"Νόμιζα πως θα βρεθεῖ ξαφνικά μπροστά μου ὁ ἴδιος ὁ Άγιος Κασσιανός που ἔζησε ἐδῶ πέρα..." |ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΑΣΣΙΑΝΟ ΣΤΗΝ ΜΑΣΣΑΛΙΑ (2ο μέρος)

 

~ γράφει ο Στέφανος Δημόπουλος

Μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ διάβασα, 

θέλησα νὰ βρῶ ποὺ εἶναι ἡ Κάρα τοῦ Ἁγίου στὴν Μασσαλία, μὰ δὲν μποροῦσα νὰ βγάλω ἄκρη. 

Ἐπιστρατεύτηκε, λοιπόν, ὁ φίλος καὶ ἀδελφός μου Ἀναστάς (ἢ Τάσος) Κοκκάλας ποὺ ζει στὴν Γαλλία μὲ τὴν καρδιά του νά ’χει μείνει στὴν Ἑλλάδα, κάπου μεταξὺ Βαλτετσίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Γορτυνίας ποὺ γεννήθηκε καὶ Βρωμοσυκιᾶς (ὀρεινὴ περιοχὴ τῆς Ἀργολίδος διπλα στὸ Λεμονοδάσος τοῦ Πόρου, γιὰ τὴν ἀκριβεια ἀπέναντι στὴν Ὕδρα) ὅπου ξεκίνησε τὴν ζωή του βόσκοντας πρόβατα.

Ὁ Ἀναστάσης, τὸ λοιπόν, ποὺ πρόκοψε σὰν ὅλα τὰ παιδιὰ τῶν πολυτέκνων, σπούδασε μηχανολόγος - ἡλεκτρολογος στὸ Πολυτεχνεῖο Ἀθηνῶν καὶ δούλεψε χρόνια ὀργώνοντας ὅλη τὴν Γαλλία μιλάει καλὰ τὰ Γαλλικά, καλύτερα ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ του, εἶχε καὶ κάτι γνωριμίες μὲ Καθολικοὺς Ίερεῖς καὶ βρῆκε τὴν διεύθυνση τῆς «Κρύπτης τοῦ Ἁγίου Βίκτωρα» στὴν Μασσαλία.

Βρεθήκαμε σὲ μιὰ οἰκοδομή, ποὺ θύμιζε κάστρο τοῦ Μεσαίωνα, ποὺ δέσποζε πάνω ἀπὸ τὸ σύγχρονο λιμάνι. 

Νόμιζες θὰ πεταχτεῖ κανένας ἱππότης Σταυροφόρος, καβάλα στὸ ἄλογό του. Οὔτε παράθυρα οὔτε βιτρὼ οὔτε καμπαναριά. Παρόλα αὐτὰ ὅταν εμπήκαμε βρεθήκαμε σὲ μιὰ τυπικὴ καθολικὴ Ἐκκλησία ὅπου ἀριστερὰ ἀπὸ τὸ ἱερό, πίσω ἀπὸ ἕνα τεράστιο παράθυρο, ἦταν ἡ καρα τοῦ Ἁγίου ἢ μᾶλλον τὸ σπλαχνικό της τμῆμα ποὺ λέμε στὴν ἰατρική, τὸ πρόσωπό του.(Φωτογραφια)

Ψιλὸ- ἀπογοητεύτηκα νὰ πω τὴν μαύρη μου ἀλήθεια, γιατί ἔχω μάθει ἀλλιῶς ἀπὸ τὴν προσκύνηση Ἁγίων λειψάνων στὸ Ἅγιον Ὄρος. 

Μετάνοια, σκύβεις καὶ ἀκουμπᾶς τὰ χείλη σου, νὰ τὸ εὐχαριστηθείς. 

Ἀκόμα καὶ τζαμάκι νά ’χει ἡ λειψανοθήκη μὲ ἐνοχλεῖ καὶ ὄχι τοῦτο τὸ τεράστιο παράθυρο νὰ σὲ χωρίζει ἀπὸ τὸν Άγιο.

Μέ παρηγόρησε μόνο μια γνήσια βυζαντινή είκόνα τοῦ Αγίου κάτω από την Κάρα του, 

όπου  έστω καί μέ λατινικά γράμματα διάβασα "Άγιος Ιωάννης Κασσιανός".

Στάθηκα λίγο σιωπηλὰ μπροστά του καὶ εὐχαρίστησα τὸν Άγιο, ποὺ μὲ ἐδέχτηκε τόσο κοντά του. 

Φαίνεται πὼς μὲ ἄκουσε, γιατί ὅπως ἤμουν ἔτοιμος νὰ φύγω, εἶδα στὴν πίσω τὴν μεριὰ τοῦ πρόναου ἕνα τραπεζάκι ποὺ κόβανε εἰσιτήρια.

Εἶπα κι ἐγὼ θὰ τὴν γλιτώναμε ἀπὸ τοὺς Καθολικοὺς χωρίς νὰ ἔχουμε πληρώσει… 

Βγάλαμε, τὸ λοιπόν, καὶ εἰσιτήρια νὰ κατέβουμε καὶ στὴν κρύπτη. 

Πίσω ἀπὸ τὸ τραπεζάκι μὲ τὰ εἰσιτήρια, λοιπόν, ξεκίναγε μιὰ σκάλα ἀπότομη καὶ μᾶς κατέβασε δυό -τρεῖς ὀρόφους παρακάτω καὶ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ σὲ ρωμαιοκαθολικὸ ναὸ ποὺ εἶπα χαλάλι τὸ εἰσιτήριο, γιατί ἔπιασαν τόπο τὰ λεφτά μου.

Ἡ μεγαλύτερη ὑπόσκαφτη Ἐκκλησία μὲ πλῆθος παρεκκλήσια, κατακόμβες καὶ ρωμαϊκές σαρκοφάγους καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ ἕνα καταπληκτικὸ ἁπαλὸ φωτισμὸ ποὺ ἔδινε ἐντύπωση κεριῶν ἢ φῶς ἀπὸ λυχνάρι. 

Κατάνυξη, σηκώθηκε ἡ τρίχα μου ἀπὸ συγκίνηση. 

Ἔντονη παρουσία τῶν Ὀρθοδόξων ψυχῶν ποὺ ἔζησαν καὶ προσευχήθηκαν ἐδῶ πέρα. 

Ὅλο γωνιὲς καὶ διάδρομοι γύρω ἀπὸ τὸν κυρίως τεράστιο ναό. 

Νόμιζα πὼς θὰ βρεθεῖ ξαφνικὰ μπροστά μου ὁ ἴδιος ὁ Άγιος Κασσιανός ποὺ ἔζησε ἐδῶ πέρα.

Τὸ ἴδιο αἰσθανομουνα ὅλη τὴν μέρα ποὺ γύριζα καὶ χάζευα τὴν ὄμορφη τὴν Μασσαλία. 

Εἶναι πανέμορφη πόλη ἡ Μασσαλια μὲ ἕνα τεράστιο λιμάνι σὰν φουρκέτα καὶ ἕναν Καθεδρικὸ Ναὸ πανέμορφο σὰν δαντέλα ἀρχόντισσας Γαλλίδας.

Ὅμως ἐγώ, μὲ πλάτη τὸ λιμάνι, όλο γυρνούσα τὸ κεφάλι μου καὶ κοίταζα ψηλὰ προς τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Βίκτωρος. 

Σὰν νὰ κοιτοῦσε ἀπὸ κεῖ ὁ Άγιος Κασσιανός καὶ μοῦ χαμογελοῦσε. 

Σὰν νὰ μὲ εὐχαριστοῦσε ποὺ τὸν τίμησα καὶ ήλθα ἀπὸ μακριὰ γιὰ νὰ τὸν χαιρετήσω. 

Σκεφτόμουνα τί Μέγας Άγιος ἦταν αὐτος καὶ πόσους ἄλλους Αγίους συναναστράφηκε στὴν βιωτή του.

Ὁ φίλος καὶ συνασκητής του, Γερμανός, αγίασε κι αὐτός, 

ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δάσκαλος του ποὺ τὸν χειροτόνησε Ίεροδιάκονο, ὁ ἅγιος Παπας Ιννοκέντιος Α’ και ο Λέων Α’, Παπας Ρώμης, τότε ποὺ ἡ Ρώμη ἦταν ἡ μανούλα ὅλων τῶν Χριστιανῶν, φίλος ἀπὸ Διάκονος κι’ αὐτος μαζί του. 

Ὁ ἅγιος Κάστορας, Έπίσκοπος τῆς Ἄπτης θαυμαστής του. 

Χώρια οἱ τόσοι ἄγνωστοι σὲ μᾶς ἀσκητὲς 

καὶ ἀναχωρητὲς τῆς ἐρήμου τῆς Αἰγύπτου,

 Μεσοποταμίας, 

Νιτρίας 

καὶ Καππαδοκίας, 

ποὺ ἑπτὰ χρόνια ἀπ’ τὴν ζωὴ του 

ἀφιέρωσε γιὰ νὰ ἐπισκεφτεί, 

γνωρίσει, 

διδαχτεῖ τὴν ἀνώτερα ὅλων τῶν ἐπιστημῶν 

ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀρετὴ καὶ στὸν Χριστό μας.

Σκεπτόμουν, κοίτα πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός!

 Ἕνας Ρωμαῖος ἀπὸ οἰκογένεια σπουδαία, 

ποὺ τὸν προόριζαν γιὰ βίο στρατιωτικό, 

γεννήθηκε Μαυροθαλασσίτης στὰ μεταίχμια Ἀνατολῆς καὶ Δύσης, 

καὶ ἕνωσε μὲ τὰ συγγράματα του τοὺς δυὸ κόσμους, αὐτοὺς τῆς οἰκουμένης. 

Ἕνας Άγιος, λοιπόν, οἰκουμενικός, 

ποὺ ἔφερε στὴν καρδιὰ τῆς Δύσης τὴν Ἀνατολικὴ Θεολογία καὶ Ἀσκητικὴ Σοφία. 

Κρίμα ποὺ δὲν τὸν ἀφουγκράστηκαν καλύτερα στὴν Δύση, 

ἴσως νὰ μὴν εἶχε προκύψει κὰν τὸ σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν, 

ποὺ τόσο μᾶς πονάει.

Παρόλα ταύτα οἱ δυτικοὶ τὸν θεωροῦν δικό τους καὶ πατέρα Μέγα. 

Καὶ μείς οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Ἀνατολικῆς τῆς Ἐκκλησίας χαμογελοῦμε μὲ κατανόηση, 

γιατὶ δικός μας ἦταν, 

ἀπὸ τὰ ἐρημητήρια τῆς ἐρήμου τῆς Νιτρίας 

τοὺς τὸν ἐστειλε ό Θεός 

γιὰ νὰ τοὺς μεταφέρει τὴν Θεολογία ποὺ διδάχτηκε κοντά μας. 

Τὸν ἀδίκησαν καὶ αὐτός εταπεινώθηκε 

καὶ δὲν τοὺς διαμαρτυρήθηκε, 

δὲν ἀντιστάθηκε καθόλου. 

Τὸν εἶπαν ἀκόμα καὶ αἱρετικὸ καὶ αἱρεσιάρχη καὶ αὐτὸς ἐγύρισε τὴν παρειά, 

ἐνῷ μποροῦσε μὲ τὴν Σοφία του νὰ τοὺς ἀπόστομώσει.

Καὶ τώρα προσκυνοῦν τὴν κάρα του οἱ Δυτικοὶ Καθολικοὶ, 

ἔστω καὶ πίσω ἀπὸ τὴν τζαμαρία 

καὶ τὸν τιμοῦν καὶ μᾶς τὸν προσέχουν. 

Καὶ αἰσθανόμουνα μιὰ ζεστασιά, 

σὰν νὰ ήμουν στὴν Ἑλλάδα, 

τὴν πατρίδα μου. 

Γιατὶ στὸ κάτω - κάτω Ἑλληνικὴ ἀποικία ἦταν καὶ ἡ Μασσαλία, 

οἱ Φωκαεῖς τὴν ἵδρυσαν τὸ 660 π.Χ. 

καὶ ὁ ἅγιος Κασσιανὸς μετέφερε ἐδῶ 

τὸ ἀσκητικὸ πνεῦμα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ρωμιοσύνης...

(29/10/16)

* Αν θες και το α΄μέρος... 

"Τον Άγιο Κασσιανό πολύ τον ἀγάπησα τελευταία...