Aφιερωμένο στα παιδιά που ΔΕΝ πέτυχαν τους στόχους τους, αλλά κυρίως στους γονείς τους...
Με πολλή κι ειλικρινή χαρά διαβάζω αναρτήσεις φίλων (διαδικτυακών και μη) για την επιτυχία των παιδιών τους.
Διαβάζω τη χαρά πολλών περήφανων γονιών για την επιτυχία του γιου ή της κόρης στη σχολή που ήθελαν (ή που "έτυχε", για να τα λέμε όλα).
Διαβάζω αυτό το υπερβολικό κάπως "περάσαμε", αλλά για να τα λέμε πάλι όλα, το είπε κι η κα Βαΐα, η -κατά τ' άλλα δωρική στις εκφράσεις της- μάνα μου, στις αδερφές της, όταν περήφανη ανακοίνωνε τ' αποτελέσματά μου το μακρινό 199.....
Αλλά υπάρχουν και τα παιδιά που δεν τα καταφέρανε.
Δεν μπόρεσαν, δεν προσπάθησαν, δεν ήθελαν, δεν είχαν την ώρα ή τα μέσα.
Κι υπάρχουν γονείς από πίσω τους, που πρέπει να διαχειριστούν την "αποτυχία" αυτή, συχνά ακούγοντας το "περάσαμε" του γείτονα ή του φίλου, οπότε πρέπει και να προσπαθήσουν να χαμογελάσουν.
Ανάμεσά τους είναι κι η κόρη ενός γνωστού/φίλου.
Δεν πέρασε πουθενά!
Ήθελε συγκεκριμένη σχολή.
Δεν την έπιασε και θα ξαναπροσπαθήσει.
Αυτής της κοπέλας τής αξίζουν
συγχαρητήρια
!!! Όχι γιατί δεν πέρασε, αλλά γιατί έκανε μια έντιμη προσπάθεια.
Χωρίς ιδιαίτερα, λόγω έλλειψης χρημάτων, χωρίς βοήθεια από το σπίτι (άνθρωπος του μόχθου ο πατέρας της, χωρίς γνώση ειδικών εξισώσεων), χωρίς πολλά βοηθητικά βιβλία.
Όμως...
Τα πιο πολλά
μπράβο
αξίζουν στον πατέρα της. Στον τρόπο που αντιμετώπισε την "αποτυχία". Σα να ήταν περήφανος. Ένοχος για όσα δεν μπόρεσε να της προσφέρει, αλλά και περήφανος για τον καθαρό αγώνα της. "Παιδί μου είναι, αγαπώ και τις αποτυχίες της", μου είπε και σκέφτηκα αμέσως πόσο τυχερή είναι η μικρή του. Τυχερή, γιατί έχει έναν πατέρα που δεν ικανοποίησε τον εγωισμό ή τη ματαιοδοξία του για όσα θα ήθελε εκείνος να γίνει το παιδί του.
Τυχερή, γιατί δεν την χρησιμοποιεί ως αναπλήρωση των δικών του αποτυχιών ή κενών.
Τυχερή, γιατί δεν τη χρησιμοποιεί για να νιώσει κάποιος, να νιώσει άξιος ή επιτυχημένος, να δείξει στην κοινωνία ότι είναι "ικανός" και "καλός", αφού το παιδί του θα σπουδάσει και θα γίνει κάτι παραπάνω απ' αυτόν.
Απλά, τυχερή... και κάποια στιγμή θα το καταλάβει.
Θα καταλάβει ότι ο πατέρας της είναι σ' όσα έγραφε ο Samuel Beckett:
"Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα".
Εγώ θα 'μαι εδώ.
Σκέφτηκα να του πω για την Σαρλότ Ράμπλινγκ.
Που φώναζε μέσα στην πληγωμένη ύπαρξή της πως
"Ό,τι είμαστε δω, το οφείλουμε σ' αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωής μας".
Αλλά δεν τόλμησα.
Ένιωθα ότι ήξερε τα λόγια, χωρίς να γνωρίζει ποια τα είπε. Άλλωστε, το μάθημα εκείνη την ώρα το έκανε αυτός. Αξεπέραστο κι ανώτερο απ' το δικό μου, το "κλεμμένο".
Ήταν βιωματικό, αυθεντικό κι όχι δανεικό.
Κι ήταν μάθημα ζωής, όχι μέσω βιβλίων.
Απότυχε ξανά, λοιπόν, μικρή Δέσποινα, απότυχε καλύτερα.
Δεν χρειάζεσαι κανέναν Beckett να στο πει, καμιά Ράμπλινγκ να στο φωνάξει.
Θερμότατα Συγχαρητήρια στον Πατέρα αυτόν και στο κορίτσι του!!! Η Αγάπη είναι η Επιτυχία παντού και πάντα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή