~ Για τη Μαρία. Την μάνα Μαρία...

 

Όλοι γεννιόμαστε από μια γυναίκα.

Μια ζεστή μήτρα που μέσα στα ζωοδόχα της υγρά, μας τρέφει μέχρι να ΄ρθει η ώρα με ένα κλάμα (πάντα με ένα κλάμα) να έρθουμε στον κόσμο.

Τούτη η γυναίκα όμως δεν είναι πάντα μάνα. 

Δεν γεννιούνται όλες οι γυναίκες 

προορισμένες ή προικισμένες 

για να αξιώνονται την πιο σπουδαία προσφώνηση που ΄χει δημιουργήσει ο άνθρωπος. 

Μάνα!

Ήταν Δευτέρα 23 Μάη, 

βραδάκι γύρω στις εννιά. 

όταν χτύπησε το τηλέφωνο 

και ο μαιευτήρας είπε στην Μαρία που απάντησε στην κλήση: '

"Πάρε μια κουβέρτα και ελάτε με το Ρούσσο στην κλινική. 

Μόλις γεννήθηκε ένα κοριτσάκι.''

Σαν τρελή η Μαρία ειδοποίησε το Ρούσσο που ήταν στο μαγαζί,

έπιασε μια καινούρια κουβέρτα από τη ντουλάπα, 

πήραν ταξί και βρέθηκαν στην κλινική. 

Η μαία (συγχωρεμένη από χρόνια) έφερε ένα μωράκι ολόγυμνο, 

τυλιγμένο ακόμα στο πράσινο νοσοκομειακό πανί και το έβαλε στην αγκαλιά της. 

Ένα κοριτσάκι 3,5 κιλά ολόγυμνο, 

μήτε ένα φανελάκι να ακουμπήσει την τρυφερή του σάρκα,

να αποδεικνύει πως αυτό το βρέφος ήρθε με αγάπη στην ζωή. 

Πολλή, 

λίγη, 

έστω μια στάλα, 

αλλά αγάπη. 

Τίποτα. 

Κολλημένα ακόμα τα αίματα πάνω του, 

πρόχειρα καθαρισμένο, 

μπορεί απλά και σκουπισμένο μοναχά.

Τι ένιωσε η Μαρία εκείνη την ώρα; 

H Μαρία που προσπαθούσε 17 χρόνια να γίνει μάνα. 

Το μεγαλείο των συναισθημάτων της,

το δέος, 

την εκπλήρωση των προσευχών της,

μόνο να τα φανταστώ μπορώ.

Εννέα ετών μια περιτονίτιδα της κατέστρεψε για πάντα τις ωοθήκες 

και το δικαίωμα να γίνει μάνα. 

Όσες προσπάθειες κι αν έκαναν 

17 χρόνια με τον Ρούσσο να υιοθετήσουν ένα παιδί, 

σκόνταφταν στις παράλογες απαιτήσεις των ιδρυμάτων για περιουσίες και ακίνητα,

λες και τα βρέφη που στοιβάζονταν στα ιδρύματα γεμάτα πληγές, 

δίχως χάδι και αγκαλιά μεγάλωναν καλύτερα.

Ύστερα έμαθαν για εκείνο το γιατρό. 

Έκανε αυτή τη δουλειά.

Ανεπιθύμητα μωρά έναντι αμοιβής, δίνονταν σε άτεκνα ζευγάρια στο νησί. 

Το κοριτσάκι κόστισε 10.000 μετρητά 

και το επίδομα της γέννας 

που το μοιράστηκε ο γιατρός με τον γραφιά στο ΙΚΑ 

που απευθείας με το πιστοποιητικό του γιατρού (εικονική γέννα), 

φρόντιζε το εκάστοτε παιδί να μην φαίνεται υιοθετημένο στα χαρτιά 

και να δηλώνεται στο όνομα των τυχερών γονιών που το αποκτούσαν.

Έγραψα στην αρχή πως όλες οι γυναίκες 

δεν είμαστε προορισμένες για μάνες.

Όπως και η γυναίκα που έφερε στον κόσμο αυτό το μωρό. 

Τρία παιδιά (νόμιμα μέσα σε γάμους) τα κράτησε. 

Τα υπόλοιπα, που δεν γνωρίζω τον ακριβή αριθμό,

 δόθηκαν για υιοθεσίες 

και δυστυχώς εδώ στο νησί με όποιους κινδύνους ενέχει αυτό, 

χάρη στον "εξέχοντα ιατρό'' και άλλα δεν γεννήθηκαν ποτέ...

Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, 

αρκεί αυτό το λάθος να μην είναι επαναλαμβανόμενο. 

Τότε δίχως να γίνομαι σκληρή (απλά δίκαιη),

είναι εγκληματική πράξη. 

Πράσινα κουρέλια να σπαργανώνουν αθώα βρέφη, 

που αλλάζουν χέρια δεν είναι και ό,τι καλύτερο 

για να πεις την πρώτη σου καλημέρα στη ζωή.

Όμως ευτυχώς υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.

Γυναίκα,

Μάνα Παναγιά! 

Η Μαρία. 

Η Μαρία της καρδιάς μου.
Η Μαρία που δεν με γέννησε. 

Που η κοιλιά της δεν έχει μήτε μια ραγάδα. 

Που δε με θήλασε. 

Που περίμενε καρτερικά 17 χρόνια να με αποκτήσει 

και ήθελε κοριτσάκι 

και έταξε το όνομα μου στον άγιο Νεκτάριο, 

αρκεί να με αποκτήσει. 

Η Μαρία που το πρώτο βράδυ με σπαργάνωσε με το χάδι και το φιλί της. 

Που με αγκάλιασε. 

Που έμεινε εκστατικά όλη νύχτα ξύπνια 

να μετρά τις μικρές μου αναπνοές.
Η Μαρία που την άλλη μέρα πήρε γλυκά 

και κέρασε όλη τη γειτονιά γιατί είχε γίνει Μάνα! 

Η Μαρία που με έντυσε στα μεταξωτά. 

Η Μαρία που είχε το γιατρό να ξημεροβραδιάζεται στο σπίτι μας,

 γιατί στη βιάση τους να με ''ξεφορτωθούν'' σαν γεννήθηκα, 

έδεσαν λάθος τον λώρο 

και μολύνθηκε και κινδύνεψα 

και ανέβασα άπλερο κλωσοπουλάκι, 

μεγάλο πυρετό 

και η Μαρία καρδιοχτυπούσε 

και έτρεμε από το φόβο της.
Η Μαρία. 

Η Μάνα μου που με μεγάλωνε σε ροζ δωμάτιο γιομάτο φως και αγάπη. 

Τόση αγάπη που ώρες -ώρες δεν την άντεχα...

 Ξεχείλιζε από παντού. 

Από πόρτες, παραθύρια, από κάθε κύτταρο της.

 Έρρεε από τα μάτια της και στάλαζε στα δικά μου.

 Η Μαρία μου,

 που μέχρι τώρα ζει και ανασαίνει μόνο για μένα.

Για το Ρούσσο δεν λέω τίποτα. 

Είναι άλλο κεφάλαιο.

Εξίσου μεγάλο στο μικρό του δέμας. 

Εξίσου λαμπερό και φωτεινό,

 μα αύριο γιορτάζουν οι μάνες. 

Γιορτάζει η Μαρία μου. 

Η Μαρία της καρδιάς μου. 

Η Παναγιά μου. 

Αυτή που δε με γέννησε,

 μα της πρέπει σαν στεφάνι 

στα άσπρα της πια μαλλιά ο τίτλος ΜΑΝΑ!

|έγραψε η κόρη της Μαρίας, Νεκταρία Κουφού

  ΥΓ:

  "Ευχαριστώ που κοινωνήσατε τα δικά μου δάκρυα ευγνωμοσύνης. 

Πρέπει όμως εδώ να φανερώσω και να μαρτυρήσω και το έργο του Αγίου Νεκταρίου. 

Δεκαετία του 70 χτίστηκε εδώ στο νησί (Κάλυμνο) το πρώτο μοναστήρι του. 

Έμαθε και η μανούλα μου για τον νέο και θαυματουργό άγιο και με κατάνυξη έσπευσε να τον προσκυνήσει. 

Τον παρακάλεσε να την αξιώσει να αποκτήσει το κορίτσι που λαχταρούσε και θα το βάπτιζε σε κείνο το μοναστήρι δίνοντας του και το όνομα του Αγίου. 

Πέρασαν κάποιοι μήνες και ένα βράδυ η μητέρα μου είδε σε όνειρο ένα μεγαλοπρεπή δέσποτα να την σηκώνει σαν βρέφος την ίδια στην αγκαλιά του και να ανυψώνεται. 

Αναγνώρισε τον άγιο Νεκτάριο. 

Το βραδάκι της επόμενης μέρας ειδοποίησαν από την κλινική πως βρέθηκε μωρό. 

Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Η θεία Χάρη είναι παντού και οι Άγιοι είναι πάντα εκεί να μεταφέρουν τις προσευχές μας στον Ύψιστο..."