~ Εκείνα τα χρόνια τα παλιά. Ίσως χθες, ίσως και αύριο...

...Δυο νέοι καλόγεροι αφού πούλησαν το εργόχειρο τους σε κοντινή πόλη,
παίρνουν με τα πόδια τον δρόμο της επιστροφής.

Αφού διανύσαν τη μισή απόσταση, 

βλέπουν ότι ο καιρός αρχίζει να χαλάει.
Σε λίγο ανοίγουν οι ουρανοί.
Επιταχύνουν.

Φτάνουν σε έναν ορμητικό χείμαρρο.
Λίγο πριν προσπαθήσουν να τον διαπεράσουν,

 ακούνε ένα κοριτσίστικο κλάμα κοντά τους.
Μια κοπελίτσα πρέπει να περάσει απέναντι.
Δειλιάζει.

Ο ένας μοναχός την αρπάζει στον ώμο του 

και την περνάει.
Την αφήνει και συνεχίζει τον δρόμο του.
Ο άλλος ακολουθεί.

Λίγο πριν φτάσουν στο μοναστήρι ο δεύτερος συμβουλεύει τον πρώτο:

.
- Να πας να εξομολογηθείς. 

Ορκιστήκαμε να μην ακουμπήσουμε γυναίκα. 

Όχι μόνο την ακούμπησες, 

αλλά την κουβαλούσες στους ώμους σου.
.
- Εγώ την κουβάλησα δυο- τρία λεπτά, 

εσύ ακόμα την κουβαλάς.

.
Κάποιοι ορκίστηκαν παρθενία και ακτημοσύνη.
Εκούσια στέρηση.
Η στέρηση είναι το μέσον.
Η θέωση είναι ο σκοπός. 

Ο αγιασμός, η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. 

Η κατανόηση.
Όταν η στέρηση αυτή γεννάει αποξένωση, 

έπαρση ή ακόμη και φθόνο,
είναι σίγουρο ότι κάτι δεν πήγε καλά.

~ έγραψε ο Μιχάλης Μάλαμας προς την fb ομάδα μας, ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ....