Και δεχόμαστε ευχές!
Είπαμε: Ιστολόγιο του Φωτός...
...................
* Γιατί "αμΦοτεροδέξιος" ;
Μια φορά κι έναν καιρό, που λένε οι νόνες στα παραμύθια ήντονε ένα παιδί.
Παιδί όχι στα χρόνια, μα στην ψυχή.
Κι ήθελε -λέει- η ψυχίτσα του να κάμει ένα μπλογκ.
Μα γίνονταινε τέτοια πράματα στα παραμύθια;
Ούλα γίνονταινε, άμα τ’ αποζητά η ψυχή τ’ ανθρώπου.
Και το ονομάτισε αμφοτεροδέξιο.
Τι ’ναι πάλι τούτο το πράμα;
Αυτό είναι που το ’χουνε όσοι δέχουνται και τα καλά και τ’ άσχημα με την ίδια σκέψη: πως όλα έρχουνται για το καλό μας, απ’ τον ουρανό σταλμένα, μόνο για το καλό.
Κι όλα τα προϋπαντάνε και τα καλωσορίζουνε σαν να ’ναι όλα καλά και άγια...
Πέρασαν χρόνοι και καιροί το μπλογκάκι από μια σταλιά παιδί εθέριεψε κι εμεγάλωσε κι απόχτησε φίλους πολλούς.
Και ήρθαν όλα τα γράμματα της αλφαβήτας να τον κάμουνε φίλο.
Ήρθε η Αγάπη, ήρθε το Βάλσαμο στην καρδιά, η Γαλήνη στην ψυχή, η Δικαιοσύνη, η ... , η Καλοσύνη, της Μετάνοιας οι καρποί, η Νιότη φουριόζα και πεταχτή και πήρανε όλα μερτικό στο μπλογκ.
Κι όταν πια κοντεύανε τα τελειώσουνε τα γράμματα και το παιδί στην ψυχή ενόμιζε πως όλα ήντονε καλά, εφάνηκε από τη γωνιά σιγαλά να πορεύεται το ΕΓΩ.
Μα είχε μάσκα φορεμένη για να νομίζουν όλοι πως τάχα κάτι κάνουν πνευματικό και να ξεγελαστούν.
Αντάριασε το παιδί στην ψυχή βλέποντας την παγίδα.
Και μ’ ένα «ἐλέησον» τίναξε από πάνω το λογισμό κι ευθύς επρόβαλε η Χάρη.
Μαζί της έσερνε κι ένα γράμμα, μοναχό.
Δίχως παρέας άλλης συλλαβή.
Το φ. Μικρό, μα με δύναμη μεγάλη.
Και του το ’δωκε συντροφιά να το ’χει και να φυσά φ .... φ .... κάθε φορά που το ΕΓΩ, επίμονο και ύπουλο φανεί στην άκρη του μυαλού.
Από τότενες το φ, άγρυπνος φρουρός του νου και της καρδιάς επήγε κι εκάθισε μέσα στη μέση του ονόματος.
Για να το βλέπει και να μην ξεχνιέται το παιδί.
Και κάθε φορά που χάνεται το ΕΓΩ, -μόνο τότε- το φ μεγαλώνει και γίνεται Φως Χριστού!
Πολλοί που το είδανε, νομίσανε πως τάχατες ο δημιουργός «παίζει εικαστικά με το λογότυπο».
Άλλοι πάλι σκέφτηκαν πως κάποιον φίλο του ήθελε να θυμίζει.
Κι άλλοι πολλά και διάφορα.
Εγώ όμως, που σαν παραμυθού όλο παραμύθια σκαρφίζομαι, εσκέφτηκα ετούτο εδωδά που έγραψα.
Και τώρα που το ξαναδιαβάζω, θαρρώ πως είναι το μόνο παραμύθι μου, που δεν είναι ψεύτικο.
Που είναι πέρα ως πέρα αληθινό.
Η Μικρασιάτισσα γιαγιά της παρέας
ΥΓ. "αμφοτεροδέξιου":
Μαζευτήκαμε τόσοι "συν αυτώ",
που ούτε να τους περιορίσουμε
οι παλιότεροι δεν βαστάμε.
Σαν τους "Ρουβίκωνες" ένα πράμα...
Και σκαρφίζονται και παραμύθια,
που σα να ΄ναι κι αληθινά...
Να ευχαριστήσουμε την "Γιαγιά της παρέας",
που μπήκε στον κόπο (και το κάνει συχνά).
Χρόνια μας πολλά, λοιπόν!
Και πάντα (αμ)Φωτεινά και ευλογημένα.
* Και μια σημαντική επισήμανση:
Φέτος έχουμε ήδη δει,
Μια φορά κι έναν καιρό, που λένε οι νόνες στα παραμύθια ήντονε ένα παιδί.
Παιδί όχι στα χρόνια, μα στην ψυχή.
Κι ήθελε -λέει- η ψυχίτσα του να κάμει ένα μπλογκ.
Μα γίνονταινε τέτοια πράματα στα παραμύθια;
Ούλα γίνονταινε, άμα τ’ αποζητά η ψυχή τ’ ανθρώπου.
Και το ονομάτισε αμφοτεροδέξιο.
Τι ’ναι πάλι τούτο το πράμα;
Αυτό είναι που το ’χουνε όσοι δέχουνται και τα καλά και τ’ άσχημα με την ίδια σκέψη: πως όλα έρχουνται για το καλό μας, απ’ τον ουρανό σταλμένα, μόνο για το καλό.
Κι όλα τα προϋπαντάνε και τα καλωσορίζουνε σαν να ’ναι όλα καλά και άγια...
Πέρασαν χρόνοι και καιροί το μπλογκάκι από μια σταλιά παιδί εθέριεψε κι εμεγάλωσε κι απόχτησε φίλους πολλούς.
Και ήρθαν όλα τα γράμματα της αλφαβήτας να τον κάμουνε φίλο.
Ήρθε η Αγάπη, ήρθε το Βάλσαμο στην καρδιά, η Γαλήνη στην ψυχή, η Δικαιοσύνη, η ... , η Καλοσύνη, της Μετάνοιας οι καρποί, η Νιότη φουριόζα και πεταχτή και πήρανε όλα μερτικό στο μπλογκ.
Κι όταν πια κοντεύανε τα τελειώσουνε τα γράμματα και το παιδί στην ψυχή ενόμιζε πως όλα ήντονε καλά, εφάνηκε από τη γωνιά σιγαλά να πορεύεται το ΕΓΩ.
Μα είχε μάσκα φορεμένη για να νομίζουν όλοι πως τάχα κάτι κάνουν πνευματικό και να ξεγελαστούν.
Αντάριασε το παιδί στην ψυχή βλέποντας την παγίδα.
Και μ’ ένα «ἐλέησον» τίναξε από πάνω το λογισμό κι ευθύς επρόβαλε η Χάρη.
Μαζί της έσερνε κι ένα γράμμα, μοναχό.
Δίχως παρέας άλλης συλλαβή.
Το φ. Μικρό, μα με δύναμη μεγάλη.
Και του το ’δωκε συντροφιά να το ’χει και να φυσά φ .... φ .... κάθε φορά που το ΕΓΩ, επίμονο και ύπουλο φανεί στην άκρη του μυαλού.
Από τότενες το φ, άγρυπνος φρουρός του νου και της καρδιάς επήγε κι εκάθισε μέσα στη μέση του ονόματος.
Για να το βλέπει και να μην ξεχνιέται το παιδί.
Και κάθε φορά που χάνεται το ΕΓΩ, -μόνο τότε- το φ μεγαλώνει και γίνεται Φως Χριστού!
Πολλοί που το είδανε, νομίσανε πως τάχατες ο δημιουργός «παίζει εικαστικά με το λογότυπο».
Άλλοι πάλι σκέφτηκαν πως κάποιον φίλο του ήθελε να θυμίζει.
Κι άλλοι πολλά και διάφορα.
Εγώ όμως, που σαν παραμυθού όλο παραμύθια σκαρφίζομαι, εσκέφτηκα ετούτο εδωδά που έγραψα.
Και τώρα που το ξαναδιαβάζω, θαρρώ πως είναι το μόνο παραμύθι μου, που δεν είναι ψεύτικο.
Που είναι πέρα ως πέρα αληθινό.
Η Μικρασιάτισσα γιαγιά της παρέας
ΥΓ. "αμφοτεροδέξιου":
Μαζευτήκαμε τόσοι "συν αυτώ",
που ούτε να τους περιορίσουμε
οι παλιότεροι δεν βαστάμε.
Σαν τους "Ρουβίκωνες" ένα πράμα...
Και σκαρφίζονται και παραμύθια,
που σα να ΄ναι κι αληθινά...
Να ευχαριστήσουμε την "Γιαγιά της παρέας",
που μπήκε στον κόπο (και το κάνει συχνά).
Χρόνια μας πολλά, λοιπόν!
Και πάντα (αμ)Φωτεινά και ευλογημένα.
* Και μια σημαντική επισήμανση:
Φέτος έχουμε ήδη δει,
ο Θεός πρώτα,
το πως θα γιορτάσουμε τη μνήμη
του Προστάτη μας Αγίου Κασσιανού.
Με μια αγρυπνιούλα
σε (αμφ)ιδιωτικό -δικό μας- εκκλησάκι
στα τέλη του μήνα.
Μαζί με έναν νέο άγιο,
που γιορτάζει τα τελευταία χρόνια παραδίπλα
(στις 27 του Φλεβάρη,
που πέφτει μάλιστα φέτος και ΚαθαροΔευτέρα...)
τον άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη...
(29 του μηνός Φεβρουαρίου,
θα έχουμε ξανά του χρόνου,
το 2024.
Πρώτα ο Θεός... )
Θα ενημερωθείτε σχετικά,
όταν πλησιάζει ο καιρός...
Δεχόμαστε κι άλλες σκέψεις - προτάσεις.
Ελεύθερα.
Δεχόμαστε κι άλλες σκέψεις - προτάσεις.
Ελεύθερα.
|την ανάρτηση αυτή,
ελαφριά "πειραγμένη" κάθε φορά,
την δημοσιεύουμε από το 2020.
Και θα την δημοσιεύουμε ξανά και ξανά,
όσο ο Χριστός μας θέλει...
Φφγ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο φωτισμο να μας δωσει ο Κυριος Ιησους Χριστος μας!!!!
ΔιαγραφήΧρόνια πολλά.Με την αγάπη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα τα εκατοστησετε. Με την αγάπη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα φτάσουμε τα 100.
ΔιαγραφήΜαζί με σένα...
Χρόνια πολλά!!! Με πολλά φ... σε όλους μας!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια μας πολλά λοιπόν! Χρόνια πολλά στη μικρασιάτισσα γιαγιά μας, στο μπάρμπα και στους αξιότιμους συναυτώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦως Χριστού φαίνει πάσι....
Χρόνια φωτεινά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το Φως των Φώτων να διαχέεται στη ζωή μας όλη!
Μια πρόταση για του Αη Κασσιανού τη μέρα:
Να γιορτάσουμε ευχαριστιακά...
Να κανονίσουμε μια αγρυπνία την Παρασκευή 28/2 προς Σάββατο 29/2
Στον Άγιο Κοσμά ή αλλού.
Κι όσοι είναι μακριά -λίγο ή πολύ- ας πάει όπου μπορεί ο καθένας...
Αν βρούμε αγρυπνία στη γειτονιά μας ή στην πόλη μας ας πάμε.
Ας ενώσουμε εκείνο το βράδυ τις προσευχές μας κι ας είμαστε σκορπισμένοι σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες...
Φτάνει που θα σμίξουμε στο Κοινό Ποτήριο...
Κρ.Π.
Αμήν αδερφοι μου ....
ΔιαγραφήΟ Κύριος να σας σκέπει και να συνεχίσει να ευλογεί το σημαντικό σας έργο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ γι'αυτό που επιλέξατε να είστε καθώς γνωρίζουμε πως δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε άνετο....Έλα όμως που είναι πλήρες ηδύτητος πνευματικής, άρα το μόνο που σας ταιριάζει!
Χρόνια Πολλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά - Φώτιση - Ευλογία και ζητείται απεγνωσμενα αφύπνιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύναμη μας ο Σταυρός Σταύρο!!!
Χρόνια πολλά πολλά ευλογημένα καρποφόρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά πολλά ευλογημένα καρποφόρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά πολλά ευλογημένα καρποφόρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά και Θεοφώτιστα! Χρόνια αμφοτεροδέξια κι ευλογημένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά ευλογημένα και θεάρεστα. Σας ευχαριστούμε για τα άρθρα τα χριστιανικά και ορθόδοξα. Καλό αγώνα όλοι μαζί. Ει ο Θεός μεθ ημών , ουδείς καθ' ημών. Χρόνια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ που σας βρήκα. Πιο πολύ όμως χαίρομαι που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι με ευγένεια ψυχής, με διάκριση, με αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η γριά γιαγιά μου η εκατόχρονη πια δεν κοιμάται με τα παραμύθια,
ολημερίς κοιτάζει κατά τον βοριά με ήλιο, με βροχή - πού 'ναι τ' αδράχτι της σε τούτο το τσαντήρι σύνεργο διαβόλου;
Κάθεται και κοιτάζει τα βουνά με ξεπλυμένα μάτια,
κάθεται και αφουγκράζεται τη γη,
κι ακούει στη μακρινή αυλή της
ξένα βήματα τον σπόρο να τσακίζουν
που τολμά ν'ανθίσει.
"Θα περιμένω, γιε μου,"
λέει η γριά γιαγιά μου η εκατόχρονη
"να πάω σπίτι μου. Εδώ δεν είναι τόπος μου για να πεθάνω".
Κι έτσι ως γυρνά και συνεχίζει να κοιτάζει τα βουνά
ξέρω πως η γριά γιαγιά μου
η εκατόχρονη,
αυτό θα κάνει".
Ποίηση Φοίβου Σταυρίδη
Αφιερωμένο στη γιαγιά τη μικρασιάτισσα.
Η γιαγιά η Μικρασιάτισσα σας ευχαριστεί μέσα από την καρδιά της και εύχεται τούτο το ιστολόγιο να μας ενώνει σε καιρούς χαλεπούς και να κλείνει τα χάσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή φώτιση να 'χουμε αρχόντοι και λαός!
Το φως των Φώτων να διαχέεται γύρω και να μαρτυρά τη μυστική, μα ουσιαστική και πρωταρχική σχέση μας με το αιώνιο ΦΩΣ.
Καλόν αγώνα, καλές υπομονές, καλή δύναμη, καλά χαμόγελα και δυνατή φωνή ή και κραυγή (αν χρειαστεί).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ.
Χρόνια καλά, φωτισμεένα κ ευλογημένα!💚
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια σας καλά και ευλογημενα. Να σας σκεπει η θεία χάρις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά κι ευλογημένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλοφώτιστοι κι ευλογημένοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦως κι' άλλο Φως....Από καρδιάς η ευχή! Καλούς αγώνες!
ΑπάντησηΔιαγραφή