"Μα πως μπορείς να μας αγαπάς ‘’έτσι’’ Θεέ μου; Και να τρέχει Εσύ προς εμάς; Και να έρχεσαι με λαχτάρα να μας αγκαλιάσεις; Και έχει μια τέτοια ευρυχωρία η αγκαλιά σου... |Και πως γίνεται, ενώ έχεις "μόνιμα ανοιχτά", να νομίζουν κάποιοι από μας πως κάποτε κάποτε "παίρνεις ρεπό" και μας αφήνεις να χανόμαστε;

                                                       

                                           |Μα, τι Θεός είσαι Εσύ;;;|

~ γράφει ο π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

                                Αύριο η παραβολή του ασώτου Υιού

ή κατ’ άλλους του εύσπλαχνου Πατέρα...

Δες καλά την παρακάτω εικόνα...

Αυτός είναι ο Θεός-Πατέρας μας...

Άρπαξε ο εγωισμός μας

απ’ τα χέρια Του τις δωρεές προς εμάς

και αφού με μανία τις ξεκοκάλισε η απληστία μας

και μείναμε ‘’ταπί και ψύχραιμοι’’

τότε (μονάχα) Τον θυμηθήκαμε...

Και Εκείνου η αγάπη τι κάνει;

Λιγοστεύει τον δρόμο της επιστροφής...

Τρέχει και Εκείνος προς εμάς...

Τόσες πίκρες Τον ποτίζουμε

και το φίλημα το Πατρικό

έχει την ίδια, την γλύκα την Πρώτη...

Έχει μια ευρυχωρία η αγκάλη Του...

Δεν σε πνίγει...

Αναπνέεις ελεύθερα...

Αφήνει μόνιμα ανοιχτά

κι ας ξέρει ότι μπορεί να φύγουμε πάλι μακριά Του,

κι ας ξέρει ότι εκείθε ευτυχία δεν θα βρούμε...

Μα γιατί δεν με μαλώνεις Θεέ μου

σαν σκύβεις μαζί μου 

και μαζεύουμε τα κομμάτια μου;

Μα γιατί δεν άφησα να με χορτάσει η αγάπη Σου;

Μα πως μπορείς να μας αγαπάς ‘’έτσι’’ Θεέ μου;

-‘’Γιατί αυτό είναι αγάπη

 Αληθινή...

Σταυρός...

Ανάσταση!’’