~ το υπέροχο κείμενο που ακολουθεί, υπογράφει η εκ των "συν αυτώ", Βασιλική Χατζηγεωργίου
Τόσα ταξίδια με αυτό το τραίνο...
Το ένιωθα σαν ένα ευγενικό περιβάλλον,
μ' έπαιρνε από την μάνα μου να με πάει
εκεί όπου θα σπουδάσω για να βγω στην κοινωνία,
να πάρω τη ζωή στα χέρια.
Και άπλωνε γύρω μου απέραντες κοιλάδες
με σπαρτά, λευκές κορφές, χωριά, ποτάμια
και όλα τα χρυσά προικιά του τόπου.
Αδημονούσα να μπω όταν έρχονταν οι εορτές,
τα καλοκαίρια, τα τριήμερα.
Κουβάλησε γέλια και γλυκές κουβέντες
με τον αδελφό μου τον πρώτο καιρό.
Έπειτα μόνη...
Διάβασμα, μηνύματα, βύθισμα σε άδυτες σκέψεις,
μουσική, προσευχή...
Ώσπου αποδείχθηκε εχθρικό.
Λίγες μέρες πριν,
είχε πεθάνει αιφνίδια ένα αγαπημένο μου πρόσωπο
και κατέβηκα εσπευσμένα στην Αθήνα νομίζοντας
ότι η ζωή είναι σκληρή,
αφού δεν μπορούσα να τη φανταστώ χωρίς αυτό.
Κατόπιν, η δημοσίευση του φρικτού δυστυχήματος
με άφησε με τη σκέψη
για το πως η Θεία Πρόνοια εργάζεται ως την έσχατη λεπτομέρεια
και ένα πελώριο "γιατί όχι εγώ;" μες τις μαύρες νύχτες.
Έχει σημασία;
Αφού χάθηκαν τ' αδέλφια μου,
απλοί καθημερινοί άνθρωποι που εργάζονται
και ονειρεύονται με την ελπίδα για μία αξιοπρεπή,
ελεύθερη ζωή.
Ο αγνός αφρός του κόσμου
έγινε προσάναμμα για τις αμαρτίες μας.
Με το ζεστό αίμα της κόρης
που άνοιξε τον πόντο των Αχαιών από την Αυλίδα
ως
και τις στάχτες των Τεμπών.
Έχει μέγεθος η υποκρισία;
Η απανθρωπιά του πολιτικού εμπαιγμού
που διαδραματίζεται
στην γυάλινη μιντιακή σκηνή μήνες τώρα;
Έχει μέγεθος ο πόνος,
η αδικία
που μόνο οι θρήνοι των αρχαίων τραγικών
θ' απέδιδαν ως έχουν;
Μετέωρη μεταξύ απελπισίας,
παράπονου,
οργής και ελπίδας
και ακούστηκε η προτροπή
να βάλουμε πλάτες για να πορευθούμε...
Και πώς αλλιώς;
Αφού 57,
300
και άλλοι τόσοι
και ολόκληροι οι λαοί
σηκώνουν τα βουνά στον ώμο τους
και προχωρούν.
Και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου