε η Μάνα.

Ούτε τα αδέρφια.

Ούτε οι Παππούδες, ούτε οι Γιαγιάδες.

Απλά ένας κοντινός.

Όχι συναισθηματικά λόγια και δάκρυα.

Όχι ευχολόγια.

Όχι αγαπολογίες.

Πως ήταν ένας Άγγελος κλπ.

Αυτό το ξέρεις.

Αλλά κάτι πραγματικά παρηγορητικό.

Το΄χεις ξαναδοκιμάσει παλιότερα.

Και σε είχε βγάλει απρόσμενα από το φαινομενικό αδιέξοδο.

Ας το ξανακάνω, λες.

Γκουγκλάρεις

"Πένθος ομιλία"

Και βγαίνει αυτό:

Το πρώτο που βλέπεις μπροστά σου, το πατάς.

Και αρχίζεις και ακούς.

Έτοιμος να επέμβεις σταματώντας το αν αρχίσεις και ακούσεις, έστω και για λίγο, πάλι τα ίδια και τα ίδια που ακούγονται σε κάθε απώλεια ενός νέου ανθρώπου.

"Ομιλία για τον Άγιο Πορφύριο, 

το θάνατο, το πένθος και τη θλίψη" 

της Αθηνάς Σιδέρη

Και μένεις 1 ώρα και 14΄(με το ταψί από τα ψάρια και τις σαπουνάδες στα χέρια...) να την ακούς να μιλάει για τον Αγιούλη μας, την διαχείριση του θανάτου και κάποια απίστευτα περιστατικά για αιφνίδιους και μη θανάτους...

Και μένεις.

Πραγματικά όμως.

Αυτό δεν ήθελες και συ;

Άκου λοιπόν εδώ.

Για να στηριχτείς και συ όπως και μεις από έναν Άγιο.

Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από αύριο. 

Καλή Ανάσταση!