~ Γράφει ο ιατρός Χρήστος Νταφόπουλος
"Χτες, ήταν άλλη μια εφημερία...
Εύκολη, δύσκολη δεν έχει σημασία.
Ήταν άλλη μια εφημερία.
Το βράδυ περνάω επίσκεψη από τους θαλάμους
και σ' ένα θάλαμο ένας κύριος 90ετών θα επιστρέψει σήμερα σπίτι του νικητής.
Με το που με βλέπει στην πόρτα, μου λέει:
- "Γιατρέ έλα να σου δείξω τι γράμματα μου στέλνει η γυναίκα μου."
Σε κάποιους ίσως να είναι κάτι τελείως αδιάφορο.
Εμένα ακόμα αυτό με συγκινεί, αυτός ο έρωτας και το νοιάξιμο στα 90!
Γι' αυτό και ζήτησα την άδειά του να το δείξω στους φίλους μου.
Με χαρά μου λέει, κάνε ό,τι θες!!
Η γυναίκα του λοιπόν,
που για μέρες δεν μπορούσε να δει το άλλο της μισό, του λέει...
" Ψυχούλα μου, φτάνεις ζωντανός κοντά μου. Λατρεία μου, νικήσαμε ....
Μωρό μου, έρχεσαι αύριο κοντά μου.
Κοντά στο περιστέρι σου.
Οι φτερούγες μου και πάλι θα σκεπάσουν το ταλαιπωρημένο σου σώμα .
Το στομαχάκι σου θα γευτεί τις γεύσεις που στερήθηκες.
Αποδιοργανώθηκα.
Σε φώναζα , συνεχώς μα δεν άκουγα τον ήχο της φωνής σου.
Αύριο όλα θα αναστηθούν στο σπιτικό μας.
Κάνε λίγες ώρες κουράγιο.
Αύριο τελειώνουν οι σκληρές δοκιμασίες της ψυχής και του σώματος σου.
Αύριο θα κοιμηθείς στο πεντακάθαρο κρεβάτι σου, μες την αγκαλιά μου.
Θα μείνω άγρυπνη σιμά σου.
Άγρυπνη να μετράω τις εκπνοές σου.
Καρτέρα λίγο ακόμα Άγγελε μου...
Καλή αντάμωση.... "
Τελικά υπάρχει ελπίδα και νόημα σε όλο αυτό...
[Από το προσωπικό μου αρχείο......
Χρήστος Νταφόπουλος]
(Από ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΜΠΟΓΛΟΥ θερμά ευχαριστώντας...)
♡♡♡
- Είναι η πρώην γυναίκα μου.
Πάνε 7 μήνες που χωρίσαμε.
Στο διάστημα αυτό,
ο καθένας έζησε τη ζωή του,
Μιλήσαμε άσχημα ο ένας για τον άλλον,
και ανταλλάξαμε σκληρές εκφράσεις.
Μα...είναι τώρα 7 μέρες που νοσηλεύομαι,
κι απ’ την στιγμή που έμαθε,
ότι η κατάσταση μου είναι λίγο πιο σοβαρή,
από ότι περιμέναμε,
κοιμάται μονίμως σε αυτή την καρέκλα,
για 4 ημέρες, δίπλα μου εκεί,
χωρίς να κουνιέται ή να διαμαρτύρεται,
περιμένοντας την ανάρρωση μου.
Σταμάτησε να ζει τη ζωή της,
παρέκαμψε τις δεσμεύσεις και
τις υποχρεώσεις της,
παραμέρισε την υπερηφάνεια και
τον εγωισμό της,
και στέκει εκεί κοντά μου,
για να μην με αφήνει μόνο,
και να μπορέσει να με δει να φεύγω από εδώ.
Μερικές φορές της λέω,
να πάει σπίτι να ξεκουραστεί,
μα...όταν ξαναξυπνάω,
την βρίσκω πάλι εκεί, στην καρέκλα.
Κάποιες φορές,
χρειάζεται να πιάσουμε πάτο,
για να συνειδητοποιήσουμε ότι,
έτσι βολικά...με επιπολαιότητα,
αντικαθιστούμε τον χρυσό με τον χαλκό,
και την αφοσίωση με το συμφέρον.
Εύχομαι να το ξέρετε ήδη,
και να μην σας χρειαστεί κάποια κακιά στιγμή,
για να συνειδητοποιήσετε την αξία,
του ανθρώπου που συνοδεύει τη ζωή σας...
~ Σπύρος Κατωχιανός
21 Ιουλίου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου