☆ "Θα ξαναγίνω ο άνθρωπος που ήμουν; Θα ξαναβρώ τον εαυτό μου; | Ποιος είσαι εσύ άνθρωπε, που παραπονιέσαι...;;;

  

        | γράφει η εκ των "συν αυτώ", Αθηνά Γκοτσοπούλου

   Κι είναι στιγμές που αναρωτιέσαι ...

"θα ξαναγίνω ο άνθρωπος που ήμουν; 

Θα ξαναβρώ τον εαυτό μου; " 

Μέσα από τις περιπέτειες 

που επιτρέπει ο Θεός να δοκιμαστούμε, 

να περάσουμε διά πυρός και ύδατος 

και να σηκώσουμε το Σταυρό μας...

Να μείνουμε αλώβητοι; 

Ειλικρινά δεν ξέρω.

 Με τις πληγές μας, 

αλλά αναδιαμορφωμένοι, νομίζω. 

Και πονάς 

και περιμένεις να δεις το φως... 

Να ανακάμψεις...

Να βγεις από το κλουβί του πόνου... 

Κι όμως στον πόνο

είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία να παλέψεις, 

να αναμετρηθείς με τα μεγαλύτερα σκοτάδια σου, 

να οικοδομήσεις τη σχέση σου με το Θεό

και την ψυχή σου.

 Ναι, την μονάκριβη ψυχή σου ! 

Αυτήν που θα σε συνοδεύει αιώνια 

γιατί για εκεί προορίζεται...

για μια αιώνια χαρά. 

"Πάντα συνεργεί εις αγαθόν"...

 Θέλει όμως κόπο,  

πόνο, 

προσπάθεια, 

δάκρυα ....

Λυγίζεις, 

πέφτεις, 

παρακαλάς, 

σηκώνεσαι και πέφτεις πάλι, 

λιγοψυχάς, 

σηκώνεσαι ξανά και ξανά. 

Μα αυτός δεν είναι ο δρόμος 

που μας έδειξε ο ίδιος ο Θεός μας; 

Ο Χριστός μας,  

που από μια παράφορη και ασύλληπτη 

με τη φτωχή μας διάνοια αγάπη, 

κατέβηκε εκ της Δόξης του Ουρανού 

και σταυρώθηκε 

κι έζησε πρώτος 

τη μεγαλύτερη ανθρωπίνως αδικία 

ως αναμάρτητος, 

ο Πλαστουργός 

και Δημιουργος του Σύμπαντος Κόσμου;

 Ποιος είσαι εσύ άνθρωπε να παραπονιέσαι, 

θα σκεφτείς μετά 

αν αυτό το αναλογιστείς βαθιά, 

το νιώσεις μέσα στην ψυχή σου την παγωμένη... 

Πονάς και υποφέρεις... 

Ανθρώπινο....

Τον αγκαλιάζει και τον εμπεριέχει ο Θεός 

κι η Παναγία Μητέρα Του τον πόνο σου... 

Σκέψου Εκείνον 

που Σταυρώθηκε για σένα, 

για μένα. 

Πάρε ανάσα. 

Κοίτα στον ουρανό. 

Κι ανέμενε.

Αχνοφέγγει. 

Όσο θέλει ο Θεός. 

Θα έρθει όμως η Ανάσταση...