~ Θυμάται ο εκ των "συν αυτώ" παππούλης και Δάσκαλος, π.Παναγιώτης Ασκούνης...
"Ήμουν μικρό παιδί
και ο συγχωρεμένος ο παππούς μου ο Παναγιώτης,
(γεννημένος το 1888),
μού έλεγε το ποίημα του Διάκου:
"Τρία πουλάκια κάθονταν
στου Διάκου το
ταμπούρι..." !
Όλο το ήξερε!
Το έλεγε κι έκλαιγε.
Και όταν έλεγε το
"... πάτε κι εσείς
κι η πίστη σας Μουρτάτες να χαθείτε,
εγώ Γραικός γεννήθηκα,
Γραικός και θα πεθάνω!''
αγρίευε το μάτι του
και τίναζε το χέρι του,
λες και
ήταν ο ίδιος ο Διάκος...
Ήταν το πρώτο μου "σχολειό" !
Πιο βιωματικό δε γίνεται! 🇬🇷
~ σχετικό σχόλιο από την κ.ΧριστιναΑνδριανακου:
"Το ίδιο έλεγε κι η θεία του πατέρα μου,
η θειά Σταυρούλα
αν θυμάσαι και με τον ίδιο
τρόπο
Έλεγε κι ένα ποίημα που ψάχνω,ψάχνω,
αλλά δε μπόρεσα να βρω.
"Οι δυό
σημαίες"...
Η νέα η καθάρια όπως έλεγε
κι η παλιά η μπαρουτοκαπνισμένη ... συνομιλούσαν.
Αν το βρείτε κάπου...
* Κι ένα ακόμα, σχετικό με τον Αθανάσιο Διάκο, που πήραμε από τον Σπύρο Κοντογούρη:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΗΡΩΑΣ...
Κάποιος είπε στον μακαριστό όσιο
και χαρισματούχο Γέροντα π. Αμβρόσιο Λάζαρη (1912–2006)
πως, όταν περνάει μπροστά από το άγαλμα του Αθανασίου Διάκου (1788–1821),
έξω από τη Λαμία,
πάντοτε νιώθει την ανάγκη να κάνει τον σταυρό του,
γιατί μέσα του τον θεωρεί άγιο.
Και ο Γέροντας τού απάντησε
πως ο Αθανάσιος Διάκος είναι μεγάλος Άγιος,
πως απολαμβάνει τον Παράδεισο
και η Εκκλησία θα πρέπει να τον ανακηρύξει Άγιο·
δεν είναι μόνο ήρωας…
[ Από
το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»·]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου