Καθαρά από αγάπη μέσα σε φρίκη μαρτυρίου ανεκδιήγητου.
Τα λόγια λίγα κέρματα στις τσέπες, χωρίς καμία αξία, γιατί δεν ήσουν εκεί για να το δεις.
Χαριτίνη, θα πει, όσα δεν μπορείς να διηγηθείς για ένα μαρτύριο με σουβλιές, ξυλιές, κάρβουνα αναμμένα να χύνονται επάνω στο κεφάλι της, με έξω τα δόντια και τα νύχια ξεριζωμένα, με τα δέρματα βγαλμένα σε αποτρόπαια εγκαύματα.
Χαριτινή, θα πει, μία δυνατή κραυγή έως στον 21ο αιώνα:
"Για τον γλυκύτατο Ιησού Χριστό που Τον αγαπώ! Σας παρακαλώ, σταθείτε, όπως κι εγώ!".
Η Εκκλησία μας, κατά την 5η Οκτωβρίου εκάστου έτους, τιμά τη μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Χαριτίνης για την οποία ο μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός είχε αναφερθεί με μεγάλο θαυμασμό, μία τέτοια ημέρα ακριβώς:
“Σήμερα, εορτάζουμε μία κορούλα. Χαριτίνη, λέγεται!” έλεγε, τότε, ο παππούς.
"Την άρπαξαν γιατί ήταν χριστιανή. Της είπαν: Θα αρνηθείς τον Χριστό; Θα προσκυνήσεις τα είδωλα; Λέει, εκείνη: Όχι! Τότε, ξύρισαν την κεφαλή της και έβαλαν πάνω κάρβουνα αναμμένα. Μετά, την τρύπησαν με σούβλες, της έδωσαν ξυλιές, την ταλαιπωρήσανε. Δε δέχθηκε να αρνηθεί. Της δέσανε μία μεγάλη πέτρα στον λαιμό και την πέταξαν στη θάλασσα. Την έλυσε ο Άγγελος και την έβγαλε έξω ζωντανή. Την ξαναπήραν δεύτερη φορά και της έβγαλαν τα νύχια της, της έβγαλαν τα δόντια της, της έβγαλαν το δέρμα της".
Αναρωτιέται ο Γέρων Ιωσήφ για το φρικωδέστατο μαρτύριο της Αγίας Χαριτίνης:
"Τι θα πούμε εμείς, τώρα, αδελφοί μου; Δεν πονούσε αυτή η κόρη, όταν της έκαναν αυτά;".
Ο Γέροντας συμπεραίνει ότι η Χαριτίνη άντεξε, "διότι, ήταν υπεράνω η Πίστις". Διότι, "αυτοί είναι οι πρόγονοι μας, αδερφοί μου!» λέει με καμάρι και με σεβαστικό θαυμαστικό ο παππούς.
Οι προηγούμενοι από εμάς Χριστιανοί ήταν απερίγραπτοι. Για πόσο ακόμη εμείς, θα κάνουμε τη χάρη στις λέξεις, στις προτάσεις, στις διηγήσεις; Όσο οι λέξεις ακόμη μπορούν, εμείς δεν έχουμε ακόμη μπορέσει. Τα επόμενα για την Αγία Χαριτίνη είναι υπό της χαρισματικής γραφίδος του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου:
"Όθεν διά καταισχύνην ξυρίζεται τας τρίχας της κεφαλής. Kαι ω του θαύματος! ευθύς πάλιν η κεφαλή της εγέμωσεν από μαλλία διά της θείας δυνάμεως. Έπειτα βάλλουσιν εις την κεφαλήν της κάρβουνα αναμμένα, και μαζί με αυτά χύνουσι και ξύδι. Έπειτα εμπήγουσιν εις τα βυζία της σουβλία αναμμένα, και κατακαίουσι τα πλευρά της με λαμπάδας. Mετά ταύτα κρεμάσαντες πέτραν από τον τράχηλόν της, ρίπτουσιν αυτήν εις την θάλασσαν. Eπειδή δε η Aγία ελυτρώθη παραδόξως και δεν επνίγη, διά τούτο εδέθη εις ένα τροχόν. Eίτα σύρεται πολλαίς φοραίς επάνω εις ένα σωρόν αναμμένων καρβούνων. Διαφυλαχθείσα δε αβλαβής υπό θείων Aγγέλων, εκριζόνεται τα ονύχια των χειρών και ποδών της". (Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005 – Διαδικτυακώς Εκ του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού)
ΚΓΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου