"Mου είναι πολύ να κολυμπώ στης Χάρης Σου την λίμνη, μου είναι τόσο πολύ αυτό..." |Για εκείνη που έβλεπε στο σκοτάδι το φως... |Εις μνήμην Ζωής Παπαευαγγέλου

~ Κύριε,

είμαστε πολλοί που πήραμε μόνιμη θέση, γύρω απ΄την κολυμβήθρα την "επιλεγόμενη εβραϊστί Βηθεσδά".

Κι έχουμε χρόνια εδώ.

Δεν πειράζει, έχουμε ελπίδα Κύριε.

Τούτη τη φορά που ο Άγγελός Σου θα ταράξει τα νερά, σπρώξε με, σε παρακαλώ να πέσω μέσα .

Ας μην είμαι η πρώτη.

Άσε με μόνο να κολυμπώ στης Χάρης Σου την λίμνη κι ας μην δω πότε, αν μπορώ να πατήσω στα πόδια μου.

"Αρκεί μοι η Χάρις Σου".

Μου φτάνει μόνο να κολυμπώ στης Χάρης Σου την λίμνη, μου είναι τόσο πολύ αυτό...

|Νοέμβριος 1980.

~ Αυτό είναι το ποίημα που έγραφε η Μαμά μου Ζωή στο κρεβάτι του πόνου την βαρυχειμωνια του 1980 λίγο πριν φύγει απ΄αυτή τη ζωή.

Την βαρυχειμωνιά όμως την έβλεπε ως άνοιξη.

Δοκίμασε στο νοσοκομείο που βρισκόταν να κεντήσει μαργαρίτες, παπαρούνες και πουλιά σε ένα λευκό μαξιλάρι για να περιγράψει την Άνοιξη που έβλεπε με την φράση "Δι΄αύριο έχει ο Θεός"...

Μόλις το τελείωσε, ζήτησε να δει τον άντρα της και τα τρία παιδιά της και μας το παρέδωσε, λέγοντας "Δόξα τω Θεώ, σας αφήνω σε καλά χέρια..."

Έβλεπε στο σκοτάδι το φως και έλεγε αποχωρώντας:

"Λες αυτό το πυκνό σκοτάδι να γίνει Αυγή;...

Κι έγινε αυγή κι έγινε αχτίδα κι έγινε φως..."

Μέσα στη βαρυχειμωνιά του Νοέμβρη η μέρα γέλασε και η Ζωή πέρασε στην επικράτεια της αιώνιας άνοιξης...

π. Dimitris Karaiskakis

~ "αμφ." ΥΓ:

Παππούλη και μικρέ αδελφέ, με όλο αυτό μας διέλυσες. Να το ξέρεις. Την ευχή της μανούλας σας να΄χουμε! Και την δική σας...