[Με θεράπευσε ο άγιος Νεκτάριος με την προσευχή του, το θέρος του έτους 1905, ενώ φιλοξενούνταν στο σπίτι μου... |Η μαρτυρία της Πρεσβυτέρας, Ἀλεξάνδρας Κων. Δουροπούλου

 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΕΝΌΣ ΑΓΊΟΥ.

Η μαρτυρία της Πρεσβυτέρας, Ἀλεξάνδρας Κων. Δουροπούλου

Κάποτε ὁ ἅγιος Νεκτάριος, 

ἐπειδὴ συνδεόταν μὲ τὸν σύζυγό μου ἱερέα καὶ τοὺς θείους μου, 

ποὺ τύγχαναν σύμβουλοι τῆς Ριζαρείου Σχολῆς, φιλοξενήθηκε 

στὸ πατρικό μου σπίτι στὴν Ζατούνα τῆς Γορτυνίας 

ἐπὶ 25ήμερο τὸ θέρος τοῦ ἔτους 1905. 

Κατέπληξε τοὺς πάντες γιὰ τὴ σοφία καὶ τὴ μόρφωσή του. 

Τὶς περισσότερες μέρες τὶς πέρασε σὲ βαθιὰ μόνωση,

 προσευχή, ἀλλὰ καὶ στὴ διδασκαλία. 

Κατὰ τὸ διάστημα τῆς φιλοξενίας ἐγὼ ἤμουνα,

37 ἐτῶν καὶ συνέβη νὰ ἀρρωστήσω ἀπὸ μηνιγγίτιδα. Ὁ Άγιος, ποὺ ἦταν παρών, 

ἀμφισβήτησε τὴν γνωμάτευση τοῦ ἰατροῦ λέγοντας ἐπὶ λέξει· 

«ὄχι, δὲν πιστεύω νὰ εἶναι αὐτό». 

Ἅμα τῇ ἀναχωρήσει τοῦ ἰατροῦ 

καὶ ἐν ᾧ οἱ οἰκεῖοι μου ἦσαν στεναχωρημένοι βαθύτατα 

ἐξ αἰτίας τῆς ἀποτόμου σοβαρᾶς ἀσθενείας μου, 

ὁ ἅγιος Νεκτάριος, παρακαλέσας ὅλους, 

ὅπως ἐξέλθωσι τοῦ δωματίου μου, 

καὶ μείνας μόνος πλησίον μου, 

ἀνέπεμψε γονυπετὴς θερμὴν πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ ἐμοῦ προσευχήν. 

Ἅμα δὲ τῷ τέλει ταύτης, ἐξελθὼν τοῦ δωματίου μου 

καὶ καλέσας τὸν ἱερέα σύζυγόν μου, 

τὸν υἱόν μας Διονύσιον, 

ὡς καὶ τοὺς λοιποὺς οἰκείους μου, εἶπεν αὐτοῖς· 

«μὴ ἀνησυχῆτε, δὲν εἶναι τι τὸ σοβαρόν». 

Μετὰ πάροδον τεσσάρων ὡρῶν συνελθοῦσα,

 ἀνεκάθησα ἐπὶ τῆς κλίνης μου, 

ἀποροῦσα διατί κατάκειμαι ἐπ᾿ αὐτῆς, 

τί συνέβη εἰς ἐμέ, καὶ στραφεῖσα πρὸς αὐτόν,

 ἠρώτησα τί ἔπαθον, 

ἐκεῖνος δέ μοι ἀπήντησε· 

«ἐνύσταζες καὶ ἐκοιμήθης»....

|από την Όλγα Μαράτου