"Μα, που είναι όλοι; Συμπαραστεκόμουν και βοήθησα τόσους, και τώρα δεν έχω κανέναν!" ~ π.Αθανάσιος Λεμεσού

Να μην μας κάνει άσχημη εντύπωση και να μας πιάνει στεναχώρια

και το αλλοίμονο όταν στις δύσκολές μας ώρες μένουμε μόνοι μας.

Και λέμε:

"Μα που είναι ο ένας

και που είναι ο άλλος κι εγώ είχα

τόσους φίλους και τόσες παρέες

και συμπαραστεκόμουν σε τόσους

ανθρώπους και βοήθησα τόσους,

και τώρα δεν έχω κανέναν!"

Έτσι ήταν τα πράγματα και στο Χριστό τον Ίδιο.

Έτσι έγιναν.

Κι αυτό για μας είναι μια παρηγοριά και ένα μάθημα "προσγείωσης".

Δηλαδή να ξέρουμε να μην επενδύουμε τις ελπίδες μας και τις προσδοκίες μας σε ανθρώπους.

Να χαιρόμαστε όταν οι άνθρωποι είναι κοντά μας, αλλά να ξέρουμε ότι το ζητούμενο δεν είναι η ανθρώπινη παρουσία αλλά η παρουσία του Θεού.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι την παρουσία του Θεού!

Και μάλιστα να ξέρετε ότι, το έλεγε συχνά ο πάτερ Παΐσιος,

όταν δεν έχουμε ανθρώπινη παρουσία έχουμε τη θεϊκή παρουσία

κι όταν δεν έχουμε ανθρώπινη παρηγοριά έχουμε τη θεϊκή παρηγοριά

και όταν δεν έχουμε την ανθρώπινη δικαιοσύνη έχουμε τη θεία δικαιοσύνη.

π.Αθανάσιος Λεμεσού

[από τη Μαρία Παππά]