~ (αμ)Φιλοsofa |ένα αφιέρωμα στην αναζήτηση των νέων για την αλήθεια...

 

Πρόκειται για μια προσπάθεια νέων ανθρώπων, 

που ψάχνουν και ψάχνονται ...

Έστησαν πολλές φορές ο ένας τον άλλον.

Σε κάποια μάλλον από αυτές τις φορές, 

βρήκαν το κουράγιο να στήσουν κι ένα ολόκληρο blog.

Στα κείμενά τους, 

που συνεχώς ανανεώνονται,

μπορείς να διαφωνήσεις, 

ενίοτε και να συμφωνήσεις.

Ίσως όμως αξίζει να τους ρίχνεις, 

που και που, καμιά ματιά.

Όπως και να΄χει, 

είναι αναζωογονητικό να βλέπεις 

νέα μυαλά να κυβερνώνται από ψυχές 

κι όχι από σώματα.

Και έτσι τελικά, 

μέσα από αυτή τη συλλογιστική,

το βλέπεις και πάλι μπροστά σου.

Και ίσως πειστείς.

Πως υπάρχει Ελπίδα σε αυτή τη δύσμοιρη,

αλλά και ευλογημένη χώρα...

* Σήμερα λοιπόν αποφασίσαμε να α(μ)φιερώσουμε τις αναρτήσεις μας στο Φιλοsofa. 

Γιατί όλοι μας κάπου στο ξεκίνημά μας

θα θέλαμε κάποιους να μας δώσουν 

μια μικρή ώθηση.

Όση εξαιρετικά δύσκολη βέβαια, 

πιθανόν και ανέφικτη,

 να είναι για μας,

η προσπάθεια να είμαστε αντικειμενικοί,

αφού τα περισσότερα παιδιά είναι "δικά μας"

(και ως εκ τούτου, 

όπου βρείτε κάτι που δεν σας αρέσει, 

μπορείτε να μας το χρεώσετε 

"για την αγωγή που τους έχουμε δώσει"),

εντούτοις επιλέξαμε για σας, 

ενδεικτικά και μόνο, κάποια κείμενα από τους "πρωτοπόρους" της παρέας.

Μέχρι το τέλος της μέρας

θα έχετε δει συνολικά τουλάχιστον 5 από αυτά...

Επειδή είναι εντελώς σίγουρο 

πως η επιλογή μας θα αδικήσει κατάφωρα 

τους υπόλοιπους Φιλοsofous,

το δικό σας πέρασμα θα αποδείξει περίτρανα

πως των περισσοτέρων οι επιλογές 

θα ήταν διαφορετικές από τις δικές μας. 

Χωρίς άλλα περιττά λόγια, το πρώτο, 

επίκαιρο αλλά και αιχμηρό, ακολουθεί.

Ποιος είναι αυτός ο ξένος;

[...]Πραγματικά, αν υπάρχει ανάσταση, τότε θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσω για να αναστηθώ. Είμαι πρόθυμος να πονέσω, να προδοθώ, να απογοητευτώ, να παραμεληθώ προκειμένου να αναστηθώ. Είμαι πρόθυμος να κουβαλήσω τον σταυρό μου στο Γολγοθά ενώ όλοι με χλευάζουν ώστε να σταυρωθώ και να αναστηθώ. Η ζωή είναι γεμάτη άσκοπο πόνο αν όλα τελειώνουν με τον θάνατο. Ο πόνος όμως αποκτά σημασία όταν πηγάζει από τον πορεία κάποιου προς τον σταυρό και τελικά την ανάσταση. Αληθινά, αν ο Ιησούς αναστηθεί και ο θάνατος πεθάνει τότε… θέλω να ζήσω όπως Εκείνος...

|αν θες τη συνέχεια από αυτό που έγραψε ο Τάσος Ξύδης, δες εδώ...