* Ζούμε την ζωή μας (σύμφωνα με τις "έμμονες εμμονές" μας)... Σαν να τελειώνουν όλα εδώ. Σαν να μην υπάρχει αύριο... |Τελειώσαν πράγματι όλα; Δες μέχρι τέλους την ανάρτηση...

~ γράφει η Eirini Soldatou 

Εκτός από το 1-2% που κάνουν σκληρό αγώνα με τον εαυτό τους και τον κόσμο

για να εξελιχθούν πνευματικά,

να αρέσουν στον Κύριο

και να κερδίσουν με το σπαθί τους

και την Χάρη Του την αιώνια Βασιλεία Του,

όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι

είμαστε ψεύτες και υποκριτές στην πίστη μας

καθώς δεν θέλουμε

ή δεν αντέχουμε να το παραδεχθούμε.

Ζούμε την ζωή μας όπως μας καπνίσει,

σύμφωνα με τις επιθυμίες μας,

τα θέλω μας,

τις εμμονές μας,

τα πάθη μας,

την αντίληψή μας περί ευδαιμονίας

και καλοπέρασης.

Δεν τηρούμε ούτε στο

ελάχιστο τις εντολές Του Θεού.

Τον έχουμε απαρνηθεί έμπρακτα

με τον τρόπο ζωής

που επιλέξαμε.

Η Διδασκαλία Του είναι για εμάς

κενό νεκρό γράμμα κλεισμένο

στο Ευαγγέλιο και ξεχασμένο

σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης μας.

Ο εκκλησιασμός μας,

είτε δεν υφίσταται,

είτε είναι υποκριτικός

εναντι Του Θεού,

του εαυτού μας και του κόσμου.

Βαυκαλιζόμαστε με την σκέψη

ότι είμαστε καλοί Χριστιανοί

και απέχουμε από αυτό

όσο η Γη από τον Ήλιο.

Ξεπουλάμε εύκολα τις αξίες

και τα ανθρώπινα ιδανικά

στο βώμο του κέρδους,

της απληστίας και του βολέματος.

Πατάμε πάνω σε άλλους

για να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε.

Ο εαυτούλης μας πάνω από όλα.

Οι άλλοι να πάνε να πνιγούν,

πρόβλημά τους.

Το μυαλό μας κολλημένο

και παραδομένο στην ύλη,

στην επιβίωση,

στην καθημερινότητα,

χωρίς καμία επαφή με το Θεϊκό Πνεύμα.

Η μιζέρια των σχέσεών μας,

μας ωθεί να ασχολούμαστε μόνον με τα ανθρώπινα

(ερωμένες, ερωμένοι,

σύζυγοι, πεθερές,

αδέρφια, κουτσομπολιά,

συκοφαντίες, αντιζηλίες,

καυγάδες, έριδες,

εγωϊσμοί, ανταγωνισμοί)

εντός και εκτός οικογένειας.

Ζούμε τρώγοντας τις σάρκες μας

και τις σάρκες τους.

Παθολογική ανάγκη

να αρέσουμε

και να είμαστε αποδεκτοί απο το πλήθος.

Ενασχόληση μέχρι βλακείας με την εμφάνιση.

Δεν δίνουμε δεκάρα

για τη συνέχεια της ζωής

μετά θάνατον.

Ζούμε σαν να τελειώνουν

όλα εδώ

και σαν να μην υπάρχει αύριο.

Χριστός;

Ποιός Χριστός;

Χριστούγεννα και Πάσχα

και πολύ Του είναι!

Άντε και μία Παναγία τον 15αύγουστο,

έτσι,

για να τηρούμε τις παραδόσεις.

Νηστεία;

Ποιά νηστεία;

Τετάρτες και Παρασκευές,

γύρος,

λουκάνικα,

ψητά,

χοιρινά,

μόσχοι,

αλκοόλ…!

Ούτε δύο ημέρες την εβδομάδα

δεν αντέχουμε χωρίς κραιπάλη

για να Τον τιμήσουμε.

Ού μοιχεύσεις…;

Η μισή έγγαμη Ελλάδα έχει παράνομο δεσμό.

Ο έχων δύο χιτώνας Ας δώσει τον έναν,

όμως οι ντουλάπες στενάζουν

απο ρούχα παρμένα

στα πλαίσια του shopping therapy.

Εγκράτεια,

ταπεινότητα,

αυτοκριτική,

ολιγάρκεια,

ευλάβεια,

θεοσέβεια,

σεμνότητα,

αυταπάρνηση,

ηθική,

αλήθεια,

συνείδηση,

δικαιοσύνη,

σύνεση,

φιλανθρωπία,

πνευματικότητα.

…Τι είναι αυτά που μας λες τώρα;

Ιδέα δεν έχουμε.

Χριστός.

Κατά Χριστόν ζωή.

Πώς είπατε;

Για Ποιόν ακριβώς μιλάτε;

Πρώτη φορά ακούμε Το Όνομά Του.

Δεν Τον ξέρουμε...

~ "αμφ." ΥΓ:

Οφείλουμε να πούμε

πως συμμεριζόμαστε τον πόνο

τον οποίο μοιράζεται μαζί μας

η συντάκτρια του κειμένου, Ειρήνη.

Επειδή όμως μπορεί κάποιος να πει πως αφήνει

και μετά το τέλος του μια πικρή γεύση,

χωρίς να διαφαίνεται πουθενά η Ελπίδα,

- όχι των ανθρώπων που γκρεμίζεται

μέχρι ν΄ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας,

αλλά εκείνη που πηγάζει από τον Χριστό μας - ,

νιώσαμε την ανάγκη να συμπληρώσουμε μονάχα το εξής:

|Όσο υπάρχουν απλοί αγωνιζόμενοι πιστοί Χριστιανοί, Μοναχοί και λαϊκοί που προσεύχονται θερμά για την Ελλάδα μας και για όλο τον κόσμο, 

μη φοβάστε! 

Ακόμα κι ο ίδιος ο Χριστός μπορεί να "λυγίσει" 

και ν΄αλλάξει την ροή των πραγμάτων...