Κεράκια δεν είμαστε;

Κεράκια δεν είμαστε όλοι μας ;

Κεράκια καρδιά φυτίλι.

Κι όταν το ανάβει η προσευχή

η φλόγα φωτίζει μέσα στο σκοτάδι.

Κι εκεί που όλα είναι μαύρα

μια λάμψη τα φανερώνει

Κι εκεί που όλα μοιάζαν άσχημα

να 'σου μια αδιόρατη ομορφιά!

Κι όπου είναι πολλά

τα αναμμένα κεράκια

υποχωρούν οι σκιές

και κρύβονται οι φόβοι.

Μα δεν βρίσκω σπίρτα 

να ανάψω το κεράκι μου.

Και να 'σου τότε εκείνο το φτωχό

παιδάκι που τα πουλάει.

Μια χούφτα σπίρτα θα 

βαστήξουν το κεράκι αναμμένο 

για κάμποσες στιγμές

μέσα στα σοκάκια της λύπης.

Κι όταν το κεράκι υψώσει φλόγα

ένα φως, μια ζέστη, μια χαρά

ανάβει στις ψυχές που "ακουμπά",

όσο λυπημένες κι αν είναι.

Το ερώτημα που ίσως δεν

κάνουμε στον εαυτό μας είναι : 

Τι φοβάμαι τελικά περισσότερο ;

Μην λιώσει το κεράκι μου

κι ας αφήσει πίσω του ένα φως ;

Και δεν φοβάμαι μην μείνει

άκαγο, άφωτο, ανεργό ;

Φοβάμαι με άλλα λόγια

μη χάσω τη "ζωή" μου ;

Και δεν φοβάμαι μην χάσω 

τον εαυτό μου ;

Κι αν χάσω εσένα Χριστέ μου

πώς θα βρω τον εαυτό μου ;

Και τότε ποιος θα ανάψει 

φλόγα στην ψυχή μου ;

Μη ρωτάς κανέναν.

Ρώτα μόνο τον Χριστό.

Μα πάλι να προσέχεις 

μην ακούς τον λογισμό σου

και τον βαπτίζεις "Χριστό".

Γι αυτό, άναψε ψυχή μου

το κεράκι σου και άσε 

το φως του ουρανού 

να σου δείχνει τον δρόμο.

Μόνο έτσι δεν θα χαθείς.

Μόνο έτσι θα σε βγάλει 

ο δρόμος στο Σπήλαιο 

όπου όλα αποκτούν νόημα...

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΑΔΕΛΦΙΑ !

~ π.Αλέξανδρος Μιχαλόπουλος