"...Το πιο συγκλονιστικό που βίωσαν οι διασώστες στα Τέμπη, την ώρα που έβγαζαν έξω από τα βαγόνια τα διαμελισμένα και καμένα σώματα των παιδιών... Εκεί που λύγισαν όλοι, και οι πιο δυνατοί. Κι εμείς μαζί.-

 

~ γράφει η εκ των "συν αυτώ", Peli Galiti

Μεγάλη ευγνωμοσύνη νιώθω για τις πλούσιες εμπειρίες 

και τα μαθήματα ζωής που αποκομίζω κάθε φορά 

στις συναντήσεις των εκπαιδευτικών 

του προγράμματος της συγχώρησης. 

Αν και η ομάδα αποτελείται 

αποκλειστικά από εκπαιδευτικούς, 

αυτή τη φορά 

αποδέχτηκα κατ'εξαίρεση 

την αίτηση ενός ψυχολόγου 

που εργάζεται στην Πυροσβεστική, 

αφού το κύριο θέμα που διαπραγματευόμαστε στις συναντήσεις μας 

είναι η διαχείριση του τραύματος. 

Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. 

Ο λόγος του μας καθήλωσε.

Ένας πυροσβέστης 

μπορεί να δεχτεί τόσο όγκο τραυματικής φόρτισης μέσα σε μια μέρα, 

όσο ο μέσος άνθρωπος 

δεν θα δεχθεί ποτέ στη ζωή του.

 Μοιράζομαι με την άδεια του δύο περιστατικά 

από τις πολλες τραυματικές εμπειρίες 

των συναδέλφων του, που μας διηγήθηκε.

Στα Τέμπη, 

στη σύγκρουση των τρένων τον Μάρτη, 

το πιο συγκλονιστικό που βίωσαν οι διασώστες 

την ώρα που έβγαζαν έξω από τα βαγόνια 

τα διαμελισμένα και καμένα σώματα των παιδιών 

δεν ήταν τόσο το φρικτό θέαμα, 

με το οποίο εξάλλου είναι εν μέρει εξοικειωμένοι,

 όσο το ότι 

μόλις ανακοινώθηκε επίσημα το ατύχημα στα μέσα, 

άρχισαν να χτυπούν συγχρόνως τα κινητά όλων των νεκρών παιδιών 

έχοντας στην οθόνη τους τη λέξη "μαμά". 

Εκεί λύγισαν όλοι, και οι πιο δυνατοί. 

Κι εμείς μαζί.

Κι όταν άρχισαν να καταφτάνουν σιγά σιγά οι γονείς, 

άκουγαν από μακριά τις σπαρακτικές φωνές των μανάδων 

να φωνάζουν τα παιδιά τους για να τα εμψυχώσουν,

 ενώ οι διασώστες τα κρατούσαν νεκρά στα χέρια τους.

 Πόσο ψυχικό σθένος χρειάζεται στ΄αλήθεια 

να διαχειριστείς τέτοια τραύματα και εικόνες 

που σε στοιχειώνουν όλη σου τη ζωή;

Μετά τη φωτιά στο Μάτι, 

διηγήθηκε ενας επιζών 

που έχασε τη μάνα και τον αδελφό του: 

"Κάθε πρωί ερχόμουν από τη Ραφήνα στο Μάτι,

 επισκεφτόμουν τη μάνα μου 

και έπαιρνα τον αδελφό μου να πάμε μαζί στη δουλειά. 

Πόσο μου λείπει τώρα αυτή η ρουτίνα. 

Ευλογημένη ρουτίνα! 

Να το πεις αυτό στους ανθρώπους 

που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. 

Πόσο ωραία είναι να έχουμε τη ρουτίνα μας, 

και τι δεν θα έκανα για να μην τη χάσω..."

Χρειάζονται σχόλια; 

Για όλους εμάς που μιζεριάζουμε καθημερινά!

 Γιατί όλα είναι δώρα...