Δεν κρατάω όμως τη μοναξιά από εκείνα τα Χριστούγεννα...
Θυμάμαι το χέρι μιας συμμαθήτριάς μου στη Δευτέρα Γυμνασίου, της Κυριακής, που ακούμπησε στον ώμο μου την ώρα που βουλιαζα στις σκέψεις και στη μοναξιά μου και μου είπε...
"Αγγελική, του χρόνου όλα θα είναι διαφορετικά!
Θα είναι αλλιώς τα Χριστούγεννα!
Θα είναι η οικογένειά σου εδώ!
Και θα κάνετε όλοι μαζί γιορτές..."
Και όσο ζω δεν θα ξεχάσω εκείνη την παρηγοριά...
Θυμάμαι τον φίλο μου τον Δημήτρη, που με πήρε από το χέρι και πήγαμε σπίτι τους και φάγαμε παρέα όλοι μαζί, την υπέροχη νηστίσιμη φακή της κυρίας Ριτσας!
Δεν θα την ξεχάσω εκείνη τη φακή!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Δημήτρη...
Γιατί δεν με άφησε να φάω μόνη μου στο σπίτι...
Έτσι από εκείνα τα μοναχικά Χριστούγεννα, κρατάω την ανθρωπιά...
Την καλοσύνη, την τρυφερότητα από τις καρδιές των ανθρώπων!
Υποσχέθηκα ότι κανέναν άνθρωπο δεν θα αφήσω μόνο τα Χριστούγεννα...
Ποτέ όσο αναπνέω!
Γιατί τις μέρες αυτές, υπάρχουν άδεια σερβίτσια στο τραπέζι, άδειες καρέκλες, υπάρχει μοναξιά, υπάρχει πόνος...
Δεν είναι οι γιορτές για όλους το ίδιο!
Δεν είναι γλέντια και τραπέζια...
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που θα είναι μόνοι τους. Ξέρω πολλούς που δεν ανοίγουν καν την τηλεόραση για να μην καταλάβουν ότι είναι γιορτές...
Εγώ προσωπικά ποτέ δεν θα τους κρίνω για αυτό! Ξέρω...
Για αυτό γίνε εσύ παρηγοριά.
Γίνε μια αγκαλιά!
Ένα τηλεφώνημα!
Ένα μήνυμα!
Ένα χέρι στον ώμο...
Ποτέ δεν θα μπορέσεις να διανοηθείς από τί πόνο μπορείς να γλυτώσεις έναν άνθρωπο με μια τέτοια κίνηση!
Για όλους τους πονεμένους ανθρώπους εκεί έξω, Χριστούγεννα είναι
να τους θυμάσαι,
να τους νιώθεις,
να τους αγαπάς...
Ελπίζω να μη χαλάω τη γιορτινή ατμόσφαιρα...
Απλά, ακόμη προλαβαίνουμε...
|εμείς από την "αδελφή" της Αγγελικής, την σήμερα εορτάζουσα, Διονυσία Κ.
(η μόνη "λεπτομέρεια" είναι πως δεν έχουν ακόμα ειδωθεί...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου