"Η αγκαλιά είναι γιατρικό αγάπης για το παιδί, όσο και για τον πατέρα! Κανένα μικροπρεπές γινάτι δεν πρέπει να στερεί σε έναν άξιο πατέρα την αγκαλιά του παιδιού του..." |Ελευθέριος Ανδρώνης

Παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς:

 Σε μια ημέρα που τιμάται η αγκαλιά, ας αναλογιστούμε και πόσοι πατεράδες έχουν στερηθεί άδικα την αγκαλιά του παιδιού τους.

Αν και οι παγκόσμιες ημέρες που έχουν καθιερωθεί, συνήθως τιμούν ψυχρά και επιδερμικά τις αξίες που καταπιάνονται, η παγκόσμια μέρα αγκαλιάς μπορεί να φέρει τροφή για κάποιες εποικοδομητικές σκέψεις. Συλλογισμούς για κάποιες αγνές και άδολες αγκαλιές που τα φέρνει η ζωή να χωρίζονται άδικα και προξενείται μεγάλη οδύνη στις ψυχές που ξεμακρύνονται...

Κανένα μικροπρεπές γινάτι δεν πρέπει να στερεί σε έναν άξιο πατέρα (ΠΡΟΣΟΧΗ: Τονίζουμε! Σε άξιο πατέρα...) 

την αγκαλιά του παιδιού του!

Τι βραχυκύκλωμα ψυχικό γίνεται όταν ένας πατέρας δεν μπορεί να προσφέρει την αγάπη του στο παιδί του, ενώ το επιθυμεί με όλη του την καρδιά! 

Τι τεράστιο κενό δημιουργείται στην ψυχή του! 

Πόσο άδικο είναι να μετράει σαν κατάδικος τις μέρες μέχρι την επόμενη αγκαλιά! 

Ξέρεις τι θα πει να περιμένεις σαν τρελός τη μία ή τις δύο μέρες για να ξανανιώσεις έμπρακτα τον βιολογικό και ψυχικό ρόλο σου; 

Που θα ενώσεις για λίγο τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής σου, με μια και μόνο αγκαλιά!

Ο χωρισμός από τον σύντροφο λένε πως είναι ένας μικρός θάνατος. 

Καλώς ή κακώς συμβαίνει όμως. 

Άλλα τι να πούμε για τον χωρισμό από το αίμα σου, το παιδί σου; 

Σε πόσους ψυχικούς θανάτους αντιστοιχεί αυτό το δράμα; 

Και πόσο άδικο είναι να στερείται και το αθώο παιδάκι τον πατέρα του, σε καταστάσεις που οι μητέρες συμπεριφέρονται σα να έφεραν μόνες τους το παιδί στον κόσμο;

Yπάρχει η αστείρευτη ανάγκη του παιδιού να βλέπει τον πατέρα του ως συμπρωταγωνιστή (μαζί με τη μητέρα του) στη ζωή του, και όχι σαν παραγκωνισμένο «κομπάρσο». 

Να έχει στην προκοπή της ψυχούλας του παρούσα την ήρεμη δύναμη του πατέρα, τη σιγουριά και την προστασία που αποπνέει, τη στοργικότητα του, το πρότυπο του.

Να έχει στο πλευρό του τον πατέρα που συμβουλεύει, καθοδηγεί, νουθετεί, παιδαγωγεί. 

Που είναι ο πρώτος φίλος του άλλα όχι το φιλαράκι του. 

Μαζί με την μητρική αγάπη, να έχει την έτερη βάση (την πατρική) όπου θα ισορροπήσει ο ευαίσθητος (και τραυματισμένος από το διαζύγιο) ψυχισμός του...

|εδώ ολόκληρο το άρθρο από τον Ελευθέριος Ανδρώνης στη 

~ Tο αξιοσημείωτο σχόλιο από την Despina Giannakovitou:

"Τι τεράστιο κενό και πόσα τραύματα προσπαθεί μια μητέρα να καλύψει και να κλείσει, από έναν αδιάφορο και "παρτάκια" πατέρα όμως ε...;;;;

Θα πρέπει να μάθουμε ότι η αγάπη θα πρέπει να είναι θυσιαστική. Αλλιώς γονείς δεν είμαστε..."