* Σωτήρης Τσιόδρας: ακόμα κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρευθεί (νεότερο-συμπληρωμένο)

~ Ευτυχώς που στον μολυσμένο κόσμο μας 

υπάρχουν και κάποιοι "Τσιόδρες", 

που στο πέρασμά τους 

όλοι "βαράμε προσοχή" . 

"Άρχοντες" και αρχόμενοι, 

κλήρος και λαός, 

πιστοί και άπιστοι. 

Δόξα τω Θεώ...

* εκ του "αμφοτεροδέξιου & των συν αυτώ"... 

Η καθηγήτρια Ψυχολογίας Φωτεινή Τσαλίκογλου μιλάει για τις πρωτόγνωρες εμπειρίες 
(αποσπάσματα από συνέντευξη)

Καταρρέει ο μύθος της αυτοδυναμίας μας; 
Έχω την αίσθηση ότι τινάζεται στον αέρα ο μύθος ενός αυτόνομου, αυτοδύναμου ανθρώπου που αυτάρεσκα κολυμπάει μέσα στην αυτάρκεια του.

Και μαζί ο μύθος ότι είμαστε άτρωτοι; 
Βεβαίως. Και θα πληγούν περισσότερο όσοι ζουν με την πανοπλία ενός τέτοιου μύθου. Με την πανοπλία ενός άτρωτου, αψεγάδιαστου, παντοδύναμου εαυτού. Μια συνθήκη που καλλιεργεί η εποχή μας.

Ποια είναι η πιο θεμελιώδης, σοκαριστική συνειδητοποίηση που θα κάνουμε αυτή την εποχή; 
Ότι είμαστε ενήλικες. Κι αυτό συνεπάγεται μια ισχυρή δόση μοναξιάς. Πολλοί άνθρωποι είναι άμαθοι σε αυτή την εμπειρία. Το «είμαι μόνος» εισπράττεται σαν «κινδυνεύω», «χάνω τις συντεταγμένες του εαυτού μου». Το «Μένουμε σπίτι» αναζωπυρώνει τον φόβο τού «είμαι μόνος» ακόμα κι αν είμαστε μαζί με δικούς μας ανθρώπους. Το «Μένουμε σπίτι» αλλάζει ακόμα τη σχέση μας με το χρόνο. Πατάμε ένα ιδεατό πλήκτρο που γράφει pause. Και όλα αίφνης σταματούν. Αυτό είναι για πολλούς αδιανόητο. Πώς να συνηθίσεις στο ακίνητο ενός εγκλεισμού, εσύ που τόσα χρόνια έτρεχες σαν τον παλαβό να προλάβεις, να κερδίσεις χρόνο.

[...] Ζήσαμε και μεγαλώσαμε σε μια εποχή, που σχεδόν αυτόματα αποβάλλει οτιδήποτε θυμίζει στέρηση, θλίψη. Μια «νηπενθή» θα πω εποχή. Μια ωραία Ομηρική λέξη το «νηπενθές» από το αρνητικό -νη και το πένθος, όχι πένθος. Αυτό που διώχνει τη λύπη. Είναι αυτό το γλυκό βότανο που ρίχνει η ωραία Ελένη στο ποτό του Τηλέμαχου, για να απαλύνει τη λύπη του, να γλυκάνει τον πόνο του. Ενα παυσίλυπον το νηπενθές που διώχνει κάθε έγνοια, κάθε στεναγμό. Έχω ονομάσει την κοινωνία μας νηπενθή. Χάνεται έτσι η δυνατότητα να μεταμορφώσουμε την καταστροφή μια μεγάλης κρίσης σε ευκαιρία.

Μια μέρα πριν κλείσουν τα μαγαζιά, σχηματίζονταν ατέλειωτες ουρές στα καταστήματα καλλυντικών, περιμένοντας ώρες για ένα κραγιόν, για ένα άρωμα...
Για δέκα αρώματα. Για δέκα κραγιόν. Το «έχειν» στη θέση του «είναι». Η σχεδόν μανιακή αποφυγή της θλίψης, με κάθε μέσο με κάθε τρόπο. Η συσσώρευση αγαθών ήταν πάντα -έτσι κι αλλιώς- ένα γιγάντιο υποκατάστατο. Μας θυμίζει πόσο άμαθοι είμαστε να διαχειριστούμε αυτό που σήμερα ζούμε. Είναι σαν να μας πέταξαν από τα μαλακά στα πιο σκληρά βράχια.

[...] Η επιβολή της κοινωνικής απόστασης, τo social distancing, τελικά δεν μας ήταν πολύ ξένο. Ψηφιακά ζούσαμε και εκφραζόμασταν σε μεγάλο κομμάτι της ζωής μας...[...] Και πάλι η ειρωνεία ως μητέρα της ιστορίας. Οι κανονικότητες που είχαν εγκαθιδρύσει οι ψηφιακές τεχνολογίες, με κεντρικό άξονα την ανάπτυξη σχέσεων από μακριά –δεν αγγίζω, δεν μυρίζω τον άλλον. Τώρα αυτές οι εξ’ αποστάσεως σχέσεις γίνονται η μόνη δυνατή διαρροή σε αυτό το μοναχικό σύμπαν. Τώρα το social distancing επιβάλλεται στην κυριολεξία. Στους μοναχικούς θανάτους στα νοσοκομεία της Ιταλίας, άνθρωποι πεθαίνουν και πλέον η μοναδική δυνατότητα για να αποχαιρετήσουν τον αγαπημένο τους είναι μέσω ενός κινητού. Η συνοδεία – αυτή η ιερή λέξη- η συνοδεία του ετοιμοθάνατου, πραγματοποιείται μέσα από ένα κινητό. Η εικόνα μιας εγγονής που αποχαιρετά τη γιαγιά με αυτό τον τρόπο, με μια βιντεοκλήση, δημιουργεί νέους τρόπους συνοδείας και αυτό από μόνο του έχει κάτι το απολύτως διατακτικό. Ένα κινητό στη θέση του τελευταίου αποχαιρετισμού. Η εκδίκηση της ψηφιακής τεχνολογίας;

Τους -κυρίως- νέους που βγήκαν στις παραλίες και συνέχισαν τις συναθροίσεις, παρά τις αντίθετες οδηγίες, πώς τους αντιμετωπίζετε; 
Θυμώνω πάρα πολύ, αλλά και το καταλαβαίνω ταυτόχρονα –να μια άλλη αντίφαση, να θυμώνεις με αυτά που κατανοείς. Μιλώ για μια αναλγησία κάποιων νέων παιδιών. Μέσα τους λένε «δεν με νοιάζει, δεν θα πάθω κάτι». Όταν ακούω τους γιατρούς που δικαίως λένε ότι δεν κινδυνεύουν οι νέοι λέω «θεέ μου, μακάρι να θεωρούσαν ότι λίγο κινδυνεύουν, ίσως θα προφύλασσαν καλύτερα τους άλλους"».[...] Σας θέτω ένα ερώτημα, που με στοιχειώνει: Όταν θα υπάρχει ένα μόνο κρεβάτι και απ’ έξω θα είναι πέντε διεκδικητές, ο ένας νέος, ο άλλος υπερήλικας, ο άλλος π.χ μετανάστης, ο άλλος βαριά άρρωστος από υποκείμενη νόσο, ποιον θα επιλέξουν για αυτό το ένα κρεβάτι; Καλείται ο γιατρός να γίνει θεός, να αποφασίσει ποιος αξίζει να ζήσει και ποιος όχι. Το καταραμένο απόθεμα -που είναι ο γέρος- είναι ο πρώτος που θα θυσιαστεί; Ή μήπως όχι; Ποιοι άλλοι μεταμορφώνονται σήμερα σε πλεονάζοντες ανθρώπους; Σε «καταραμένα αποθέματα;»[...] Είχαμε εξορίσει τον θάνατο από την ζωή μας. Ισως τώρα ο θάνατος μας εκδικείται.

Μιλώντας για τελετουργικά και αναταράξεις, κάθε φορά που βγαίνει ο Σωτήρης Τσιόδρας να κάνει ανακοινώσεις κοιτώ με αγωνία το πρόσωπό του και τις εκφράσεις του πριν αρχίσει να μιλά να δω αν όλα είναι καλά… 
Πιστεύω ότι είναι το κατεξοχήν πρόσωπο που θα μπορούσε να μας κατευνάσει, επειδή ακριβώς είναι ένα πρόσωπο που σε κάνει να νιώθεις ότι εννοεί αυτό που λέει, ότι είναι μέσα στο λόγο του, έχει μια πλήρη ασφάλεια σε αυτά που λέει. Ο Σωτήρης Τσιόδρας έχει μια ποιμαντική λειτουργία ... Το πρόσωπο του Τσιόδρα, ακόμα κι αν δεν υπήρχε, θα όφειλε σήμερα να εφευρεθεί. Λειτουργεί στο συλλογικό φαντασιακό μας ως ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης, άξιο, διότι ακόμα και πίσω από τα άσχημα που λέει είναι σαν να ακούμε ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε. Εχουμε ανάγκη να το πιστέψουμε αυτό, να πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε σε καλά χέρια και πως όσα περνάμε θα έχουν ημερομηνία λήξης. Αυτό πρέπει να το πιστέψουμε, διότι διαφορετικά είμαστε ανοιχτοί σε έναν ατέρμονο φόβο που σε ρίχνει στο σκοτάδι ενός πηγαδιού.

Πηγή

YΓ. (Αμφ.)

"Η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος."
Οδυσσέας Ελύτης (Ανοιχτά χαρτιά)

Με αυτά τα λόγια "την τελευταία λέξη δεν θα την έχει ο θάνατος" διάλεξε να στείλει το μήνυμά του στις σημερινές, δηλώσεις του, ο Καθηγητής Παθολογίας - Λοιμώξεων, ο κ Σωτήρης Τσιόδρας. Ένας γιατρός με περγαμηνές, πλούσιο βιογραφικό, που προτίμησε να μείνει στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος που μιλά στην καρδιά μας. Καθησυχαστικός, ήρεμος, σοβαρός, χωρίς να πανικοβάλλει. 

Ένας γιατρός που τιμά τον όρκο του Ιπποκράτη. Σήμερα ως άνθρωπος λύγισε, όταν αναφέρθηκε στους μεγάλους ανθρώπους.

Στις γιαγιάδες μας, στους παππούδες μας...

ΥΓ 2 

 

ΥΓ3 (22 Μαρτίου)

Στην εκκλησία βρέθηκε σήμερα το πρωί ο υπεύθυνος ενημέρωσης για τον κορονοϊό στην Ελλάδα, Σωτήρης Τσιόδρας, ως ψάλτης στη Θεία Λειτουργία της Σταυροπροσκυνήσεως.

Οι φωτογραφίες του λοιπόν, έκαναν το γύρο του διαδικτύου και προκάλεσαν μάλιστα αρκετές αντιδράσεις όσον αφορά τα νέα μέτρα, που έδωσε η κυβέρνηση.

Έτσι κάποιοι θέλησαν να τον πικάρουν, με έναν χρήστη του Twitter να γράφει «Ψέλνουμε σπίτι», ταγκάροντας τον.

Ο Σωτήρης Τσιόδρας απάντησε λέγοντας του: «Με ειδική άδεια κι 1 άτομο σε 1000 τετ μέτρα – αυτός είναι ο ρατσισμός για τον οποίο μιλάω κι εσείς αγαπητέ φίλε δεν καταλαβαίνετε».