Τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες, θα έχουμε δύο μεγάλες δοκιμασίες της δημόσιας τάξης: Την 17η Νοεμβρίου, επέτειο του «Πολυτεχνείου» (1973) και την 6η Δεκεμβρίου, την επέτειο θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια (2008).
Και οι δύο «επέτειοι» σηματοδοτούνται συνηθέστατα με βίαια έκτροπα.
Στην Ελλάδα όπου ξεφτιλίσαμε τα πάντα, ακόμα και τα έκτροπα έχουν… «επετειακό» χαρακτήρα!
Σε όλες τις άλλες κοινωνίες, οι επέτειοι είναι για να τιμάται κάποιο γεγονός μαζί με τη μνήμη όσων έπαιξαν ρόλο σε αυτό.
Στην Ελλάδα διακωμωδούν τις εθνικές επετείους, και «γιορτάζουν» θλιβερά περιστατικά ή διογκωμένες «εξεγέρσεις» με σύγχρονα βίαια ξεσπάσματα για… επετειακούς λόγους!
Είναι ένα βάρβαρο και σκοτεινό «έθιμο», που και στις δύο πτυχές του – και στη διακωμώδηση αληθινών εθνικών επετείων και στα «επετειακά έκτροπα» – το έχει επιβάλει… η Αριστερή «κακοήθεια» (με την ιατρική σημασία του όρου)!
Επέβαλαν τους δικούς τους «ήρωες» - κι ας μην ήταν και τόσο ηρωικά τα «κατορθώματά» τους.
Ενώ την ίδια στιγμή, διασύρουν τους αληθινούς ήρωες – κι ας υπήρξαν φωτεινά παραδείγματα για τους μεταγενέστερους.
Επιβάλλουν, έτσι το δικό τους «μαρτυρολόγιο».
Για να επιτύχουν δύο πράγματα:
· Μιαν αφορμή να εξαπολύσουν τις «ορδές του μπάχαλου».
· Κι ένα τρόπο να αμαυρώσουν κάθε θετική ανάμνηση του παρελθόντος, κάθε αληθινά μεγάλο γεγονός άξιο υπόμνησης, υποκαθιστώντας το με μαυρο-κόκκινες καρικατούρες όπου αναπαρίσταται τελετουργικά η τυφλή βία ως επετειακή «σπονδή»!
Ενώ επιβάλλεται, επίσης τελετουργικά, η «ηθική» της αυθαιρεσίας και η «αισθητική» της ασχήμιας – της προσβολής:
Σπασίματα, καψίματα, εικόνες βίαιων συγκρούσεων, ελληνικές σημαίες που κουρελιάζονται ή να φλέγονται, από κουκουλοφόρους σε παροξυσμό καταστροφής: χωρίς αφορμή, χωρίς αιτία, χωρίς αιτήματα, χωρίς σκοπό.
Φέτος ο καυτός αυτός μήνας (μέσα Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου) θα συμπέσει με κάποιες συγκυρίες που τον κάνουν πολύ πιο «κρίσιμο» απ’ ό,τι στο παρελθόν...
(για τη συνέχεια του άρθρου εδώ...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου