Οι αγιασμένοι άνθρωποι επαναστατούν εναντίον των παθών τους
και όχι εναντίον των άλλων...
Στον χρόνο που μας έδωσε ο Θεός καλλιεργείται η αγιότητα ή η αγριότητα.
Μέσα στην εκκλησία φεύγουμε από την θηριότητα και μεταβαίνουμε στη Θεότητα.
Η φυλακή της καρδιάς είναι ο φλοιός του εγωισμού, η σκληρότητα της ψυχής.
Οι λογισμοί, οι διαθέσεις και οι κινήσεις του ανθρώπου μεταδίδονται γύρω.
Η ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, είναι ειδύλιο λέει ο Κώστας Γανωτής.
Έτσι νοιώθουμε εμείς οι Χριστιανοί...
Οι χριστιανοί και οι άλλοι ;
Ο άλλος είναι εικόνα Θεού.
Όταν χριστοποιηθούν όλα στην καρδιά μου, τότε ο άλλος είμαι εγώ, είναι ο παράδεισός μου.
Συγ-χωρούμε μέσα στην αγάπη του Θεού.
Λέμε ότι κατέχουμε την αλήθεια και έχουμε μια περηφάνια γι αυτό.
Έχουμε την αλήθεια, αλλά την ζούμε ;
Όταν είμαι φυλακισμένος στο πάθος η αλήθεια έχει μείνει στο μυαλό μου.
Πρέπει να βρω τα κομμάτια της ψυχής μου που δεν αγαπούν τον Χριστό, παραμένουν χωρίς ενέργεια και κίνηση απέναντι στην αγάπη Του.
Λέω ότι πιστεύω στο Χριστό, αλλά βλέπω ότι δεν έχω λαχτάρα.
Περισσότερο λαχταρώ κάποιον δικό μου άνθρωπο και όχι τη χαρά της Θείας Λειτουργίας, χωρίς να διψώ.
Αν θέλω να δω μέσα μου, δεν θα έχω χρόνο για τίποτε άλλο γύρω.
Νοιώθουμε θλίψη ανεξήγητη γιατί μέσα μας κάποιο ζωντανό κομμάτι της ψυχής μας νεκρώθηκε.
Η ψυχή συζεί με το σώμα και αυτό μεταδίδεται.
Ασχολούμαι με την κηδεία των άλλων γιατί έχει κόπο να κινητοποιηθώ για την Ανάσταση.
Αυτό έχει κόπο και το αποφεύγουμε.
Η Ανάσταση είναι αποτέλεσμα του σταυρού.
Ο εγωισμός δεν αφήνει να σηκώσουμε τον σταυρό.
Αυτός θα χτίσει τις γέφυρες και θα δώσει πορεία.
Φοβόμαστε την αλλαγή ζωής, δεν ξεβολευόμαστε από τον εγωισμό μας που δεν είναι ζωή.
Ας δοκιμάσουμε την προσπάθεια.
Δεν έχουμε ακόμη γευτεί.
Ο Σταυρός είναι το κουταλάκι με το οποίο τρως Ανάσταση.
Η Αγία Μαρία Αιγυπτία λέει πως θεωρούσε ζωή την ύβρη της φύσεως.
Το φορτίο μου είναι ελαφρύ, λέγει ο Κύριος.
Ας δοκιμάσουμε μόνο μια φορά να πάρουμε τη γεύση.
Οι άγιοι μέσα στις δοκιμασίες και στους πόνους έχουν χαρά και ελπίδα.
Διαφορετικά ο πόνος πολλαπλασιάζεται.
Οι δυσκολίες έρχονται για να μας παιδαγωγήσουν;
Ο αββάς Ισαάκ Σύρος λέει να μην υπολογίζουμε τα παθήματα που συμβαίνουν σαν τιμωρία του Θεού.
Δεν θα μας ζητήσει τι κάναμε στο παρελθόν, αλλά πως χρησιμοποιήσαμε αυτό που μας δόθηκε για να προχωρήσουμε.
Διαμελίζομαι στο γιατί που προκύπτει από ένα ατύχημα, μια πληγή και δεν σκέφτομαι τι έμαθα από αυτό, τι πήρα.
Από τις δοκιμασίες μετακινούμαστε, αφού δεν θέλουμε οι ίδιοι να μετακινηθούμε.
Δεν αρκεί να πιστέψουμε στο Θεό.
Πρέπει να πιστέψουμε στην Αγάπη του Θεού. Αυτή θα διαλύσει τα πάντα, την αμφισβήτηση, την αμφιβολία, τη θλίψη, τα γιατί...
Επανάσταση στα όρια του εαυτού μου είναι η Μετάνοια.
Επειδή δεν έχουμε αυτή την επανάσταση, στρέφουμε λανθασμένα τη δράση αυτή προς τον άλλο.
Το πάθος με παραμορφώνει, η αρετή με μεταμορφώνει.
Όλοι άλλοι φταίνε, όλα συνωμοτούν για να είναι άσχημα τα πράγματα για μας.
Λογισμοί, επιθυμίες, πράξεις, κίνηση, λόγος πρέπει να συνωμοτούν στον χώρο της ταπείνωσης για τη σωτηρία μου.
Συνειδητοποιούμε πρόσκαιρα όλα αυτά και στην πράξη χάνουμε. Περνούν όλα επιφανειακά.
Όλα χαϊδεύουν τις αισθήσεις μας και δεν φθάνουν στα αισθητήρια της ψυχής.
Το βίωμα της Θείας Λειτουργίας θα έπρεπε να μας τρελαίνει.
Λέμε ότι πιστεύουμε, αλλά δεν βιώνουμε και αυτό μας κουράζει.
Ας μην δρούμε μεμονωμένα.
Όλα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όπως αναφέρει Ρώσος νηπτικός.
Τα στοιχεία αυτά συνεργάζονται, πρέπει να έχουν απόλυτη σχέση μεταξύ τους, είναι αδέλφια.
Ιερό ζευγάρι η Αγάπη και η Ταπείνωση κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας.
Ας γίνουμε ο χώρος που οι αρετές παντρεύονται.
Πιστεύω είναι μια προοπτική προς το βίωμα.
Η πίστη είναι σαν το καρδιογράφημα.
Πηγαίνει πάνω και κάτω, αυξάνεται - μειώνεται.
Είναι ψυχογράφημα, είναι η ψυχή που παλεύει.
Πιστεύω Κύριε βοήθει μοι τη απιστία.
Ας θυμηθούμε τον Απόστολο Πέτρο στη θάλασσα όταν άρχισε να βουλιάζει.
Θα έλθει σίγουρα το Χέρι του Χριστού στη ζωή μας.
Ο Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης κάνει διάλογο με τη Χάρη του Θεού και την ίδια του την ψυχή:
"Ω Φως, Φως προαιώνιο, γλυκύτατο μου Φως, φώτιστον και μένα, το σκότος μου, διάλυσόν μου Φως μου την πόρωσή μου, την σκοτοδύνη μου.
Ω Φως, πότε θα σε ξαναδώ και πάλι.
Έλα Φως, Φως της ψυχής μου, δεν έχω άλλη υπομονή...
Ψυχή μου έως πότε θα έχεις τα μάτια σου κλειστά.
Ω ψυχή μου πόσο σε αδίκησα...!
Αλλά έλα και συ προς το Φως, κι ας είσαι τυφλή. Το Φως θα σου ανοίξει τους οφθαλμούς σου..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου