Μικρά "διαμάντια" που κάποιοι "συν αυτώ"
ρίχνουν μπροστά στο πληκτρολόγιό μας...
* Τελικά...
..."εἶναι “ντροπὴ” νὰ μὴν συμφωνεῖς μὲ κάτι ποὺ εἶναι κοινὴ λογική;"
|έγραψε η Βασιλικὴ Κουφῆ και έστειλε στην fb ομάδα μας, ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ...
...Εἰπώθηκε κάποτε ὅτι ἔχουμε καταλάβει κάτι πάρα πολὺ καλά, μόνο ἄν μποροῦμε νὰ τὸ ἐξηγήσουμε στὴν… γιαγιά μας!
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἄν ἡ γιαγιά μας στὴν προσπάθεια νὰ καταλάβει, κάνει ἐρωτήσεις στὶς ὁποίες ἀδυνατοῦμε νὰ ἀπαντήσουμε, τότε μάλλον ὑπάρχουν “ψιλὰ γράμματα” στὴν ζωή μας, ποὺ διέφυγαν τῆς προσοχῆς μας…
«Κοίταξέ το γιαγιά, ἔχει τριπλὴ κάμερα! Δὲν εἶναι τέλειο; Ἔχει φανταστικὴ ἀνάλυση ὀθόνης, τέλεια ἠχεῖα καὶ φαντασικὰ λογισμικά!», εἶπε ἡ Ἀνθὴ στὴν γιαγιά της δείχνοντας τὸ καινούργιο κινητό, ποὺ ἦταν τὸ νέο “θαῦμα” τῆς τεχνολογίας ὅπως εἶπε.
Εἶχε ἀναψοκοκκινήσει ἀπὸ ἐνθουσιασμὸ καὶ χαρά, ἀντιδρώντας σὰν νὰ εἶχε δεῖ ὄντως ἕνα θαῦμα…
«Τὸ πιστεύεις ὅτι φορτίζει ἀσύρματα; Ἔχει καὶ ἀναγνώριση προσώπου, ἐπιταχυνσιόμετρο, πυξίδα, βαρόμετρο καὶ γυροσκόπιο! Ἔχει καὶ αἰσθητήρα ἀνίχνευσης φωτὸς καὶ εὔρεση εὔρους· μπορεῖ νὰ ὑπολογίσει τὸ ὕψος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι στὴν φωτογραφία, ἤ νὰ μετρήσει τὶς διαστάσεις ἑνὸς τοίχου, βλέποντάς τον! Τὸ διανοεῖσαι ὅτι μπορεῖ νὰ μετρήσει τὰ ἔπιπλα ἑνὸς δωματίου, ἀπὸ μία φωτογραφία του; Ἐννοεῖται ὅτι ἄν πέσει στὸ νερὸ δὲν παθαίνει τίποτα!».
Ἡ γιαγιὰ Ἀνθὴ, τὴν κοιτοῦσε ἐμβρόντητη:
«Ὁ πατέρας σου θέλει δύο μηνιάτικα γιὰ νὰ τὸ πληρώσει! Γιατὶ νὰ πάρεις τόσο ἀκριβὸ τηλέφωνο, παιδί μου;».
Γιὰ νὰ ἀμυνθεῖ ἡ Ἀνθὴ πῆρε ὑπεροπτικὸ ὕφος:
«Δὲν γινόταν ἀλλιῶς! Τὸ εἶχαν δύο παιδιὰ στὴν τάξη, καὶ ἦταν ἕτοιμα νὰ τὸ πάρουν ἀκόμα δύο!».
«Ἐσένα ὅμως δὲν σοῦ χρειαζόταν. Εἶχες τηλέφωνο, μποροῦσες νὰ κάνεις τὴν δουλειά σου», τῆς εἶπε κοιτάζοντάς την αὐστηρά.
«Αὐτὴ ἦταν ἡ συμφωνία μὲ τὸν μπαμπά! Ἔπρεπε νὰ μοῦ τὸ πάρει ἀφοῦ ἦμουν ἐντάξει μὲ τὸ σχολεῖο».
Δὲν μποροῦσε ὅμως νὰ βλέπει τὸ παράπονο τῆς γιαγιᾶς της, καὶ γι’ αὐτὸ ἄρχισε τὶς ἐξηγήσεις:
«Γιαγιά, μὲ τὰ παιδιὰ παίζουμε συχνὰ παιχνίδια μὲ τὰ τηλέφωνα, καὶ χρειαζόμαστε… ἄλλες ταχύτητες, εἴμαστε ἰδιαίτερα ἀπαιτητικοὶ παίχτες! Οἱ συσκευὲς ποὺ χρησιμοποιοῦμε πρέπει νὰ εἶναι “διαμάντια” τελευταίας τεχνολογίας, κάτι ξεπερασμένο δὲν μᾶς καλύπτει! Εἴμαστε ἐπιλεκτικοὶ στὰ γραφικά· πρέπει νὰ ἱκανοποιοῦν ὅσους διεκδικοῦν πάντα τῆν καλύτερη ποιότητα!».
«Μὰ ἡ ποιότητα στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν βρίσκεται στὰ τηλέφωνα, αὐτὸ ἔλειπε…».
«Δὲν νομίζω… Τὸ ἴδιο εἶναι νὰ βγάζεις θολὲς φωτογραφίες, καὶ τὸ ἴδιο νὰ φαίνονται σὰν ἐπαγγελματικές, ποὺ σὲ κάνουν νὰ φαίνεσαι πολὺ καλύτερος ἀπὸ ὅ,τι εἶσαι; Ξέρεις πόσες στέλνω σὲ ἄλλους, ἤ πόσες “ἀπίστευτες” φωτογραφίες μοῦ στέλνουν; Δὲν γίνεται νὰ εἶναι χάλια αὐτὲς ποὺ “ἀνεβάζω” στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, δὲν κάνει…».
Ἡ γιαγιὰ σκέφτηκε λίγο πρὶν μιλήσει:
«Τί θὰ συμβεῖ ἄν σοῦ τὸ κλέψουν; Τί θὰ πάθεις ἄν πρέπει νὰ μείνεις γιὰ λίγο καιρὸ χωρὶς τηλέφωνο;», εἶπε, καὶ εἶδε τὰ μάτια τῆς ἐγγονῆς της νὰ γεμίζουν τρόμο.
«Χωρὶς τηλέφωνο, ἐμένα ξεχάστε με!», εἶπε, καὶ φάνηκε ὅτι κλονίστηκε μὲ τὸ ἀποκρουστικὸ ἐνδεχόμενο.
«Οὔτως ἤ ἄλλως, ὅταν τὸ ἔχεις στὰ χέρια σὲ “ξεχνάμε”!
Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, νομίζω Ἀνθὴ ὅτι φοβάσαι νὰ ζήσεις χωρὶς τὸ τηλέφωνό σου! Μάλλον αὐτὸ τὸ ἤξερα, ἀλλὰ τώρα βλέπω ὅτι δὲν ξέρεις νὰ ζήσεις χωρὶς τὸ τηλέφωνό σου!».
«Δὲν εἶναι ὅτι δὲν ξέρω ἤ ὅτι φοβάμαι, ἁπλὰ θέλω νὰ ἔχω τηλέφωνο!».
«Τότε γιατὶ πιστεύεις ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ “κολοκύθια” ποὺ κάνουν τὴν συσκευὴ πανάκριβη, σοῦ δίνουν ἀξία; Πῶς γίνεται νὰ νιώθεις ἀνακούφιση ποὺ ἔχει πυξίδα τὸ τηλέφωνό σου; Χρησιμοποίησες ἐσὺ ποτὲ πυξίδα; Δὲν νομίζεις ὅτι εἶσαι ἄδικη μὲ τὸν ἑαυτό σου;».
Ἡ γιαγιά της τὴν κοίταζε στὰ μάτια, ἀλλὰ ἐκείνη τῆς ξέφευγε.
«Γιαγιά, τὰ λὲς αὐτὰ ἐπειδὴ ξέρεις ἐλάχιστα πράγματα γιὰ τὴν τεχνολογία. Εἶναι πολλά, δὲν μπορῶ νὰ σοῦ ἐξηγήσω, πάντως δὲν ξέρεις ποῦ χρησιμεύουν τὰ λογισμικά».
«Τότε μπορεῖς νὰ μοῦ ἐξηγήσεις γιὰ ποιὸ λόγο, νιώθεις ὅτι πλήττεται ἡ ἀξία σου ὡς ἄνθρωπος ἄν δὲν κρατᾶς συνέχεια τὸ τηλέφωνό σου στὰ χέρια; Ἐγὼ βλέπω ὅτι νιώθεις ἐξάρτηση· μπορεῖς νὰ μοῦ πεῖς ἐσὺ ὅτι δὲν ἔχεις ἐμμονὴ μαζί του;».
«Δὲν ἔχω οὔτε ἐξάρτηση, οὔτε ἐμμονή! Κάνω πολλὰ πράγματα!».
«Ποὺ ὅμως ὅταν τὰ τελειώσεις, συνεχίζεις καὶ τὸ κρατᾶς, ἐπειδὴ χωρὶς αὐτὸ νιώθεις ἀνασφάλεια…».
«Σιγὰ μὴ βάλω καὶ τὰ κλάματα», εἶπε τὸ κορίτσι σμίγοντας τὰ φρύδια, γιὰ τὸ χειρότερο θέμα συζήτησης ποὺ εἶχαν…
Ἡ γιαγιὰ τὴν ἄφησε νὰ πάρει μιὰ ἀνάσα, τώρα ποὺ τὰ μάτια της βεβαιώθηκαν ὅτι ἡ πληγὴ βρέθηκε!
Μετὰ ἀπὸ λίγες στιγμὲς ἄρχισε νὰ τῆς μιλάει “μαλακὰ”.
«Ὑπάρχει ἡ ἀνθρώπινη ἀνωτερότητα, ποὺ τὴν ἔχουμε ἀπὸ ὅταν βρισκόμαστε στὴν κοιλιά, καὶ ὑπάρχει καὶ ἡ “ἐμπορικὴ ἀνωτερότητα”, ποὺ τὴν ἐπινόησε ἡ σύγχρονη ζωὴ καὶ τὴν διαθέτει ΠΡΟΣ ἘΝΟΙΚΙΑΣΗ!
Ἡ πρώτη εἶναι εὐλογία ἐνῶ ἡ δεύτερη, καταναγκασμός.
Ἡ ψυχὴ μας εἶναι ἥσυχη μὲ τὴν ἀνωτερότητα ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ Θεός, ἔναντι τῆς ὑπόλοιπης Κτήσεως, ἀλλὰ ἡ ἀνωτερότητά της “παράγει” τὴν πληρότητα μόνο ὅταν Ἡ ἈΞΙΑ εἶναι δικαίωμα καὶ ὐποχρέωση μαζί!
Δηλαδὴ ἡ ἀνθρώπινη ἀξία ἀποκλείεται νὰ εἶναι μόνο δικαίωμα, ἤ μόνο ὑποχρέωση γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Ἡ ψυχή μας πλάστηκε “ἈΡΧΟΝΤΙΣΣΑ” ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα μας, δηλαδὴ μὲ πλοῦτο ποὺ δὲν ἀριθμεῖται, ὥστε νὰ ἔχουμε ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ἌΛΛΟΥΣ!
Τὰ “μεγέθη” τοῦ πλούτου μας δὲν γίνονται ἀντιληπτὰ ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ σώματος, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, μιὰ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΡΙΑ τοῦ πλούτου της!
Ἡ συνειδητὴ διαχείριση τῶν ταλάντων της, ἡ καλλιέργειά τους, “σχηματίζει” στὴν ψυχὴ τὸ “δικό της” πρόσωπο!
Ἡ ὄψη τοῦ προσώπου μας δὲν κατοχυρώνει ὅτι εἴμαστε ξεχωριστοί, ἤ τουλάχιστον, δὲν ἐπαρκεῖ…».
«Δὲν ἐπαρκεῖ ἡ φυσιογνωμία μας γιὰ νὰ ξεχωρίζουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Πῶς γίνεται αὐτὸ; Δὲν ξεχωρίζω τὸ πρόσωπό μου ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῶν φίλων μου;», εἶπε ἡ Ἀνθὴ μὲ ἀπορία καὶ δυσπιστία.
«Καὶ βέβαια δὲν τὸ ξεχωρίζεις!
Ἄν τὸ ξεχώριζες δὲν θὰ ἦταν ἐπεῖγον νὰ ἀγοράσεις “ἐμπορικὴ ἀνωτερότητα”, γιὰ νὰ τὴν δείξεις στοὺς φίλους σου!
Πρόκειται γιὰ τὴν “πιστοποίησή” σου ὅτι εἶσαι “ὑπαρκτὸ” πρόσωπο, τὴν ὁποία φυσικά, σοῦ “νοίκιασε” ὁ πατέρας σου, ποὺ ἔβλεπε ὅτι “πνιγόσουν”!
Χωρὶς αὐτὸ τὸ “πιστοποιητικὸ” —ποὺ γίνεται μέχρι καὶ πυξίδα— ΝΙΩΘΕΙΣ ὍΤΙ ΔΕΝ ὙΠΑΡΧΕΙΣ!
Τὸ τηλέφωνό σου θὰ γνωρίζει τὸ πρόσωπό σου γιὰ νὰ ξεκλειδώνει, ἀλλὰ ἐσὺ δὲν θὰ τὸ γνωρίζεις, καὶ θὰ πονᾶς!
Τὸ ἄγχος σου νὰ καταφέρνεις νὰ “ἀνανεώνεις” τὴν “ἀξια” σου, ἔκανε τὴν τεχνολογία ἔμμονη ἰδέα…
Γι’ αὐτὸ σοῦ εἶπα ὅτι ἡ “ἐμπορικὴ ἀνωτερότητα” εἶναι καταναγκασμός!».
«Αὐτὰ δὲν τὰ καταλαβαίνουν οἱ φίλοι μου…», ἔκανε ἡ Ἀνθὴ μιὰ προσπάθεια νὰ πεῖ στὴν γιαγιά της ὅτι εἶναι “ντροπὴ” νὰ μὴν συμφωνεῖς μὲ κάτι ποὺ εἶναι κοινὴ λογική.
Καταλάβαινε ἐν μέρει, ὅτι ἡ γιαγιά της μιλοῦσε σωστά, ἀλλὰ ἡ ἴδια δὲν ἤθελε νὰ τὸ παραδεχτεῖ.
Δὲν μποροῦσε νὰ πάει ἐνάντια στὴν ὁρμὴ τοῦ ρεύματος…
Δὲν εἶχε τὴν δύναμη…
Ἴσως καὶ νὰ εἶχε δίκιο ἡ γιαγιὰ της ὅτι φοβόταν νὰ ζήσει χωρὶς τὸ τηλέφωνό της…
Ἴσως τὸ “πεῖσμα” της νὰ ἔχει “καλύτερη ζωὴ”, νὰ ἦταν κατὰ βάθος ἀνασφάλεια!
«Εἶναι ἄλλο πράγμα νὰ μὴν ξέρει κάποιος τὴν ἀξία του, καὶ ἄλλο νὰ τὴν ἀρνεῖται.
Ἄν δὲν τὴν ξέρει, τὸ καταλαβαίνω ὅτι θὰ ἀναζητήσει ὑποκατάστατα, ποὺ θὰ εἶναι οἱ ἀπεγνωσμένες προσπάθειες νὰ καταπραΰνει τὸν πόνο τοῦ κενοῦ του.
Ἡ “ἀρχόντισσα” ψυχὴ “κακοποιεῖται” ἀπὸ τὰ ὑποκατάστατα καὶ στὸ τέλος ὙΠΟΧΡΕΩΝΕΤΑΙ νὰ κρυφτεῖ πίσω ἀπὸ τὴν ὑποαξία…
Ἐνῶ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο, ΝΑ ἈΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ δίπλα Του τὴν ἀξία της στὴν αἰωνιότητα, συμβιβάζεται μὲ τὴν πενία τοῦ κενοῦ, καὶ πασχίζει ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι ἔχει ἀξία…
Παιδί μου, σὲ βλέπω νὰ “πατᾶς” τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς σου γιὰ νὰ μὴν “φαίνονται”, καὶ νὰ ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΖΕΙΣ τὸν ἑαυτό σου νὰ ἱκανοποιήσει ἀνάγκες ποὺ δὲν ἔχει, γιὰ νὰ φαίνονται!
Ἡ τεχνολογία “βάζει” στὰ χέρια σου μάταιες προσφορές καὶ ἐσὺ τὶς δέχεσαι, ἀπὸ κατωτερότητα!
Γιατὶ μάτια μου;».
Βλέποντας ἡ Ἀνθὴ τὴν γιαγιά της νὰ “χωράει” μέσα σὲ λέξεις τὴν “ἀκύρωση τῆς ἀξίας” ποὺ ἔσφιγγε τὴν ψυχή της —δὲν μποροῦσε νὰ τὴν “δείξει” σὲ κανέναν ὡς τώρα— ἔνιωθε τὸ παράπονο νὰ ῥέει σὰν λάβα, στὸ στέρνο.
Τὸ μόνο ποὺ μετροῦσε στὶς παρέες, ἦταν τὰ “κουμπιὰ” ποὺ ἔχει κάποιος νὰ πατάει· τὰ ροῦχα· τὰ καλλυντικά· ἡ ἔξοδος· τὰ χρήματα· ἡ μουσική· οἱ σχέσεις…
Οἱ φίλοι της παραδέχονταν μόνο τὴν “ἐμπορικὴ ἀνωτερότητα”, κι ἄς πονοῦσε καὶ ἡ δική τους ψυχή…
Μάζεψε τὶς δυνάμεις της, καὶ εἶπε ἄτονα:
«Γιαγιὰ, τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο πολλὲς φορὲς γίνονται σκληρά. Ὀφείλεις νὰ ἀκολουθεῖς τὴν “μάχη” τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, ἀλλιῶς γελοιοποιεῖσαι!», εἶπε, καὶ κλείστηκε γιὰ λίγο στὸν ἑαυτό της.
«Ξέρεις ποιός εἶναι ὁ ἀναξιοπαθής;», ρώτησε ἡ γιαγιὰ Ἀνθὴ μετὰ ἀπὸ λίγο.
«Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει νὰ φάει».
«Αὐτὸ σημαίνει, ἀλλὰ θὰ ἔλεγα καλύτερα ὅτι εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει τοὺς πόρους νὰ ζήσει.
Ἀνθούλα, τὰ μάτια τῆς ψυχῆς εἶναι ἄφθαρτα, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τῆς τὰ “κλείσουμε”!
Ὅταν λιμοκτονεῖ ξέρει ὅτι “ξεπέφτει”, ἐπειδὴ θάβει στὸ χῶμα τὸ τάλαντο ποὺ εἶχε γιὰ νὰ πολλαπλασιάσει.
Ὁ Χριστιανισμὸς ἔφερε στὸν ἄνθρωπο τὴν εὐπρέπεια, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ “σκαρφαλώνει” στὸν Παράδεισο!
Τὸ πρέπον, τὸ ἦθος στὴν ζωή μας δείχνει τὶς “ῥίζες” ποὺ ἔχει ἡ ὕπαρξή μας στὶς Διδαχὲς τοῦ Ἰησοῦ.
Ἡ ἐγκρατὴς ζωή, ἡ συνετὴ, Ἡ ΤΑΠΕΙΝΗ, ἀποδεικνύουν τὴν πληρότητα τῆς ἐπιμελημένης ψυχῆς, ποῦ συναισθάνεται τὴν ἀξία της καὶ χαίρεται!
Ὁ βίος τῆς ὀλιγάρκειας γίνεται κοσμιότητα, ποὺ “ἐνημερώνει” τοὺς ἄλλους καὶ προκαλεῖ τὸν σεβασμό τους!
Ὅποιου ὅμως ἡ ψυχὴ ἔχει χάσει τὰ πλούτη τῆς εὐπρέπειας, εἶναι πραγματικὰ ζορισμένος καὶ σπεύδει νὰ “νοικιάσει” ὅσο - ὅσο κάποση βαρύγδουπη “ἐμπορικὴ ἀνωτερότητα”,
ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ἈΠΟ Ὅ,ΤΙ ΕΙΝΑΙ…
Ἄλλα ψυχικὰ πλούτη, εἶναι ἡ εὐγένεια καὶ ἡ διάκριση· μὲ τὴν πρώτη ἀρετὴ ἡ ψυχή μας ἀναγνωρίζει τὴν σημαντικότητα τῆς ψυχῆς τῶν ἄλλων, ποὺ τὴν “τραγουδοῦν” οἱ λέξεις τῆς δικῆς μας σημαντικότητας· τὴν διάκριση τὴν ἔχουμε ὡς “πυρσὸ” ποὺ ἀσφαλίζει ὅ,τι σκεφτόμαστε καὶ ὅ,τι κάνουμε, πρὸς τὴν ἠθικὴ ἀνύψωση.
Ὅποιου ὅμως ἡ ψυχὴ εἶναι στερημένη ἀπὸ τὴν γλυκύτητα τῶν ὑψηλῶν ἰδανικῶν καὶ ζεῖ ὡς πένης, ὡς ψυχικὰ ἄπορος μὲ τραχύτητα καὶ ὠμότητα τὴν ζωή του, θὰ χρειαστεῖ νὰ τὴν “ὑποστηλώσει” νοικιάζοντας λίγη “ΖΩΗ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ἈΠΟ Ὅ,ΤΙ ΕΙΝΑΙ”!
Ἔτσι παρὰ τὴν ἀγριότητά της, αὐτὴ ἡ ψυχὴ θὰ μπορεῖ νὰ “ἐξοικονομεῖ” μὲ τὰ ὑποκατάστατα, κάποιο “πρόσωπο ἀξίας” γιὰ νὰ κυκλοφορεῖ…
Ἕνα ἄλλο κεφάλαιο τοῦ πλούτου τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἡ σεμνότητα, ποὺ εἶναι ἡ ἀνάγκη της νὰ προστατεύσει τὴν “δύναμή” της.
Ἐφόσον ὁ Χριστὸς παρέχει τὴν ἀφθονία τῶν χαρισμάτων στὴν ψυχή, ἐκείνη ἀπὸ τὴν μεριά της “δικαιοῦται” νὰ τὰ “ἐκθέτει” μόνο σὲ Ἐκεῖνον!
Γιὰ νὰ διατηρεῖται ἡ ἀνωτερότητα τῆς ψυχῆς, ὁ πλοῦτος της ὀφείλει νὰ εἶναι “σκεπασμένος” ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, μὲ τὴν σεμνότητα τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ὁπλίζεται μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, μάχεται στὸν ἀόρατο πόλεμο γιὰ νὰ κρατήσει τὰ “ὑψώματα” τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς. Δίνει τὸ αἷμα τῆς ψυχῆς του γι’ αὐτὰ, δὲν τὰ ἀποκαλύπτει!
Ὅταν ὅμως ἡ ψυχὴ δὲν κοπιάζει νὰ καλλιεργεῖ τὴν ψυχικὴ ἀνωτερότητα, τότε τῆς ἀπομένει ἡ …κατωτερότητα, τὴν ὁποία ἘΠΙΔΕΙΚΝΥΕΙ ἡ καημένη ὡς “θέση ἰσχύος”!
Γίνεται “ἀναξιοπαθὴς”, δηλαδὴ πάσχει ἀπὸ ἀναξιότητα ἐπειδὴ “πετάει” τὸν πλοῦτο της !
Ἡ “ἀπένταρη” ψυχή, ἡ “φουκαριάρα”, ἀφήνει ἀπογυμνωμένη τὴν “πειναλέα” ὕπαρξή της, καὶ γιὰ νὰ φαίνεται παραπάνω ἀπὸ ὅ,τι εἶναι, ἐκθέτει τὴν σάρκα της!».
Ἡ λύπη τῆς γιαγιᾶς ἀναστάτωσε τὸ κορίτσι, ποὺ ἔκατσε δίπλα της στὸν καναπέ, τῆς ἔδωσε ἕνα φιλί στὸ μάγουλο καὶ τὴν ἀγκάλιασε, μένοντας ἔτσι γιὰ λίγο μὲ τὶς ψυχὲς “ἀκουμπισμένες”.
Ἡ Ἀνθὴ ἔβλεπε τώρα καθαρὰ τὸν ἑαυτό της κάπου “ψηλά”, νὰ ἀπολαμβάνει μιὰ ὑπέροχη θέα “ὅσο τὴν κρατοῦσαν τὰ χέρια της”.
Ὅμως ἐπειδὴ τὰ πόδια της “αἰωροῦνταν στὸ κενό”, “δὲν πατοῦσαν πουθενά”, ἔνιωθε ὅτι ἡ “πτώση” ἦταν θέμα χρόνου…
«Γι’ αὐτὸ μοῦ εἶπες δυὸ- τρεῖς φορὲς νὰ μὴν ἐπιτρέπουν τὰ ροῦχα μου νὰ διαγράφονται οἱ γραμμὲς τοῦ σώματός μου;», εἶπε χωρὶς νὰ χρειάζεται ἀπάντηση.
«Εἶναι ντροπὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο κόρη μου, νὰ ἀρνιέται τὴν προσωπικὴ περιουσία τῆς ψυχῆς του!
Ὑπάρχουν πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἄκουσαν ποτὲ γιὰ τὴν αἰώνια ἀξία τους, μεγαλώνοντας μέσα στὸ ΨΕΜΑ τῆς ὙΠΟΑΞΙΑΣ, “συνεργαζόμενοι” μὲ τὸν χειρότερο “ἐφιάλτη” τους!».
«Δηλαδή; Ποιό εἶναι τὸ ψέμα;», ἀπόρησε ἡ Ἀνθή.
«Ἡ ζωὴ τοῦ Ψεύδους εἶναι νὰ “ἀντιγράφουμε” συνειδητὰ ἤ χωρὶς νὰ τὸ ξέρουμε, αὐτὸν ποὺ πρωτοσκέφτηκε ὅτι ἤθελε νὰ φαίνεται πάνω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ἦταν, δηλαδὴ τὸν ἀντίθετο.
Ἔτσι λέμε τὸν νοητὸ ἐχθρό μας, τὸν διάβολο, ὁ ὁποῖος κάνει μόνο τὰ ἀντίθετα ἀπὸ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ.
Χάνοντας τὰ δικά του πλούτη μὲ τὴν πτώση του, παρόλη τὴν δυστυχία του συνέχισε νὰ πιστεύει ὅτι τοῦ “ἀξίζει” θρόνος!
Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο “σπρώχνει” τοὺς ἀνθρώπους νὰ χάνουν καὶ τὰ δικά τους πλούτη!
Νομίζοντας κι ἐκείνοι ὅτι τοὺς “ἀξίζει” θρόνος, ὙΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΝΤΑΙ,
δηλαδὴ πασχίζουν ΝΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ὙΠΕΡ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!
Αὐτὸ εἶναι ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ που φυλακίζει καρδούλα μου:
Ἡ ‘ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ!
Ἡ “ἐμπορικὴ ἀνωτερότητα” μπορεῖ μὲ τὴν ὑπερηφάνεια ποὺ “ἐμπορεύεται” νὰ “ληστεύει” τὴν ψυχὴ ὅσο ἐκείνη βρίσκεται στὴν γῆ ἀλλὰ μετὰ θάνατον, ἔρχεται γιὰ τὴν ψυχὴ ἡ ὥρα ποὺ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ἡ ἀλήθεια!
Μέρος τῆς ἀξίας μας, βρίσκεται στὸ ὅτι μποροῦμε νὰ τὴν ἀποδεχτοῦμε ἤ νὰ τὴν ἀποῤῥίψουμε.
Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος “ἀποῤῥοφᾶται” ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη ποὺ τὸν “χορταίνει”· γιὰ νὰ διατηρήσει τὰ “μαλάματα” τῆς ψυχῆς του τὰ κρύβει, ἐπειδὴ ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ μετὰ τὴν ἐκδημία του!
Στὴν αἰώνια ζωή, ποὺ εἶναι Ἡ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ἈΛΗΘΕΙΑ, δηλαδὴ ἡ ζωὴ δίπλα στὸν Χριστό, ἡ ψυχὴ χαίρεται τὴν ἐλευθερία της!
Ὁ Κύριος μᾶς θέλει ἐλεύθερους, νὰ Τὸν πλησιάζουμε ἐπειδὴ Τὸν ἀγαπᾶμε!
Ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς διδάξει:
ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ!
* [Ἀγνωσία λόγω... τεχνογνωσίας! β΄μέρος]
Βασιλικὴ Κουφῆ, Συγκρίσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου