Τα "μικρά λουκουμάκια"

 [πράξη έκτη]

* Μια πραγματική ιστορία από την διακονία στο Βορρά, που απλόχερα είχε να μου χαρίσει συγκλονιστικές εμπειρίες, μοναδικές γνωριμίες, φανερώσεις του Θεού στα πιο απλά και καθημερινά...

~ π.Panagiotis Kostoulas

Ήταν μια σκυφτή γιαγιούλα.

Αρχικά δεν την πρόσεξα πως ακολουθούσε την ανθρώπινη παρέα

και σαν εκείνα τα πουλάκια που αντιστέκονται στο κρύο

και την παγωνιά του χειμώνα,

ουσιαστικά απλά άγγιζε το χιόνι καθώς περπατούσε...

Έκανα το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο τρισάγιο...

Ο αέρας παγωμένος

και το χιόνι βούλιαζε κάτω από τα πόδια μου.

Τα ένοιωθα να παγώνουν και να μουδιάζουν,

αλλά προσπαθούσα να κρατώ το μυαλό μου συγκεντρωμένο

στα λόγια των τροπαρίων και των ευχών...

"... όπου πάντες οι άγιοί σου αναπαύονται..." έψαλα

και ξάφνου την βλέπω να σκύβει δίπλα στην ταφόπλακα.

Τότε πρόσεξα το μπουκέτο με τις τουλίπες

που κρατούσε στο αριστερό της χέρι.

Με αργές κινήσεις διάλεξε μία και την τοποθέτησε

ευλαβικά μέσα στο χιόνι έτσι ώστε το άνθος

να χαϊδεύει απαλά την φωτογραφία

που κοσμούσε την παγωμένη πλάκα.

"...ότι μόνος υπάρχεις αθάνατος." συνέχισα να ψάλλω

και χάθηκα στις εικόνες του προσεχούς παρελθόντος.

Μα ναι, ήταν εκεί ξανά και ξανά!

Και έκανε πάντοτε την ίδια κίνηση!

Ήταν και στο πρώτο

και στο δεύτερο

και τώρα και στο τρίτο τρισάγιο...

μας ακολουθούσε και πάντοτε στεκόταν εκεί στα δεξιά.

Μόνη διαφορά το μπουκέτο με τις τουλίπες

που λιγόστευε σιγά σιγά....

Από το επόμενο τρισάγιο πλέον

ήταν σταθερά μέσα στο "κάδρο" της όρασής μου.

Πάντα εκεί στα δεξιά,

πάντα γερτή από τα βάσανα και τα χρόνια,

πάντα να σιγοψιθυρίζει -ποιός ξέρει τι, ίσως προσευχές-

πάντα να αφήνει προσεκτικά και τρυφερά μια τουλίπα,

που χάιδευε την πλάκα,

τον σταυρό,

την φωτογραφία του τάφου.

Ενώ διαβάζαμε έναν έναν τους Έλληνες της Spånga

ο όμιλος των ανθρώπων δεν λιγόστευε.

Ενώ είχε διαβαστεί ο δικός τους κεκοιμημένος

συνέχιζαν να ακολουθούν και στον επόμενο

και στον μεθεπόμενο,

μέχρι όλοι να λάβουν την ανάπαυση από την προσευχή.

Μαύρες φιγούρες σε άσπρο φόντο

και οι σταυροί με τις ταφόπλακες να διανθίζουν

το μονότονο ντεκόρ.

Και η σκυφτή γιαγιούλα πάντα εκεί,

παρούσα σε ένα αλλόκοτο προσκλητήριο...

Δεν άντεξα.

Έσκυψα -σχεδόν συνωμοτικά- σε μια κυρία

που ήταν δίπλα μου και την ρώτησα:

"Πως την λένε αυτή την γιαγιούλα;"

"Παρθένα" μου λέει.

"Θα πάμε και στον δικό της τον άνθρωπο;" ρώτησα

σχεδόν φυσιολογικά, σίγουρα αναμενόμενα.

"Ο δικός της ο άνθρωπος είναι στην Ελλάδα θαμμένος" με εξήγησε η κυρία

και χωρίς να έχει καταλάβει τι είπε, γύρισε να φύγει.

Απέμεινα να κοιτάζω τον σταυρό στον τάφο....

Στολισμένος με μια απέριττη τουλίπα,

προσφορά και προσευχή

μιας ψυχής που δεν είχε εδώ

δικό της να τον κλάψει,

δικό της να τον μοιρολογήσει,

δικό της να του προσφέρει,

και γι΄ αυτό ο καθείς ήταν και δικός της!!》

~ εμείς από την Kiriaki Alexiadou Emmanouilidou προς την Αιγαίου Αύρα.

[ κι ένα σχόλιο από τη Nina Ninani:

Παντού η τρυφερότητα της καρδιάς και η ανάγκη της ψυχής να ακουμπήσει την αγάπη της και να σκεπάσει...

Μου θύμισε κάτι αντίστοιχο που είδα στην σειρά

《 από τα Φάρασα στον Ουρανό》 του Αγίου Παϊσίου ...

Την μοιρολογίστρα που μοιρολογούσε όλους τους άγνωστους στρατιώτες που έπεσαν στο πεδίο της μάχης ...

~ Κι εμάς μας θύμισε αυτό:

* "Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν και αυτά τα παιδιά κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω τα κεριά στη μνήμη τους..."