☆ Ένας ΜΗΝΑΣ
~ γράφει η φρεσκοχειρουργημένη Αθηνά Γκοτσοπούλου
"Και φτάνουμε στο μήνα από το χειρουργείο...
Ενας μήνας και δεν μπορώ να το συλλάβω καν...
Λύτρωση;
Κάθαρση;
Στα αλήθεια;
Δεν το έχω
συνειδητοποιήσει ακόμα...
Ίσως γιατί δεν έχω αποκατασταθεί ακόμη πλήρως
ώστε να είμαι στη διαύγεια ψυχης και σώματος
να χαρώ την ευκαιρία αυτή που δόθηκε στη ζωή μου...
Να ζήσω το θαύμα,
να το χαρώ,
να το αρπάξω από τα μαλλιά
και να γεμίσει η ψυχή μου
από όσα ονειρεύομαι να πραγμάτωσω !
Η ορμή μεγάλη, κινητοποιεί, προσπαθεί...
Το σώμα ακόμα δεν ακολουθεί...
Θέλει χρόνο, υπομονή κι είχα πάντα εκεί δυσκολία...
Πόσο μεγάλο δώρο είναι για τον εαυτό μας
η εστίαση στο τώρα, στο παρόν,
δοξολογικά, ευχαριστιακά,
απλά, ήρεμα, ήσυχα,
χωρίς υπέρμετρες προσμονές και προσδοκίες...
Η ζωή είναι γεμάτη αναπάντεχα
και σε καλεί να μην επαναπαύεσαι,
να μην μπαίνει σε λήθαργο η ψυχή...
Δεν έχω λόγια να περιγράψω καν
όσα έζησα και βίωσα
μέσα από την δοκιμασία αυτή της υγείας μου...
Όλα χαραγμένα και δεν θα ήθελα να τα ξεχάσω ποτέ
παρόλο που ήταν απίστευτα δύσκολα,
ήταν ένα διάβα που μου έμαθε τόσα πολλά...
Μην αφήνεις στιγμή να πάει χαμένη !
Ζήσε το τώρα,
ζήσε δοξολογικά,
η ζωή αυτή είναι ένα δώρο,
μια δωρεά υπέρμετρης αγάπης
για να επιστραφεί η αγάπη προς τον Δημιουργό
και κάθε πλάσμα
με το οποίο συνυπάρχουμε σε αυτό το κόσμο,
σε αυτή τη γη....
Δούλεψε το τάλαντο σου,
όλοι είμαστε μοναδικοί
κι έχουμε όλοι χαρίσματα!
Όχι για να τα θάψουμε σε μια ζωή ράθυμη και νωχελική,
αλλά για να τα εργαστούμε,
να τα προσφέρουμε,
να γεμίσει αγάπη ο τόπος γύρω μας !!!
Ζήσε γεμάτος - γεμάτη
όνειρα, αγάπη,
δημιουργία, προσφορά
και η ζωή σου θα είναι γεμάτη πληρότητα...
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ !
☆ στ.Β.Γ. ΥΓ:
Θέλω να το πω, γιατί θα σκάσω.
Εδώ ο κόσμος χάνεται.
Νέοι άνθρωποι, παιδιά,
αλλά και μεγάλοι άνθρωποι – έχει σημασία η ηλικία; -
κάθε μέρα και ώρα βγαίνουν κλαίγοντας
από τα νοσοκομεία με τη διάγνωση της κακοήθειας στα χέρια
και στην έξοδο από το γραφείο του ογκολόγου γιατρού
έχουν ήδη υποστεί το πρώτο χειρουργείο
- και μάλιστα χωρίς αναισθητικό -
που έχει ήδη ματώσει,
ανεπανόρθωτα πολλές φορές, την καρδιά τους…
Και συ μιλάς ακόμα για εμβολιασμένους
και ανεμβολίαστους;
Ακούς πως έφυγε ένας,
ακόμα ένας, νέος άνθρωπος
και ρωτάς "ήταν εμβολιασμένος;"
ΕΛΕΟΣ!
Εντάξει, άσε τους ανθρώπους που εμβολιάστηκαν,
θέλοντας και μη.
Μπορεί να έχουν, με όλα αυτά, ήδη την ανησυχία τους.
Η αλαζονεία όμως κάποιων, ευτυχώς λίγων,
εξ ημών των ανεμβολίαστων…
Η χαιρεκακία..
Η εκδικητικότητα…
Το «εμείς σας τα λέγαμε, καλά να πάθετε τώρα»…
Ή το πολύ πολύ χειρότερο
«όλοι σας να πεθάνατε, γιατί δεν μας υπερασπιστήκατε τότε, που ΕΜΕΙΣ μόνο είχαμε τα κότσια να αντισταθούμε»…
Έχουν όλ΄αυτά καμιά σχέση με τον Χριστό;
ΕΛΕΟΣ!
Ασ΄τα όλα αυτά που μας δίχασαν για τόσο καιρό
στην άκρη και ΜΗΝ ΞΑΝΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ.
Μην τα αναφέρεις ξανά ΠΟΤΕ!
ΠΟΤΕ!
Πέσε στα γόνατα, άνθρωπε του Θεού.
Και πρώτα ευχαρίστησε που ζεις και αναπνέεις
και διαβάζεις τώρα αυτό το παραλήρημα.
Και μετά κάνε μια προσευχούλα
για όλες εκείνες τις ψυχούλες,
που βρίσκονται στο γραφείο της αναμονής
της τελικής διάγνωσης,
στο κρύο χειρουργικό τραπέζι,
στην ανάνηψη,
στο κρεβάτι του πόνου,
στην ανημπόρια και στις παρενέργειες των χημειοθεραπειών…
Και παρακάλεσε όχι μόνο για τους ασθενείς,
αλλά και για τις οικογένειές τους,
αλλά και για τους Ήρωες Γιατρούς και Ανθρώπους,
που περνούν έναν καθημερινό Γολγοθά
συναντώντας καθημερινά σπάνιες ασθένειες,
φοβισμένους ασθενείς,
ιδιότροπους συγγενείς,
έλλειψη ή υποστελέχωση συνεργατών,
δειλές και αναποφάσιστες πολιτικές ηγεσίες…
Την ευχούλα σου όμως να την κάνεις
και για όσους δεν θα την βρουν τελικά την υγειά τους,
δεν θα
γίνουν καλά
και θα πάνε να συναντήσουν
την υπόλοιπη χορεία των καρκινοπαθούντων
που γέμισαν τον Παράδεισο,
όπως έλεγε ο Άγιος Παππούς μας ο
Παϊσιος…
Γιατί κάτι μας λέει
πως ειδική πτέρυγα θα έχει ο Θεός μας
γι΄αυτές τις ψυχές
με τον "Άγιο Καρκίνο",
που λέει κι ο Ευάγγελος Μωραϊτης
αλλά και τους συγγενείς τους,
που θ΄αντέξουν τον πόνο του (προσωρινού) αποχωρισμού,
χωρίς ν΄αρχίσουν να πετροβολούν προς τον Ουρανό…
Να πω κι άλλα;
Για όλα αυτά...
Ευχαριστούμε ούτως ή άλλως τον Πανάγαθο Θεό,
κι ακόμα περισσότερο,
όταν βλέπουμε ασθενείς που σώζονται
όπως η αγαπημένη Αθηνά...
ή που έφυγαν ως Μάρτυρες τελικά,
όπως προχθές η εξαγιασμένη Μαίρη μας...
αλλά και όταν βλέπουμε ΓΙΑΤΡΟΥΣ,
όπως ο Ευρυβιάδης,
να λειτουργούν όπως είχε κάποτε εμπνευστεί
ο πατέρας τους, ο Ιπποκράτης…
ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ
ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ
ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ…
... ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ...
|Είχα αμφιβολίες για όλην αυτήν την ανάρτηση.
Ποιος όμως μου λέει πως
αύριο κάποια άλλη απεγνωσμένη ψυχούλα
δεν θα ψάχνει έναν Ευρυβιάδη ή μια Δήμητρα Κ. ;
Δες τώρα την χαρμόσυνη είδηση
(αυτές ΝΑΙ, είναι ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ρε φίλε!)
Και άκουσε στο video την Αθηνά
να τα λέει καλύτερα από τον καθένα...
"Το Νευροχειρουργικό Τμήμα του Νοσοκομείου Μυτιλήνης
και ειδικότερα τον νευροχειρουργό Ευρυβιάδη Μπαϊραμίδη
ευχαριστεί με επιστολή της μια ασθενής από Αθήνα
η οποία ταξίδεψε στη Μυτιλήνη,
για να χειρουργηθεί στο κεφάλι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου