Αποχαιρετισμός σε ένα «Γίγαντα»

 

(Αντί επικήδειου στον π. Γρηγόριο Μουσουρούλη)

Αναζητούσες μια ευκαιρία και ο Θεός στη χάρισε εκεί που κανείς δεν το περίμενε…

Είχες το θάρρος να ψιθυρίσεις «τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» και να ανοίξεις το βήμα σου – αυτό το τεράστιο βήμα που θέλαμε δυο δικά μας για να το φτάσουμε- για την Ουράνια Πατρίδα σου.

Πρώτα πέταξες ανάλαφρα πάνω από το Αιγαίο ν΄ αποχαιρετήσεις την αγαπημένη σου Χίο, στο τόπο που σε γέννησε, που σε μπόλιασε με εκείνη την αρχοντιά, με την ‘ανοιχτωσιά’ της ψυχής σου, ν΄ ‘αφήσεις γεια’ στην κατά σάρκα οικογένεια σου.

Κι έπειτα κίνησες για τη Θεσσαλονίκη…Πόσο χαίρεσαι που θα ξανανταμώσεις σε λίγο εκείνον που σου στάθηκε σαν δεύτερος πατέρας σου κάποτε εκεί στο οικοτροφείο!

Κατηφόρισες μετά για τη Πελοπόννησο - εξάλλου ήξερες όλους τους δρόμους, τη γνώριζες σπιθαμή προς σπιθαμή την ελληνική πατρίδα - έγνεψες στο Ταΰγετο που ατάραχος σου θύμισε το πέρασμά σου από τη γη της Μεσσηνίας.

Κι ύστερα βρέθηκες με δυο δρασκελιές στου Άγιου Βλάση τις κορυφές, θέλησες για τελευταία φορά να δροσιστείς στη Νεραϊδόβρυση και να αναπνεύσεις τον ελατίσιο αέρα…Πόσο θ’ αποζητούσες τούτες τις καθαρές τις γεμάτες οξυγόνο ανάσες, εκεί, στο κρεββάτι του πόνου στο Γ. Ν. Λευκωσίας, στις τελευταίες στιγμές της αγωνίας που σου έφερνε η υποξία;

Όμως ποτέ δεν ήσουν για τα εύκολα, η ψυχή σου πάντα μαθημένη να υπακούει, να ανηφορίζει…

Έτσι αφού κοντοστάθηκες πάνω από την οδό Ισαύρων, να χαιρετίσεις τα αδέλφια σου, τη βάση σου, το αποκούμπι σου, τη δεύτερη οικογένειά σου, ανηφόρισες-πιστός στο καθήκον- για ένα άλλο βουνό ηρωικό και πολυβασανισμένο.

Είκοσι χρόνια δεν ήταν λίγα εκεί, στις Πλάτρες. Έσκυψες να φιλήσεις το ελληνικό χώμα της Κυπριακής Γης, εκείνο που πότισες με ιδρώτα και δάκρυα, εκείνο που σε λίγο θα αγκάλιαζε το ταλαιπωρημένο, το ακούραστο σαρκίο σου.

Μείναμε πίσω τα παιδιά σου και τα αδέλφια σου στην Ελλάδα και στην Κύπρο σαστισμένα…Τι θα απογίνουμε χωρίς τον άνθρωπο που μας άναψε τη φλόγα; ...Πώς θα σταθούμε χωρίς τον εμψυχωτή μας;…Ποιος με αγάπη και στοργή θα διορθώνει τα λάθη και τις ανορθογραφίες μας;…Ποιος θα μας μιλήσει για την ελληνική ιστορία φέτος 200 χρόνια από το 1821;

Αλήθεια τι δε θα δίναμε για να μας σφίξεις το χέρι –μέχρι πόνου, όπως πάντα έκανες- για τελευταία φορά. Με πόση χαρά θα δεχόμασταν τη -γεμάτη αγάπη και διάκριση- γιγάντια παλάμη σου στο σβέρκο μας για αποχαιρετισμό. Πόσο θα μας λείψει η μεγάλη σου αγκαλιά που χωρούσε τους πάντες…

Π. Γρηγόριε πόσο μικροί νιώθουμε μπροστά σου! Πόσο ελλιπείς αισθανόμαστε όταν σε θυμόμαστε να μιλάς για την ελληνική γλώσσα , για την ελληνική ιστορία , για την αγάπη στη Πατρίδα; Πόσο λίγοι συνειδητοποιούμε ότι είμαστε μπροστά στην ακεραιότητα , στην ευγένεια και στη συνέπειά σου; Μέχρι και μια μέρα πριν την αναχώρησή σου από τα εγκόσμια, μέσα στο πόνο και στην αγωνία που βίωνες στο Νοσοκομείο, θεώρησες σημαντικό να απαντήσεις στα μηνύματά μας. Πόσο μαλθακοί και οκνηροί μετρούμαστε καθώς αναπολούμε την εργατικότητά σου και το θυσιαστικά εξαντλητικό καθημερινό σου πρόγραμμα μέχρι τώρα, στα 70 σου χρόνια! Πόσο δειλοί φαινόμαστε εμπρός στην αποφασιστικότητα και στο ζήλο σου! Πόσο εγωιστές είμαστε συγκρινόμενοι με τη δική σου υπακοή, αυταπάρνηση και αυτοθυσία..!

Εκεί στη Θριαμβεύουσα Εκκλησία, όπου θα στέκεσαι πλέον, αναπαυμένος από τους κόπους και την ασθένειά σου, ξέρουμε ότι δε θα λησμονείς να μεσιτεύεις με ένα καλό λόγο για τα παιδιά σου, για τους φίλους σου, για όλους εκείνους που αγάπησες.

Και είναι η ευθύνη μας μεγάλη στη ζωή μας την υπόλοιπη…Είναι διότι μας αξίωσε ο Θεός να σε γνωρίσουμε, είναι επειδή μας έστειλε ‘άνδρα τέλειο’ στο δρόμο μας, είναι γιατί μας αφήνεις παρακαταθήκη ακριβή, είναι που δε προλάβαμε να σου δείξουμε- όπως θα θέλαμε- την ευγνωμοσύνη μας, και στο χρωστάμε!

«Γίγαντα» μας έδωσε ο Θεός στη Γη…Πελώρια η Ελπίδα μας στον Ουρανό!

Καλό ταξίδι π. Γρηγόριε. Προσδοκούμε να σε ανταμώσουμε ξανά στη κοινή μας Ανάσταση….Εκεί που εσύ μας δίδαξες να πιστεύουμε και να ελπίζουμε!

 

Με ευγνωμοσύνη και αγάπη

ένα από τα τέκνα σου.

(Απόστολος Τσαντήλας - Ιατρός)

 

Αθήνα, Ιανουάριος 2021