* Εις μνημόσυνον αιώνιον... |Γερόντισσα (Ηγουμένη) Φεβρωνία. Iερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Πανοράματος [22-5-2008]

"Μεγάλωσαμε" σχεδόν στα χέρια της και στην πνευματική αγκαλιά της μάθαμε τα πρώτα πατερικά γράμματα. Όσα έμαθε, βέβαια, το κεφάλι μας το αγύριστο...

Καθημερινές, μετά το Πανεπιστήμιο και πολλά Σαββατοκύριακα το σκάγαμε με τη Ρόη τη φίλη μου (και νυν μοναχή ) και καταφεύγαμε στην αγκαλιά του μοναστηριού να ακούσουμε λόγια πατερικά , εσπερινούς, το πρωτόγνωρο για μας άκουσμα απ' το τάλαντο.

Ήταν τα πνευματικά μας γλέντια όλα αυτά.

Αρχάριες σ' όλη αυτή τη μυσταγωγία, νιώθαμε πανευτυχείς και σαν μικρά παιδάκια χαιρόμασταν.

Κάτω απ το κρεβάτι της -στο κελί της- είχε μαζέψει η Γερόντισσα όλα τα μεταξύ μας - με τη Ρόη- παιδιάστικα δώρα για να απαγκιστρωθούμε και να στρωθούμε στη μελέτη την πατερική.

Μας έλεγε χαριτολογώντας :

- Αν γίνει τίποτε ξαφνικά και έρθει κανένας στο κελί μου και δει όλα αυτά τα κουκλάκια και τα δωράκια φαντάζεστε τι θα πει ;;;!!!

Ήταν χαριτωμένη ψυχή και κείνο το αγγελικό χαμόγελό της ,σου μετέδιδε ένα κομμάτι του παραδείσου, που γαλήνευε τον ανήσυχο νεανικό μας κόσμο.

Ένα απόγευμα, ήμουν πολύ στεναχωρημένη.

Πήγα κοντά της, λίγο πριν τον εσπερινό κ της είπα το θέμα μου.

Μου απάντησε με όλη της την καρδιά :

- Θα αφιερώσω όλο τον εσπερινό σε σένα! (προσευχή)

Όταν πρωτοδιορίστηκα στην Αθήνα, κατέβηκε με 2 αδελφές για δουλειές.

Ρώτησε το γέροντα, πατέρα Γεώργιο Καψάνη, αν πρέπει να μείνουν στο μοναστήρι του Μακρυνού και εκείνος της είπε :

"Πάτε να μείνετε στην Ελένη να κάνετε και παρέα στο κορίτσι".

Είχαμε επισκεφθεί τότε και τη μητέρα του Γέροντα την κ.Μαρία Καψάνη στο Φάληρο.

Παντού είχε φωτογραφίες του γέροντα με το κοστούμι του λαϊκός όταν σπούδαζε στην Αμερική.

Όλες τις φορές που κατεβαίνανε στην Αθήνα πάντα μένανε σε μένα μέχρι που επανήλθα με μετάθεση στη Θεσσαλονίκη μας.

Αμέτρητα βιώματα έχουν όλοι όσοι την έζησαν.

Ξέχειλη η αγάπη της σε όλους και η ώριμη πνευματική στοργή της παρά το νεαρό της ηλικίας της.

Το καλοκαίρι του 2005, όταν επέστρεψα από το Λονδίνο που ήμουν για κάποια μετεκπαίδευση, πήγα κατευθείαν στην αγρυπνία που είχανε στη μονή.

Είχε ζέστη μέσα στο ναό, γι΄αυτό βγήκα έξω στην αυλή να με χτυπήσει λίγο το αεράκι.

Λίγα μέτρα πιο κει είδα τη Γερόντισσα να περπατάει αργά -αργά.

Φαινόταν αμέριμνη, αλλά η σκέψη της σα να ήταν κάπου ψηλά...

Μου χαμογέλασε μ'εκείνο το ιλαρό και φωτεινό πρόσωπό της και συνάμα τόσο γαλήνιο.

Με πλησίασε :

-Έμαθες για την ασθένειά μου Ελένη;

Είχε προσβληθεί από καρκίνο.

Της απάντησα :

- Ναι Γερόντισσα και συγκλονίστηκα.

- Θα περάσει, θα περάσει, μη στεναχωριέσαι, μου είπε και με ενθάρρυνε με ένα γλυκό και μειλίχιο τρόπο.

Είδε τη θλίψη μου και με εμψύχωνε παρ' όλο το σταυρό της.

Μ΄ αγκάλιασε και με τύλιξε μέσα στα ράσα της και με σταύρωνε!

Ο Θεός, σε λίγο καιρό την πήρε κοντά Του.

Ήταν, όπως είπε και η συμφοιτήτριά της και π. αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου ΑΠΘ η κυρία Δέσπω Λιάλιου , ένας ακέραιος και αγνός άνθρωπος!

Όταν ήταν ασθενής πήγε στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης να υποβάλλει την παραίτησή της για να αναλάβει άλλη προεστώσα .

Κάποτε, εύχομαι να ανταμώσουμε εκεί πάνω, να συνεχίσουμε καλύτερα και πληρέστερα την κοινωνία της αληθινής αγάπης.

Αυτήν την κοινωνία της παραδεισένιας αγάπης εν Χριστώ, που θα είναι ο αιώνιος γλυκασμός των ψυχών μας!

Από τότε, την έχω δει αρκετές φορές στον ύπνο μου, πάντα ήρεμη με τη χαμογελαστή και γλυκιά εκείνη μορφή της.

Είναι και το υποσυνείδητο βλέπεις...

Αιωνία η μνήμη της !

Eleni Diamantopoulou

~ σχόλιο από την κ.Eleni Balogianni

Δεν υπαρχουν λογια για την γεροντισσα Φεβρωνια.

Το μεγαλειο της καθαρης αγιας ψυχης της , το εξωτερικο και κυριως το εσωτερικο της καλλος σε ανεπαυε απο καθε προβλημα που σε απασχολουσε , η ταπεινωση , η υπομονη ,η καρτερια ,οσες αρετες κι αν απαριθμισει καποιος ειναι ψηγματα στον ωκεανο των προτεριματων της.

Ειθε να δεεται απο ψηλα για ολους μας,που ειχαμε την ευλογια να την ζησουμε!!