«Βρέ, ἔχετε ἐκεῖ την Γερό-Πορφύραινα και φοβᾶσαι;» |Μαρτυρία για την αγιασμένη Γερόντισα Γαλακτία ...

(η φωτογραφία και το κείμενο από εδώ)

Ὅταν στεροῦμαι κάτι τὸ ζητῶ ἀπὸ τὸν Χριστό.  Εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ ἔρθει.  Μετὰ ἀπὸ λίγο νάτο! 

 

Μαρτυρία Ἡρακλῆ Σταματάκη γιὰ τὴν Γερόντισσα Γαλακτία

Τὴν Γερόντισσα Γαλακτία τὴν γνώρισα ἀρχὲς τοῦ 2007.  

Τότε ἐγὼ καὶ ὁ κολλητός μου φίλος Ἀντώνης Μωραϊτάκης συνδεθήκαμε μὲ τὸν π. Ἀντώνιο.  

Δὲν ξέρω τί νὰ πρωτοπῶ.  

Ὅλα ἔχουν γραφτεῖ σὲ ἄλλες διηγήσεις, ὅλα τὰ ὑπογράφω γιατί τὰ ‘ζησα, ὅλα εἶναι ἀληθινότατα.  

Ἐπειδὴ εἴμαστε πολὺ κοντά της, σχεδὸν κάθε μέρα μαζί, πολλὲς φορὲς καὶ δύο φορὲς τὴ μέρα, εἶδα, ἔζησα, ἄκουσα πάρα πολλά.  

Κατ’ ἀρχὴν τὴν εἴχαμε μάνα μας.  

Ἐκεῖ τρέχαμε κυρίως στὰ δύσκολα.  

Ἐκείνη δὲν κρατοῦσε καμία ἀπόσταση ἀπὸ ἐμᾶς, ἤτανε μικρὸ παιδὶ στὴν καρδιά, γεμάτη ἀγάπη καὶ θυσία γιὰ ὅλους μας, χαρούμενη, πάντα μὲ ὄμορφα ἀστεῖα, πειραχτικὴ ἀλλὰ μὲ νόημα, μᾶς ἔκανε νὰ μὴ θέλομε νὰ φύγομε ἀπὸ δίπλα της.  

Ἔβλεπε τὰ πάντα, μέσα μας, στὴ δουλειά μας, στὰ σπίτια μας, μᾶς τὸ ἔλεγε χωρὶς φωνὲς καὶ ἀγριάδες ὅταν κάτι δὲν τῆς ἄρεσε, ἄλλοτε πάλι μᾶς ἐπαινοῦσε γιὰ κάτι καλὸ ποὺ ἔβλεπε.  

Ἐμᾶς, δὲν μᾶς σόκαρε, γιατί τὴν νοιώθαμε σὰν τὸ ποιὸ δικό μας ἄτομο, νοιώθαμε τὴν ἀγάπη τὴν μητρικότητά της, τὴν στοργή της.  

Μία ἀλλιώτικη ζεστασιὰ νοιώθαμε κοντά της.  

Ἤτανε αὐτὸ τὸ παράξενο: ἤξερες ὅτι τὰ βλέπει ὅλα, ἀλλὰ δὲν σὲ ἔνοιαζε γιατί τὴν ἔνοιωθες μάνα, ἕνα ἀσκὶ ἀγάπη ποὺ δὲν ἄδειαζε ποτέ.

Ὁ ἐγωισμός, ἡ ἐπίδειξη, ἡ περιαυτολογία ἦταν μακριὰ ἀπὸ αὐτὴν τελείως.  

Οὔτε στὴ σκέψη.  

Κυρίως ἡ κατάκριση.  

Ἦταν ὅ,τι ἐμίσησε πιὸ πολὺ στὴ ζωή της.  

Τὰ ἔδινε ὅλα.  

Διακριτικὰ καὶ κρυφά.  

Ἂν μαθεύονταν ἡ ἐλεημοσύνη της στενοχωριόταν πολύ.  

Αὐτὰ ὅμως δὲν μένουν κρυφὰ καὶ ὅλοι εἶχαν νὰ λένε, ὅτι δὲν ἀφήνει τίποτα στὸ σπίτι της.  

Ὅσο, ὅμως, ἔδινε, τόσο εἶχε.  

Ἔλεγε:  

«Ὅταν στεροῦμαι κάτι τὸ ζητῶ ἀπὸ τὸν Χριστό.  

Εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ ἔρθει. 

 Μετὰ ἀπὸ λίγο νάτο!  

Καμιὰ φορὰ, τὸ καθυστερεῖ. 

Τοῦ λέω: 

τί μοῦ τὸ καθυστερεῖς Κύριε ἀφοῦ ξέρω ὅτι θὰ μοῦ τὸ στείλεις! 

Καὶ Ἐσὺ ξέρεις ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξω σκέψη! 

Μετὰ νάτο! 

Μία μέρα εἶχα ἐπιθυμία νὰ φάω ἀσκορδουλάκους (βολβούς). 

Ἦταν μεγάλη Σαρακοστή.  

Τὸ ζήτησα στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.  

Μετὰ ἀπὸ λίγο ...

~ δείτε τα υπόλοιπα εδώ ...