Το όνομά της ήταν Σβέτα.
Θυμάμαι, γιατί, πρώτον, αυτό είναι το όνομα της μητέρας μου και, δεύτερον, αυτά τα γεγονότα και όλα όσα με συνέδεσαν με την ηρωίδα της ιστορίας μου Σβετλάνα, δεν μπορώ να τα ξεχάσω - ποτέ!
Όταν ήρθα στο σπίτι της για να την εξομολογήσω ήταν ήδη ετοιμοθάνατη.
Το τέταρτο στάδιο του καρκίνου του εγκεφάλου με μεταστάσεις σε όλο το σώμα δεν αφήνει πρακτικά καμία πιθανότητα.
Είναι πάντα πολύ δύσκολο για μένα να βρω λόγια για έναν ετοιμοθάνατο.
Πείτε κάτι σαν:
«Όλα θα πάνε καλά. Θα συνέλθεις ακόμα....
-- «Πατέρα, πόσο χαίρομαι που ήρθες.
Πεθαίνω, το καταλαβαίνω.
Ξέρω όχι μόνο το πού θα καταλήξει η ψυχή μου, αλλά και πως ό,τι θα γίνει με τους αγαπημένους μου εξαρτάται από το πώς θα φύγω.
Θέλω λοιπόν να φύγω για να τους βοηθάει πάντα ο Θεός.
Θα είναι πιο χαρούμενο και πιο ήρεμο για μένα να τους κοιτάξω από εκεί».
Εξομολογήθηκε.
Κοινώνησε.
Τώρα μπορούμε ήδη να πούμε:
Πραγματικά μετάνιωσε που, ως δασκάλα βιολογίας, μίλησε στα παιδιά για τη θεωρία του Δαρβίνου, τονίζοντας ότι η θεωρία της εξέλιξης αποδεικνύει την απουσία του Θεού.
Την σκέπασα με το κλοβά, μου πήρε το χέρι.
Όταν απήγγειλα την προσευχή της άφεσης από τις αμαρτίες πάνω της, την έπιασα σφιχτά.
Αφού έλαβε τη Θεία Κοινωνία, ανάσανε με ανακούφιση και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της, αλλά τα μάτια της έλαμψαν ασυνήθιστα.
Η Σβέτα με κοίταξε, για άλλη μια φορά έσφιξε σταθερά το χέρι μου, αναστέναξε άλλη μια φορά και πέθανε.
Ήσυχα.
Δεν κατάλαβα καν στην αρχή.
Αν και, πιστέψτε με, έχω δει πολλούς θανάτους.
Καθίσαμε λοιπόν για περίπου δύο-τρία λεπτά πιασμένοι χέρι χέρι.
Είναι νεκρή αλλά ένα τέτοιο «ζωντανό» Φως.
Όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί, έκλαψα σιγανά.
Και αυτή, με αγγέλους από κάπου «από ψηλά», με κοίταξε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου