«Χωρίς παπούτσια έτρεχε;» «Χωρίς!»… Τι να τα κάνεις τα παπούτσια όταν η ψυχή σου χαλυβδώνει το κορμί ολόκληρο; |Αμπέμπε Μπικίλα

Αμπέμπε Μπικίλα: Πώς ένας φτωχός μαύρος υποχρέωσε τον κόσμο να του φιλήσει τα πόδια...

Ήταν ένας φτωχός, άγνωστος μαύρος που ο κόσμος έσκυψε και του... φίλησε τα πόδια. 

Τον έλεγαν Αμπέμπε Μπικίλα! 

Ο κάτισχνος μαύρος με το λεπτό μουστάκι στάθηκε στη σειρά για να πάρει τα παπούτσια της εταιρίας, που θα έντυνε και θα πόδενε τους φτωχούς αθλητές της Αιθιοπίας…

Όταν έφτασε μπροστά στον πάγκο, βρήκε μονάχα δυο αριστερά παπούτσια. 

Έβαλε το κεφάλι κάτω, σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του κι έφυγε.

«Θα τρέξω ξυπόλητος», είπε στους δικούς του· εκείνοι γέλασαν, κι εκείνος καθόλου δεν γέλασε, αφού στη ζωή του ολόκληρη με γυμνές πατούσες έτρεχε στους σκληρούς σαν το ατσάλι και τους άγριους σαν τον θαλασσόδαρτο βράχο, δρόμους του χωριού του.

Κι έτρεξε ξυπόλητος! 

Στους δρόμους της Αιώνιας Πόλης, o Μάρκος Αυρήλιος κι ο Τζορντάνο Μπρούνο και ο Ιούλιος Καίσαρας άφησαν για λίγο την ψυχρή και δύσκαμπτη αταραξία των αγαλμάτων κι έσκυψαν και κοίταξαν τον μικρόσωμο μαύρο που κάλπαζε να σκιάσει τη δόξα τους…

Μετά 42 και κάτι χιλιόμετρα, ο σκελετωμένος Αιθίοπας, που κοίταζε συνεχώς πίσω του, να δει αν τον ακολουθεί η μοίρα, έμπαινε σαν Καίσαρας σε ρωμαϊκό θρίαμβο στο πάμφωτο Ολύμπικο.

Ήταν η ψυχή των εκατοντάδων χιλιάδων Αβησσυνών συμπατριωτών του, που είχαν μαρτυρήσει στα χέρια των Ιταλών του Μουσολίνι πριν από 20 χρόνια και που τώρα απλωνόταν σαν φάντασμα πάνω από τη Ρώμη.

Ήταν ο Αμπέμπε Μπικίλα, που έφτανε πρώτος στο Ολυμπιακό Στάδιο, έπειτα από έναν μαραθώνιο περίπατο στην Απία Οδό, περνώντας κάτω από την Porta San Sebastiano, διασχίζοντας τα πλακόστρωτα μέχρι να αφήσει πίσω του την Αψίδα του Κωνσταντίνου και να αναληφθεί στην αιωνιότητα, ξυπόλητος και θείος!

Ήταν ο Αμπέμπε Μπικίλα που έκανε ολόκληρο τον κόσμο να σκύψει και να κοιτάξει τα ταπεινά πόδια του.

«Χωρίς παπούτσια έτρεχε;»

«Χωρίς!»…

Τι να τα κάνεις τα παπούτσια όταν η ψυχή σου χαλυβδώνει το κορμί ολόκληρο;

Και κάλπαζε σαν μαύρο πολεμικό άλογο, ο Μπικίλα και οι καρδιές των θεατών γίνονταν πιο ζεστές για να τον αγκαλιάσουν, τα ρολόγια πήγαιναν πιο αργά για να τον θαυμάσουν και η νύχτα δεν ήταν πια σκοτεινή.

Κι ο Αμπέμπε Μικίλα δίδασκε πάθος, πίστη, ορμή και θέληση.

Κι ο άνθρωπος, που υποχρέωσε τη Ρώμη να υποκλιθεί στα γυμνά πόδια του, αργότερα απέκτησε παπούτσια που τον έφεραν ξανά πρώτο, απέκτησε και αυτοκίνητο που τον έστειλε πιο γρήγορα στους ουρανούς, όπου τον περίμενε η φήμη του για να του φιλήσει τα πόδια…

Υ.Γ: Μια μέρα σαν χθες, 10 Σεπτεμβρίου του 1960, ο Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα νίκησε στον μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Ρώμης, τρέχοντας ανυπόδητος!

Νίκος Τζιανίδης - EΘΝΟΣ