"Κράτα μικρό καλάθι ή αλλιώς λίγο χώρο στην ψυχή σου για Τον άγνωστο Θεό...

 

Τελικά τι μπορεί να ευθύνεται (εκτός από τον Θεό) για την τόση κενότητα της εποχής μας;

Έβαλα σε παρένθεση Τον Θεό, γιατί εν γένει σύμφωνα με τις προφορικές εξετάσεις, μας φταίει για όλα:

Καλό γίνεται; => Δόξα Τω Θεώ!

Κακό;=> μας καταράστηκε Ο Θεός!

Είμαι σε τέλμα;=> τι σου χω φταίξει Θεέ μου-πως με κατάντησες έτσι;

Τούτη η λίστα είναι μεγάλη και ευανάγνωστη.

Μέσα σε όλο αυτό λοιπόν το σούρτα φέρτα της επίρριψης ευθυνών, πουθενά μα πουθενά δεν υπάρχει το εγώ φταίω, η κατ’ ιδίαν αναγνώριση της έλλειψης φαιάς ουσίας από τον «σκεπτικό» που οδηγεί τις πράξεις μας, η φιλαυτία, η φιλοδοξία, η κενότητα, ο εγωκεντρισμός, η φιλαρχία, η ατέρμονη δίψα για εξουσία και χειραγώγηση των άλλων προς τέρψη της ιδίας φαυλότητας και παθογόνου ψυχολογίας.

Ο άνθρωπος θριαμβεύει.

Κατακτά.

Επαίρεται.

Κραυγάζει την ανωτερότητά του.

Και μόνο λίγο μπροστά στον θάνατο θυμάται ο φτωχός πως αντίθετα με τους Έλληνες

(τους Αρχαίους, όχι αυτούς που είμαστε εμείς σήμερα – με τ ί π ο τ α)

πως στο πέρασμα των διθυραμβικών -κατ’ αυτόν- χρόνων της ζωής του δεν άφησε πουθενά έστω και λίγο, τοσοδούλι χώρο στην ψυχή του για τον Θεό.

Ναι, ναι ... αυτόν που τον «καταράστηκε» που έφταιξε για όλα, που τον έκανε δυστυχή, που τού'ριξε αδικίες.

Που τον παρακάλεσε να αλλάξει τα πράγματα, και δεν τo΄κανε.

Που τον τάδε που ερωτεύτηκε δεν του τον έδωσε.

Που λεφτά δεν είδε.

Που αρρώστιες στάλθηκαν κι έφθειραν το άφθαρτόν του.

Γιατί πάνω από όλα φυσικά ο τέλειος «Άνθρωπος-ανθρωπάριο» δεν άξιζε δεινά!

ΟΧΙ.

Είμαστε γλυκούληδες, μεταξωτοί και τριανταφυλλένιοι.

Αγαπησιάρηδες και δίκαιοι.

Αλληλέγγυοι και ανοιχτοί σε απόψεις.

Δοτικοί και παραχωρητικοί.

Συγχωρητικοί και ανοιχτόκαρδοι.

Και από ότι ψυχανεμίζομαι, αυτόφωτοι μα όχι αυτάρκεις.

Πάντως σε ένα θα συμφωνήσουμε (ίσως)…

Να το ρωτήσω όμως:

Μαθαίνουμε από την Ιστορία;

Την έχουμε δει να επαναλαμβάνεται.

Αν ναι, κράτα μικρό καλάθι ή αλλιώς λίγο χώρο στην ψυχή σου για Τον άγνωστο Θεό.

Μόνο κάνε λίγο λάτρα πρώτα σε κείνο τον χώρο.

Πλύσου, πως να το πω ... κι εσύ κι εγώ.

Από τι;

Από τα συναισθήματα που θηρεύουν την αγνότητά μας και μας οδηγούν σε ένα ρινγκ γιομάτο λάσπη και κόπρανα χοίρων.

Και θυμήσου ότι στην φράση «τα καλά και συμφέροντα» (παρά του Κυρίου αιτησώμεθα). έρχεται ένα «ταις ψυχαίς ημών».

Και αυτά τα συμφέροντα είναι άλλου είδους φίλοι μου.

Καλημέρα και καλή Σαρακοστή (που έρχεται) σε όλους.

Πιστεύοντες και μη...

~ έγραψε η "συν αυτώ" Μαρία Κασαμπαλάκου

(αν δεν γνωρίζεις ποια "η περί ης", δες εδώ...)