* Σάρκα και χρήμα... |(αγία) Γερόντισσα Γαλακτία

|Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα πούμε πως 

"όλες αυτές οι φυσικές καταστροφές γίνονται, 

γιατί η ανθρωπότητα αμαρτάνει".

Ούτε κατά διάνοια.

Τέτοιες κουβέντες δεν λέγονται από ψυχές 

που δεν έχουν τα "πνευματικά κότσια" των αγίων,

ούτε τη φωλιά τους καθαρή.

Η δικιά μας αμαρτωλότητα μάς βάζει φρένο για οποιεσδήποτε κρίσεις.

Το μόνο που ξέρουμε είναι πως κάποια στιγμή 

για όλους μας λειτουργούν "οι πνευματικοί νόμοι", 

για τους οποίους θυμόμαστε καλά 

πως αναφερόταν συχνά ο Άγιος Παϊσιος.

Και το επόμενο που μας μένει είναι 

να εξασκούμαστε ν΄ακούμε με δέος 

τους "ψιθύρους" των αγίων 

που έζησαν στις μέρες μας, 

όπως ο άγιος Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης και Αριζονίτης, 

αλλά και η αγία Γερόντισα Γαλακτία, 

που τους ψέλιζε χρόνια πριν ο Κύριος την πάρει μαζί Του...

    | με πόνο, "αμφ."

"Δύο είναι τα μεγάλα πάθη των ανθρώπων σήμερα.

Η σάρκα και το χρήμα.

Τα σαρκικά τους κατεβάζουν πιό χαμηλά από τα ζώα.

Τους κάνουν κόπρανα, λάσπη, βρωμιά, μαυρόπηλα με γλίτσα γεμάτη σκουλήκια,

πώς να το περιγράψω δεν ξέρω.

Το χρήμα όμως, τους κάνει σκληρούς σαν το ατσάλι.

Ένας έκφυλος είναι πιό εύκολο να μετανοήσει.

Νοιώθει κάποτε την βρώμα, την αηδία των πράξεών του, την παραμόρφωση, τις πληγές που βασανίζουν την ψυχή του και αποφασίζει και καθαρίζει το χοιροστάσιο.

Κάνει απολύμανση στο στάβλο της ζωής του. Πώς;

Με τον ποταμό των δακρύων της μετανοίας του.

Λίγο καυτό δάκρυ σκοτώνει όλα τα μικρόβια της αμαρτίας,

εξομολόγηση μετά και επουλώνει πλήρως η πληγή,

λίγος αγώνας έπειτα

και σβήνουν και οι κακές εικόνες από το νου!

Όλα γίνονται λαμπίκος!

Μη με παρεξηγήσετε που θα πω,

πως υπήρξαν πόρνες που και τι δεν είχαν κάνει πάνω στο κορμί τους.

Όμως μπροστά στον ανθρώπινο πόνο λύγιζαν.

Έδιδαν τα υλικά που κέρδιζαν

για να φάνε πεινασμένα παιδιά την κατοχή στην Αθήνα!

Ο Θεός τους το μέτρησε πολύ αυτό.

Κάποιες πήραν χάρη από αυτήν τους την γενναιοδωρία,

έκλαψαν και μετανόησαν.

Οι λεφτάδες όμως, δεν συγκινούνται

ακόμη και τον γείτονά τους να δουν πως χαροπαλεύει μπροστά τους!

Και τον συγγενή τους πολλές φορές.

Πόσο μάλλον τον ξένο.

Τον άγνωστο.

..........

Έτσι και κάθε φιλάργυρος γίνεται ολοένα και πιό σκληρός.

Ούτε τα χτυπήματα της ζωής τον συνετίζουν.

Όλα χρήμα τα βλέπει.

Μένει μόνος,

δεν χαίρεται τίποτα,

ζει την κόλαση από αυτή τη ζωή,

τα βάζει εύκολα και με τον ίδιο τον Θεό,

όταν στραβώσει κάτι και δεν πάνε καλά τα λεφτά του!

Πώς να ζήσει παράδεισο,

αφού ο παράδεισος είναι η πίστη

και αφοσίωση στο Θεό και η αγάπη,

ο καλός λογισμός για τους άλλους ανθρώπους,

η θυσία για τους άλλους;

Κόλαση είναι η αποτυχία της αγάπης!

Της πραγματικής αγάπης...

Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας, αρ. φύλλου 248, σελ. 10-11