Τώρα που ξέρεις τι εστί Σταμάτης Σπανουδάκης και τι πρεσβεύει...
Τι να΄θελε άραγε να πει τότε που σέρβιρε τον κόσμο με αυτά τα στιχάκια (και πολλά άλλα που μπορείς και συ να μας θυμίσεις) μέσα από τη φωνή της, παντελώς άγνωστης μέχρι τότε, Ελευθερίας Αρβανιτάκη;
Πες μας, αν θες, στα σχόλια εδώ από κάτω...
|Που ξέρεις; Μπορεί να τα διαβάσει κι εκείνος...|
Τον Σταμάτη δεν τον χορταίνεις. Μοιάζει, -ελπίζω να γίνεται κατανοητό ότι δεν είμαι ιερόσυλη- με αυτό που νιώθουμε στην Θεία Λειτουργία. Ενώ επί 10, 50, 80 χρόνια ακούς την Θεία Λειτουργία, η οποία στον βασικό της κορμό είναι απολύτως ίδια, παρά ταύτα δεν την χορταίνεις και την λαχταράς, γιατί εσύ, εμείς, είμαστε που έχουμε την ανάγκη, εμείς είμαστε που αλλοιωνόμαστε από τις αμαρτίες μας και χρειαζόμαστε κάτι σταθερό να μας φέρει σε ισορροπία και ενσυναίσθηση, έτσι και οι κάποιες επαναλήψεις του Σταμάτη είναι για εμένα μια υπενθύμιση της σταθερής, γρανιτένιας βάσης πάνω στην οποία πρέπει να πατώ και να στερεώνομαι. Τον απολαμβάνω από τότε που τον γνώρισα να τραγουδάει το "Γοργό Ποτάμι", το οποίο λαχταράω να το ξανακούσω, κλαίγοντας, καθώς σε κά-ποιους ανθρώπους έτσι ορμητικά μπήκε στη ζωή μας ο Χριστός. Δοξασμένο το Όνομά Του! Με βαθιά ευγνωμοσύνη, Ευαγγελία Μορφοπούλου-Γεωργουλέα
ΑπάντησηΔιαγραφή