Κάποιοι υποψήφιοι δίνουν χωρίς να έχουν άγχος (!) Γίνεται;

Κι όμως, κάποιοι υποψήφιοι δίνουν πανελλήνιες, χωρίς να έχουν άγχος!
Εμείς ξέρουμε ότι το ζητούμενο είναι η προσπάθεια, μια ζωή αυτό κάνουμε!
Πανελλήνιες για παιδιά του ίδιου Θεού
Κάθε χρόνο, στην αρχή του καλοκαιριού, δίνεται μια άνιση μάχη ανάμεσα στους υποψήφιους μαθητές και το αντιπαιδαγωγικό σύστημα της εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας.
Ουσιαστικά, δεν υπάρχουν νικητές αλλά μια εμπειρία ψυχικής βίας σε μια τρυφερή και καθοριστική ηλικία των νέων παιδιών.
Τα βλέμματα της κοινωνίας στρέφονται στη διαδικασία, στα δύσκολα ή βατά θέματα των εξετάσεων, στις πιθανές πτώσεις ή ανόδους των βάσεων.
Βαριά η ατμόσφαιρα στις οικογένειες των υποψηφίων. Υπάρχουν όμως κάποιοι υποψήφιοι αλλιώτικοι από τους άλλους και κάποιες οικογένειες που δεν έχασαν το χαμόγελό τους στις πανελλαδικές.
Υπάρχουν μάλιστα και μερικά εξεταστικά κέντρα στην Ελλάδα που το χαμόγελο πλανιόταν μεταδοτικό: Προερχόταν από τα παιδιά, ταξίδευε στους γονείς και μεταδιδόταν σε όσους εργάζονταν στο εξεταστικό κέντρο.
Παιδιά με κινητικά προβλήματα, παιδιά με θέματα συγκέντρωσης, άλλα που παλεύουν με το φάσμα του αυτισμού, ή με δυσλεξία, έδιναν εξετάσεις στα ίδια θέματα με τα παιδιά των υπόλοιπων εξεταστικών κέντρων, με τη βοήθεια της προφορικής εξέτασης μαζί όμως με το γραπτό τους.
Οι γονείς τα περίμεναν στο προαύλιο να τελειώσουν το κάθε μάθημα και έκαναν πηγαδάκια μοιράζοντας ο καθένας την εμπειρία του από τη δική του περίπτωση.
Ήρεμοι γονείς που τους έχει συμβεί εδώ και χρόνια κάτι το απρόσμενο και το δέχτηκαν, αξιοπρεπείς και δυνατοί από τη δυσκολία έχουν ελάχιστα να χάσουν.
Έχουν ιεραρχήσει διαφορετικά από τα συνήθη το σημαντικό της ζωής κι έχουν εκτιμήσει το πολύτιμο. Συναντήσαμε την Ελένη Κ. και την κόρη της Ιωάννα, μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου, που θέλησε να μοιραστεί με τους αναγνώστες της “Ορθόδοξης Αλήθειας” την εμπειρία εκείνης και της κόρης της στις Πανελλήνιες αλλά και την πορεία τους μέχρι σήμερα.

Ποιά είναι η κόρη σας Ιωάννα σήμερα αλλά και πώς ήταν τα πρώτα της "βήματα" όταν γεννήθηκε και μπήκε στη ζωή σας;
Πριν από 18 χρόνια μπήκε στη ζωή μας ένα όμορφο και πολύτιμο, όπως κάθε μέρα αποδεικνύεται, πλασματάκι, η δεύτερή μας κόρη! Το φως που έφερε στη ζωή μας γρήγορα θάμπωσε και παρά τον πλήρη προγεννητικό έλεγχο, χρειάστηκαν έξι επεμβάσεις μέχρι τα πέντε της χρόνια, για να μπορέσει να ξεπεράσει, κατά το δυνατόν, τα προβλήματά της. Σήμερα είναι μια υγιέστατη όμορφη δεσποινίδα, που όμως δίνει καθημερινά έναν φιλότιμο αγώνα, τον προσωπικό της, για να προλάβει αυτά που έχασε στα πέντε πρώτα και καθοριστικά χρόνια της ζωής της, όταν έδινε τις μάχες της στα χειρουργεία.

Είστε μητέρα δυο παιδιών. Η ενασχόλησή σας με τη μικρή σας κόρη σάς αφαίρεσε μέρος της αφοσίωσης στο άλλο σας παιδί;
Η μεγάλη μου κόρη είναι τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη. Πάντα αναρωτιόμουν αν ήμουν επαρκής για εκείνη. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της δεν ένιωσε ποτέ έλλειψη. Εγώ πάντα θα σκέπτομαι ότι θα μπορούσα να της δώσω κάτι παραπάνω! Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι αγαπιούνται βαθειά μεταξύ τους!

Πώς αντιμετωπίζατε το θέμα της υγείας της; Πώς οι συγγενείς και οι φίλοι; Έπαιξαν ρόλο στις αποφάσεις σας για την πνευματική ανάπτυξη του παιδιού σας;
Δύσκολη ερώτηση, θα πω τις πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό με πίστη και χαμόγελο: Δε θέλησα να αφήσω να φανούν στο πρόσωπό μου ο φόβος και η θλίψη. Αυτά τα συναισθήματα ήταν μέσα μου αλλά όφειλα να τα κρύψω. Θα τα έβλεπαν τα παιδιά και δεν έπρεπε, προείχαν εκείνα. Η συναισθηματική μου κατάσταση ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Οι συγγενείς και οι φίλοι στην αρχή πάγωσαν, τι να έκαναν, όμως σχεδόν άμεσα άνοιξαν την αγκαλιά τους και την ψυχή τους και ο καθένας με τον τρόπο του βοήθησε. Όσο για την πνευματική ανάπτυξη αρκεί να αντιλαμβάνεται το παιδί ότι οι δικοί του άνθρωποι είναι εκεί για αυτό. Η παρουσία τους και μόνο είναι καθησυχαστική.

Στα σχολικά της περιβάλλοντα είχε δυσκολίες με τους δασκάλους ή τους συμμαθητές; Ποιες ήταν οι συμβουλές σας στα δύσκολα των συναναστροφών της;
Θα ήμουν άδικη αν έλεγα πως στο σχολικό της περιβάλλον συνάντησε φοβερές δυσκολίες. Σίγουρα συνάντησε όμως δασκάλους που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πώς έπρεπε να της φερθούν, είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, ειδικά στα χρόνια του Δημοτικού. Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο έγινε μια πιο προσεκτική επιλογή και από εμάς και τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Την κατάλαβαν, την ένιωσαν, της στάθηκαν. Όσον αφορά στους συμμαθητές της ήταν λογικό στα χρόνια του Δημοτικού να μην μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν μπορούσε να τρέξει, να πηδήξει ή να σκαρφαλώσει σαν εκείνους. Πάντα της έλεγα πως δίνουμε χρόνο στους άλλους και τους καταλαβαίνουμε κι εκείνη, με τη δύναμη που της έδινε ο Θεός, το κατανοούσε και πάντα χαμογελούσε! Σίγουρα το γεγονός ότι είχε αμέριστη στήριξη από την αδελφή και τις ξαδέλφες της τη βοήθησε πολύ. Τώρα όλα είναι καλύτερα.

Μιλήστε μας για την πορεία των εισαγωγικών εξετάσεων για τις Ανώτατες σχολές. Το θεωρείτε τόλμημα, και γιατί θα έπρεπε τα παιδιά που έχουν ήδη περισσότερες κινητικές ή νοητικές δυσκολίες από τους υπόλοιπους υποψηφίους να μπουν σε αυτή τη διαδικασία που είναι ούτως ή άλλως ψυχοφθόρα…
Η απόφαση να δώσει εξετάσεις ήταν δική της, την πήρε στην αρχή της Γ΄ Λυκείου. «Μαμά θέλω να δώσω, έτσι κι αλλιώς διαβάζω πολύ, γιατί να μην το δοκιμάσω; Στο σχολείο θα δώσουν όλα τα παιδιά και πολλά απ΄ αυτά διαβάζουν λιγότερο από εμένα» «Μπράβο αγάπη μου, φυσικά και θα δώσεις.»

Όχι δεν είναι τόλμημα, είναι κάτι φυσιολογικό. Όλα αυτά τα παιδιά πρέπει και μπορούν να ζουν όλες τις διαδικασίες που αντιστοιχούν στην ηλικία τους. Το έχουν ανάγκη, ειδικά όταν τα ίδια το ζητούν.

Περιγράψτε μας την εμπειρία σας στο ειδικό εξεταστικό κέντρο όταν περιμένατε μαζί με τους υπόλοιπους γονείς τα παιδιά σας να βγουν από τις αίθουσες. Πώς αντιμετώπιζαν οι υπόλοιποι γονείς αυτή τη διαδικασία και πώς τα παιδιά σας; Θα λέγατε πως υπήρχαν διαφορές ανάμεσα σ' εσάς και στους γονείς των εκατοντάδων συνηθισμένων σχολείων που φιλοξενούσαν υποψηφίους;
Στο εξεταστικό κέντρο η κατάσταση ήταν πολύ καλή. Ίσως για πρώτη φορά ένιωσα ότι τα παιδιά βρίσκονταν σε ένα περιβάλλον όπου όλοι γνώριζαν πώς θα τους φερθούν. Τα πρόσωπα των γονιών ήρεμα, τα παιδιά χαμογελαστά! Μόλις χτύπαγε το κουδούνι οι γονείς κάναμε πηγαδάκια και ο καθένας έλεγε τη δική του ιστορία με ελπίδα, χαμόγελο και πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Στο τρίτο μάθημα των Πανελληνίων μού λέει η κόρη μου: «Μαμά στα κανονικά εξεταστικά μαθαίνω πως υπάρχουν λιποθυμίες και κλάματα. Εμείς μια χαρά είμαστε εδώ. Ίσως γιατί εσείς οι γονείς μας γνωρίζετε πως αν δεν τα καταφέρουμε και τόσο καλά δεν έγινε και τίποτα.» Σωστά, εμείς ξέρουμε ότι ο στόχος είναι η προσπάθεια, μια ζωή αυτό κάνουμε.

Η ζωή μετά; Δηλαδή η εισαγωγή σε ΑΕΙ, ΤΕΙ ενθουσιάζει τα παιδιά;
Κάθε μέρα που τελείωναν οι εξετάσεις την έβλεπα να βγαίνει από το εξεταστικό κέντρο πιο ψηλή και πιο όμορφη. Δεν ξέρω αν θα περάσει και δε με νοιάζει. Είμαι σίγουρη πως η ζωή της από εδώ και πέρα θα είναι όμορφη γιατί τα κατάφερε. Ήταν εκεί όπως όλοι από δική της επιλογή και μόνο!

Ο πατέρας της και σύντροφός σας επηρέασε τη διαδρομή;
Όλοι οι μπαμπάδες στην αρχή σαστίζουν, έτσι έγινε και με τον δικό μας. Πολύ γρήγορα όμως γίναμε μια αγκαλιά, σταθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλο για τον κοινό σκοπό. Μαζί πορευόμαστε κι αυτό είναι πολύτιμο!

Τι προτείνετε και τι εύχεστε στους γονείς των ιδιαίτερων παιδιών με τις ιδιαίτερες ικανότητες που μόνο λίγοι γνωρίζουν κι εκτιμούν, σε μια κοινωνία που έχει θεοποιήσει τη σωματική και πνευματική ευρωστία;
Να προτείνω κάτι δεν μπορώ, γιατί κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εύχομαι όμως το παιδί τους να είναι στα μάτια τους το πιο πολύτιμο δώρο που τους έκανε η ζωή, να το αποδεχθούν, να το ακούσουν και να είναι περήφανοι γι΄ αυτό. Για μένα ο ερχομός της μικρής μου κόρης ήταν το δώρο της ζωής μου!!!

Ευχαριστούμε την Ελένη Κ. και την κόρη της Ιωάννα για τις εικόνες που μας έδωσαν.

Πρότυπο αγωγής

Τα παιδιά με τις κινητικές ή διανοητικές δυσκολίες είναι διορισμένοι δάσκαλοι εκ Θεού για τους υπόλοιπους ανθρώπους που αγωνιούν. Η ζωή τους δεν πρέπει να διαβαστεί ως θλιβερός τόπος που απευχόμαστε να περπατήσουμε αλλά ως πρότυπο για την ανθρώπινη αγωγή. Σήμερα εξυμνείται η σωματική και νοητική δύναμη, ο πλουτισμός και η καπατσοσύνη. Απέναντι στηλώνει τα πόδια της η σιωπηλή χωρίς ανάγκη διαφήμισης συμπεριφορά των παιδιών του ίδιου Θεού δείχνοντάς μας τη δυναμική της ταπείνωσης. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά μ’ έναν μυστικό τρόπο επέλεξαν την υπομονή και τη χαρά για να πορευθούν. Ευχόμαστε σ’ αυτούς τους ιδιαίτερους υποψηφίους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης καλή επιτυχία!

___________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 04.07.2018