《 ... Οι Ιστορικοί αναφέρουν ότι 14.000 ήταν τα νήπια τα οποία εσφάγησαν από τον Ηρώδη.
Φοβούμενος μήπως ο τεχθείς Βασιλεύς, ο Ιησούς, του κλέψει το θρόνο, έδωσε εντολή ο Ηρώδης, αφού ενεπαίχθη υπό των Μάγων, δεν γύρισαν να του πούνε αυτά που ζητούσε, κι αφού εξακρίβωσε το χρόνο της Γεννήσεως του Κυρίου, έδωσε εντολή να σφαγιαστούν όλα τα παιδιά, μέχρι δύο ετών, της Βηθλεέμ.
Θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. «Ῥαχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν».
Έβαψε τα χέρια του με αίμα ο Ηρώδης, αλλά βλέπετε οι συνέπειες της Θείας Δίκης επέρχονται, γι’ αυτό και όταν ανέβηκε να μιλήσει , Άγγελος Κυρίου επάταξε την ψυχή αυτού και έπεσε και έγινε σκωληκόβρωτος.. τα σκουλήκια τον φάγανε και εσάπησε.
Αυτό είναι το τέλος, όπως έλεγαν οι Άγιοι Γέροντες, όλων των διωκτών του Θεού.
Ο Κύριος Ιησούς εγλίτωσε από αυτή τη σφαγή, έπρεπε να εκπληρωθεί το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, αλλά και όλοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν του Ονόματος του Θεού γλιτώνουν , διότι επεμβαίνει ο Θεός, μιλάει ο Ουρανός. Γι’ αυτό όλη τη ζωή μας και όλες τις ελπίδες μας τις εναποθέτομε στα χέρια του Θεού.
Και..
ΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΕΘ' ΗΜΩΝ,
ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΘ' ΗΜΩΝ..
Μιλάμε, όμως, αγαπητοί μου αδερφοί, όπως έλεγαν οι Άγιοι Γέροντες, για 14.000 νήπια εκείνη την εποχή, του Ηρώδου. Όμως, επισήμαναν, οι Άγιοι Γέροντες, το τί φοβερό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, αλλά και ειδικά, αδελφοί μου, στον τόπο μας, την Ελλάδα μας. 360.000 και πλέον και 400.000 λένε άλλοι, είναι αδελφοί μου, με συγχωρείτε, οι εκτρώσεις, οι θάνατοι. Σκοτώνουμε τα παιδιά μας με τα ίδια μας τα χέρια και το αίμα αυτών των παιδιών, έλεγαν οι Άγιοι Γέροντες, δεν είναι δικά μου λόγια, κατά την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου, ζητάει εκδίκηση. Και κάποια μέρα, έλεγαν, θα εκδικηθεί αυτό το αίμα των παιδιών.
Είναι φοβερή αυτή η αμαρτία, έλεγαν. Ανέφεραν ένα περιστατικό, πολλά περιστατικά, ένα από αυτά είναι:
Στην Περιφέρεια της Φθιώτιδος υπήρχε κάποιος γιατρός, τα παλιότερα χρόνια, έκανε το γενικό γιατρό έκανε και το γυναικολόγο, είχε όλες τις ειδικότητες και κάνοντας το γυναικολόγο έκανε πολλές εκτρώσεις.
Κάποτε, που εκοιμήθη, συνοδεύθηκε μέχρι τον τάφο με δόξες και τιμές και μπάντες, με φιλαρμονικές.
Κάποια γερόντισσα, εκεί της περιοχής, που ήτανε καλή Χριστιανή και που άκουγε τη δραστηριότητα του γιατρού αυτού, αναρωτιόταν
- Πού να πήγε άραγε η ψυχή αυτού του ανθρώπου;
Έκανε προσευχή και κάποια μέρα ο Θεός της απεκάλυψε:
Βρέθηκε σε ένα μεγάλο λιβάδι, καταπράσινο, δέντρα, λουλούδια, νερά, πουλιά, Παράδεισος...
- Τί θέλεις εσύ εδώ; της είπανε.
- Ψάχνω να βρω τον τάδε γιατρό.
- Α, αυτός δεν είναι εδώ, θα πας εκεί απέναντι, θα περάσεις αυτό το ποτάμι και θα πας απέναντι.
Μετά δυσκολιών πέρασε το ποτάμι, έφτασε στον απέναντι τόπο και βρέθηκε μπροστά σε μια κατάμαυρη πολυκατοικία.
- Τί θέλεις εδώ;της είπανε.
- Ψάχνω τον τάδε γιατρό.
- Α, αυτός γι’ αυτά εδώ, και της έδειξε έμβρυα σκοτωμένα, μαυρισμένα από το αίμα που είχε σαπίσει, γι’ αυτά εδώ βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάμαυρη πολυκατοικία, στον τόπο της αφάνειας.
Αυτός ο τόπος περιμένει, δυστυχώς, όλους που αντιβαίνουν συνειδητά και πάνε κόντρα στο θέλημα του Θεού και ειδικά κάνοντας αυτή τη φοβερή αμαρτία.
Όμως, αδελφοί μου, αν τυχόν, από διαφόρους λόγους, πέσαμε σ’ αυτήν τη χαλεπή αμαρτία, ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού ημέρα μετανοίας.
Να μετανοήσομε, όπως και για το κάθε αμάρτημά μας, η μετάνοια, αδερφοί μου, είναι διαρκής. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, πολλές φορές, είτε το θέλομε, είτε δεν το θέλομε, όλα τα μέλη του σώματός μας, όπως έλεγε ο άγιος Γέροντας Κύριλλος, βρίσκονται στην αμαρτία. Μάτια, γλώσσα, χέρια, πόδια, είτε απ’ τα πάθη μας, που θέλει αγώνα και Χάρη Θεού για να τ’ αποβάλλομε, και να γίνομε από παλαιοί άνθρωποι, νέοι άνθρωποι, είτε απ’ τις παγίδες, τις φοβερές, που στήνει αυτός ο εχθρός όλου του ανθρωπίνου γένους, αυτοί οι εξαποδίτες που δεν παύουν, νυχθημερόν, να μας πολεμούν με λύσσα.
Αν τυχόν, λοιπόν, πέσαμε σ’ αυτό το φοβερό αμάρτημα, ή και σ’ οποιοδήποτε άλλο, ας προσπέσομε, όσο ζούμε.
Ας προσπέσομε στον Κύριό μας, ας οδηγηθούμε σ’ ένα πετραχήλι ενός πνευματικού, να δακρύσομε, να ομολογήσομε αυτήν και κάθε αμαρτία μας και τότε θα ’χομε την ελπίδα της αφέσεως των αμαρτιών μας και ανάλογα με την μετάνοιά μας και τη βεβαιότητα της αφέσεως των αμαρτιών μας.
Οι καιροί είναι χαλεποί, πολλά ακούγονται, η μετάνοια είναι αυτή η οποία θα αποσπάσει το έλεος του Κυρίου μας.
Με τις πρεσβείες αυτών των Αγίων Παιδομαρτύρων, θα λέγαμε, Παιδομάρτυρες είναι αυτά τα παιδάκια 2 ετών, με τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου, του Αγίου μας Δαυίδ, του Αγίου μας Ιακώβου, τις ευχές του αγίου Γέροντος Κυρίλλου, με τις πρεσβείες όλων των Αγίων, να ξεπεράσομε όλες τις δυσκολίες, να μας φωτίζει ο Θεός το μονοπάτι μας που οδηγεί σ’ Εκείνον, να κατευθύνει τα διαβήματά μας και να φωτίζει το νουν και την καρδία μας για τις αποφάσεις που πρέπει να λαμβάνομε, που να είναι αρεστές στο Θείο θέλημά Του. Και να δώσει η αγάπη του Θεού πολλά παιδιά στην Ελλάδα..Γιατί;
Γιατί και το δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα, θα έλεγα ότι είναι από τα πρώτιστα θέματα που απασχολούν τη χώρα μας.
Σήμερα τιμούμε και τη μνήμη του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στέφανου και του Οσίου Θεοδώρου του Γραπτού και άλλων Αγίων.
Πρώτος μαρτύρησε για το Χριστό μας, για το Θεό μας, ομολόγησε την πίστη του ο Άγιος Πρωτομάρτυς Στέφανος.
Μάλιστα, η αγία μας Μονή έχει την ευλογία να έχει και τμήμα από την αγία Κάρα του Αγίου ενδόξου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου.
Ήταν άνδρας πλήρης πίστεως, μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων και Πνεύματος Αγίου και μ’ αυτή τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος επιτελούσε θαύματα και θαυμάσια στον Ιουδαϊκό λαό, στους συμπατριώτες του. Του ‘δινε αυτό το Πνεύμα , Στόμα και Σοφία, στην οποία δεν μπορούσαν κανένας να αντισταθεί και κανένας να αντίπει. Απεδείκνυε, μέσα από τις Άγιες Γραφές, την έλευση του Δικαίου Ιησού, του Θεού μας, και επειδή δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα, έναντι της παρρησίας του, οι συμπατριώτες του, τον κατηγόρησαν για βλάσφημο και τον οδήγησαν στο Συνέδριο των Πρεσβυτέρων.
Δεν έχασε το θάρρος του, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος τον επισκίαζε κι εκεί τους τα ‘ψαλε εν ολίγοις, τους είπε απίστους, προδότας και φονείς του Κυρίου Ιησού. Κι εκείνοι βουλώναν τ’ αυτιά τους, δεν μπορούσαν να τ’ ακούσουν, δεν άντεχαν, η αλήθεια είναι πικρή. Και, με λύσσα, τον οδήγησαν έξω της πόλεως και τον ελιθοβόλουν, του πετούσαν πέτρες. Κι εκείνος παρακαλούσε το Θεό να παραλάβει το πνεύμα του στη Βασιλεία Του. Και, μιμούμενος τον Δεσπότη Χριστό, τον Αμνησίκακο, τον Μακρόθυμο, έλεγε:
Κύριε, μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην, μη τους κρατήσεις αυτή την αμαρτία, οὐκ οἴδασι, δεν ξέρουν τι κάνουν, όπως το έλεγε ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός.
Κι έτσι, με αυτή τη συγχωρητικότητα, μ’ αυτήν την αγάπη προς το Θεό και στους ανθρώπους, μ’ αυτήν την ομολογία της πίστεώς του και την υπομονή και την αποδοχή του μαρτυρίου του, είδε ν’ ανοίγουν οι ουρανοί, είδε τον Θεό, τον Οποίον
όμως πρόφθασε και ζούσε.
Τον ζούσε τον Θεό μέσα του, κατά τη διάρκεια της επιγείου ζωής του.
Ο στόχος όλων , αυτός είναι.Να ζήσομε το Θεό, να μη χάσομε το Θεό, με τις αμαρτίες μας, δυστυχώς, απομακρυνόμαστε από τον Θεό, αλλά είπαμε, η μετάνοια είναι διαρκώς μπροστά μας.
ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ
ήταν το πρώτο κήρυγμα του Κυρίου Ιησού, αλλά και του Ιωάννου του Προδρόμου, που είχε αποσταλεί από τον Θεό να κηρύξει μετάνοια. Κι είδε τον Υιόν του Θεού, τον Υιόν του Ανθρώπου να στέκεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα.
Κάπου εκεί ήταν κι ένας νέος, ο λεγόμενος Σαύλος, ο μετέπειτα Απόστολος των Εθνών Παύλος, ο οποίος δεν είχε γνωρίσει το Θεό, δεν του είχε αποκαλυφθεί ο Θεός και κρατούσε, λέει, βάσταζε τα ρούχα αυτών που λιθοβολούσαν τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο για να έχουν πιο πολλή άνεση, να μην τους εμποδίζουν τα ρούχα, να τον χτυπάνε πιο πολύ, αλλ’ όμως, βλέποντας τη στάση του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, βλέποντας την συγχωρητικότητα, το μέγεθος της αγάπης του προς τους διώκτες του, αλλοιώθηκε η ψυχούλα του κι όταν πλέον ο Θεός του εμφανίστηκε στο Όραμα στη Δαμασκό, τότε πλέον ήλθε η καλή αλλοίωσις κι από διώκτης έγινε γνήσιος θεράπων του Κυρίου μας και Διδάσκαλος του Αγίου Του Ευαγγελίου.
Είναι αυτά παραδείγματα που μας δίνουν και μας θάρρος και παρηγορία και ελπίδα, για όσους με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, μετανοούμε καθημερινά στη ζωή μας.
Κι ο Άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός τον 9ο αιώνα. Γιατί λέγεται Γραπτός, όχι γιατί έγραψε, έγραψε και κείμενα και άσματα και ύμνους και ωδές, αλλά λέγεται Γραπτός διότι ο Θεόφιλος, ο τελευταίος αυτοκράτορας εικονομάχος, για να τον τιμωρήσει για την πίστη του έγραψε, με σίδερα που ήταν πυρωμένα στη φωτιά, στο πρόσωπό του ιαμβικούς στίχους, όπως και στον αδελφό του, οι οποίοι ήταν μοναχοί στη Μονή του Αγίου Σάββα και τελεύτησε κατά τον 9ο αιώνα.
Ετελεύτησαν όλοι αυτοί αλλά ζουν εις τον αιώνα και πρεσβεύουν νυχθημερόν τον Κύριο της Δόξης για να γίνει Ίλεως για τις αμαρτίες μας και να μας οδηγήσει στο δρόμο Του ώστε να αξιωθούμε όλοι μια μέρα, με τη Χάρη του Θεού, της Βασιλείας Του.
Επομένως, Πίστη, Ελπίδα, Ομολογία της Πίστεώς μας, Αγάπη, Μετάνοια, θερμή Προσευχή, για να μας φωτίζει ο Κύριος τί αποφάσεις να λαμβάνομε σε καίρια θέματα της εποχής μας, αλλά που και κάθε εποχή έχει τα δικά της θέματα.
Η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος να μας φωτίζει, να μας αγιάζει, να μας οδηγεί εις Νομάς Σωτηρίους μέσα στην Αγία μας Εκκλησία.
Κι έτσι, με συγχωρείτε, αλλά θέλω να πω και κάτι βιωματικό, που ζήσαμε την ημέρα των Χριστουγέννων.
Όπως ξέρετε, με βάση και τα της Πολιτείας, επετράπη και η συμμετοχή του λαού του Θεού στις Θείες Λειτουργίες.
Έτσι και η Μονή, παρόλο που πολλοί μας έλεγαν διάφορα, είπαμε, για την παρηγορία του κόσμου, να ανοίξει τις Πύλες της.
Πράγματι, ήρθαν κάποιοι άνθρωποι, όσοι επιτρέπονταν, τελέστηκε η Θεία Λειτουργία, με χαρά και Χάρη, την ημέρα των Χριστουγέννων, πήγαμε στο κελάκι μας κι εκεί είδαμε ένα μήνυμα, μιας κυρίας ευλαβεστάτης, στρατιωτικός στο επάγγελμα, είναι στην Κεντρική Υπηρεσία του Στρατού μας, που μας έλεγε:
Πρωί-πρωί βρέθηκα στη μεταλλική Πύλη της Μονής, έξω στη σιδερένια. Πολλά παιδάκια, χαρούμενα, πολλά πετούσαν, δεν είχαν φτερά, αλλά έβλεπα ότι αιωρούντο, κοιτούσαν ν’ ανοίξουν τις Πύλες της Μονής κι όταν τα κατάφεραν ήταν πάρα πολύ χαρούμενα.
Βλέπετε, οι Άγγελοι χαίρονται και αγάλλονται όταν ανοίγουν οι Πύλες των Εκκλησιών και των Μονών και εισέρχεται ο λαός του Θεού και συμμετέχει στα Μυστήρια και τις Ιερές Ακολουθίες και λέγοντάς το στους Πατέρες, θυμήθηκαν οι Πατέρες κάτι που θα μου επιτρέψει η αγάπη σας να σας το πω , που ήταν εμπειρία, μια από τις εμπειρίες, που είχε ζήσει κι ο άγιος Γέροντας Κύριλλος , που έζησε δίπλα στον Άγιο Ιάκωβο , τριάντα και πλέον χρόνια.
Εκείνα τα χρόνια, δίπλα στον Γέροντα Νικόδημο, στον πατέρα Ιάκωβο, που τότε ήταν υποτακτικός, τον νυν Άγιο Ιάκωβο και στον πατέρα Κύριλλο, ήρθε να προστεθεί ένας νέος μοναχός, ο μετέπειτα πατήρ Σεραφείμ και ως λαϊκός είχε το όνομα Σταύρος. Έμπορος ήταν, είχε κατάστημα στα Λουτρά της Αιδηψού, με υφάσματα, με ενδύματα, με είδη προικός. Κοιμήθηκε η σεβαστή και αγία γυναίκα του, η Βαρβάρα, νέα σε ηλικία, δεν είχαν παιδιά κι είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλον ότι αν κάποιος πεθάνει ο σύζυγος που θα επιβιώσει θα αφιερωθεί και θα γίνει μοναχός.
Έτσι λοιπόν κι ο τότε Σταύρος μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και ήρθε στην Αγία Μονή. Ηγούμενος τότε, όπως είπαμε, ήταν ο πατήρ Νικόδημος Θωμάς, άγιος άνθρωπος, όπως έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος, ο οποίος μετά υπέστη και σήκωσε το Σταυρό της συκοφαντίας, για πολλά χρόνια, αλλ’ όμως επειδή σήκωσε αυτό το Σταυρό, τα λείψανά του, αγαπητοί μου αδελφοί, πολλές φορές, ευωδιάζουν, Ουρανού ευωδία.
Ήρθε, λοιπόν, ο τότε Σταύρος Σταυριανάκογλου για να ενταχθεί στη Μοναστική αδελφότητα.
Έφτασε και η μέρα της ρασοφορίας του..
Ο πατήρ Κύριλλος, νέος τότε, πήγαινε στον πατέρα Νικόδημο και του ‘λεγε:
- Γέροντα, πώς θα τον πείτε τον κύριο Σταύρο;
- Τι σε νοιάζει εσένα βρε χαμένε; του ‘λεγε, φύγε από δω.
Ε! τα ‘λεγε έτσι χαριτωμένα ο Γέροντας για να ταπεινώνει και τους μοναχούς , γιατί αυτό είναι το φρόνημα που κοσμεί έναν μοναχό, η ταπείνωσις.. η υπακοή και η ταπείνωσις.
Η ταπείνωσις έρχεται από την υπακοή, γιατί με την υπακοή κόβεις το θέλημά σου, δε νομίζεις ότι κάτι είσαι, κι έρχεται η αγία ταπείνωσις.
- Τι σε νοιάζε βρε χαμένε εσένα, πήγαινε..
Και ξανά :
- Γέροντα, πώς θα τον πείτε τον κύριο Σταύρο;
Τίποτε ο ηγούμενος...
Ο πατήρ Κύριλλος διεκρίνετο κι αυτός για την πίστη του, την αγία απλότητά του.
Πήγε στο κελάκι του, έκανε προσευχή, να τον φωτίσει ο Θεός τί όνομα θα δώσουν στον κύριο Σταύρο.
Και βρέθηκε, αγαπητοί μου αδελφοί, στο Ναό, ένας Ναός γεμάτος με παιδάκια, σαν αυτά που είδε η κυρία, η στρατιωτικός, έξω στην Πύλη της Μονής, να χαίρονται και να αγάλλονται, να πετούν μέσα στην Εκκλησία, μέσα σ’ αυτό το Ναό και να φωνάζουν, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Γέροντας Κύριλλος:
"Σεραφείμ.. Σεραφείμ.. Σεραφείμ..."
και να ψάλλουν το τροπάριο του Αγίου Σεραφείμ του Δομβοΐτου, στο όρος Δομβούς, απέναντι στη Βοιωτία.
Ήταν συνασκητής με τον Όσιο Δαυίδ, κάποια εποχή.
Και μάλιστα, λέει, έμαθε το απολυτίκιο του Αγίου Σεραφείμ εκείνη τη νύχτα, από το ψάλσιμο αυτών των μικρών παιδιών, που δεν ήταν άλλο παρά Άγγελοι Θεού.
Το πρωί, λοιπόν, πάει στο Γέροντά του.
-Γέροντα, ξέρω πως θα τον πείτε τον κύριο Σταύρο.
- Πώς θα τον πούμε;
- Σεραφείμ!
- Πού το ‘μαθες βρε παιδί μου εσύ;
Και του εξήγησε.
Βλέπετε είναι ζωντανή η πίστις μας,
"ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ"
όπως έλεγε και ξανάλεγε ο Άγιος Ιάκωβος.
Σε μας τι μένει;
Να μετανοήσομε, πρώτος εγώ που σας τα λέω, γιατί, όπως είπαμε, τα πάθη είναι ψυχοφθόρα, φθείρουν την ψυχή μας αλλά και το σώμα μας, ο διάβολος μας πολεμάει και όλοι πέφτομε καθημερινά σε παγίδες.
Όμως
ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ,
ΗΓΓΙΓΕΝ ΓΑΡ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.
Πρώτος εγώ κι όλοι εσείς που μ’ ακούτε, να βάλομε μετάνοια, να ζητήσομε την άφεση των αμαρτιών μας και να συνεχίσομε τον αγώνα μας, μέχρις εκείνη την ώρα που ο Άγιος Θεός θα καλέσει τον καθένα μας και θα βρεθούμε όλοι ενώπιόν Του, για να δώσομε λόγο έκαστος κατά τα έργα αυτού.
Ευχόμεθα η Χάρις όλων των Αγίων και των Νοικοκύρηδων αυτής της Μονής, του Αγίου Δαυίδ, του Αγίου Ιακώβου, με τις ευχές του αγίου διαδόχου τους, του αγίου Γέροντος Κυρίλλου , να μας ενδυναμώνουν, να μας στηρίζουν, να μας φωτίζουν και να μας καθοδηγούν ώστε να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον του Κυρίου και μια μέρα με την αγάπη του Θεού, όλοι μας, αν είναι δυνατόν, να αξιωθούμε της Επουρανίου Βασιλείας και της Δικαιοσύνης του Θεού μας. Αμήν!》
ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ Ι.Μ.ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ
(Κήρυγμα στην Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ,
27/12/2020)
ΟΥΡΑΝΙΑ ΝΑΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου